Headlines

Nog even een paar releases van 2021 wegwerken, en we kunnen met een schone lei beginnen. De eerste die de lei nog vies maakt is Moonworshipper. Een Franse doom/black band die ik de vorige keer uitmaakte voor hipstermuzikanten.Lees verder ›

Nederlands, black metal en een naam die zo actueel is als Covid. Eind vorig jaar kwam deze uit, in eigen beheer. Het drietal Patel, Riethorts en de Boer, bijgestaan door het hard kloppende kloppend hart Nijenhuis (ons allen bekend van Atrocity en Leaves' Eyes), liet dit debuutalbum optekenen genaamd Rampspoed & verdriet. De hoes verraadt het feit dat we een sprong terug maken in de tijd, en dat we niet Covid maar de pest -Yersinia Pestis- als de plaag in kwestie moeten aanhoren.Lees verder ›

Een van de oudste blackmetalbands van Duitsland is Eminenz. De afgelopen tien jaar was de band live nog wel actief maar bracht geen nieuw materiaal uit. Diabolical Warfare is het zevende album van de band. Keyboardspeler Lorenzo keert daarop terug, en twee nieuwe drummers horen we aan het werk.Lees verder ›

2021 was een klotejaar. Niet alleen vanwege het voor de hand liggende onderwerp, maar ook vanwege het heengaan van L-G Petrov (Entombed, Entombed A.D., Firespawn) en Sven Gross (Burial Remains, Fleshcrawl), twee Grote Meneren in de wereld der death metal. Goed nieuws was er ook. Just Before Dawn, kwaliteitsdeathmetalband rond de Zweed Anders Biazzi (Gods Forsaken, ex-Amon Amarth, ex-Blood Mortized) gooide er diep in december nog een EP uit om 2021 toch nog een beetje waardig af te sluiten. Het plaatje bevat een cover van Entombed en is opgedragen aan beide overleden broeders.Lees verder ›

Midden november deelde Hemelbestormer zijn derde album met het universum. Zowel muzikaal als thematisch werken Filip Dupont en de zijnen hun concept verder uit en zorgen voor een meer toegankelijk, ademend en prachtig klinkend geheel dat je gedurende bijna een uur en een kwartier in de ban houdt. Het verhalende karakter van de instrumentale muziek is zo sterk dat lyrics effectief overbodig zijn.Lees verder ›

Modder zal misschien weinigen bekend in de oren klinken, hoewel zij die hen live reeds aan het werk hebben gezien ongetwijfeld de naam zullen onthouden hebben. Persoonlijk mocht ik ondertussen tweemaal dit gezelschap aanschouwen en telkens wisten ze me te imponeren. Ontsproten uit het brein van muzikale duizendpoot Mathlovksy, die zich weigert te laten categoriseren in hokjes, in samenwerking met Gregory Simons (Vonnis, Barst) lijken beide heren een niet te stoppen kracht binnen de Gentse hardere muziekscène.Lees verder ›

Zwartgeblakerd dood metaal van daar beneden… dat klinkt mij maar al te interessant. Wordt de muziek ook nog eens omschreven voor fans van Deströyer 666, Aura Noir, Witchery en Absu, dan ben ik verkocht! We hebben het hier over het Australische Nocturnal Graves met het nieuwe album, An Outlaw’s Stand. Smerige en rauwe elementen van black, thrash en death metal komen allemaal aan bod op deze allesverslindende plaat van ultieme destructie.Lees verder ›

Met de twee nummers die dit Mourn The Dying Light sieren hoopt Darkened de deathmetalfan lekker te maken voor het later in 2022 te verschijnen nieuwe album van de band. Dat moet wel lukken, zo schatten wij in. Het gebodene is namelijk van hoge kwaliteit en blijft ook nog eens prima plakken.Lees verder ›

Als het Boze Oog van Sauron bovenop de Barad-dûr, probeer ik alle blackmetalreleases uit Nederland in de gaten te houden. Dat gaat moeizaam, want de tijd is beperkt voor de stortvloed aan goede platen die jaarlijks over ons wordt uitgestort. Vooral ook omdat de dames en heren muzikanten de neiging hebben in meerdere bands te spelen. Zoals O, die we terugvinden bij Galg, Imperial Cult, Lubbert Das, Nusquama, Solar Temple en Turia.Lees verder ›

Voordat we starten met de reden waarom jij dit artikel hebt aangeklikt, namelijk het bespreken van de muziek, wil ik je een zeer exclusief inkijkje geven in de werkwijze van Zware Metalen. Mochten jullie de komende weken geen bericht meer van me horen, dan weten jullie dat ik helaas heb moeten onderduiken (of nog erger). Maar goed, de wereld heeft recht op informatie en transparantie. Waar NPO Radio 2 claimt de lijst der lijsten in bezit te hebben, weten we bij Zware Metalen wel beter. Uiteraard hebben we allereerst de ZM Jaarlijst, maar voor ons redacteurs is de promolijst met nieuwe zware albums de échte heilige graal.Lees verder ›

Een splitalbum van twee Nederlandse blackmetalbands. Dit Invincible / Ω is een combinatie van zwarte zielenroerselen van Helleruin, een éénmansband uit Groningen en De Gevreesde Ziekte, een onbekend collectief uit Eindhoven. Babylon Doom Cult Records brengt dit hebbeding in verschillende formaten uit. Helleruin levert drie nieuwe nummers. Nummers die dus niet verschenen op het eerdere album War Upon Man.Lees verder ›

Het Italiaanse One Day In Fukishima debuteerde in 2014 met een EP die vernoemd werd naar de band. Naar goed grindcore-gebruik werd er daarna jaarlijks een split of EP aan het oeuvre toegevoegd. De teller met betrekking tot volledige albums staat op slechts één: het in 2018 uitgebrachte Ozymandias. Aan het eind van dit jaar wordt er nog een EP toegevoegd met daarop zes nummers. Het ding klokt op ruim tien minuten.Lees verder ›

Khemmis draait ondertussen al even mee. De band uit Denver, Colorado staat erom bekend om doom, death en zelfs black metal met elkaar te vervlechten. Ikzelf zie Khemmis eerder als een doomband met traditionele heavy metal-invloeden. Zeker op deze laatste plaat is dit heel hoorbaar en aantoonbaar. Midden november bracht de band namelijk zijn vierde album Deceiver uit. Ik wilde deze toen direct bespreken, maar - lang verhaal kort verteld - de promo is niet bepaald bij mij geraakt en dus vergat ik deze gewoon te bespreken. Ja, ik word ook een jaartje ouder en vergeetachtiger. Bij het overlopen van de beste platen van het voorgaande jaren viel mijn oog vervolgens op deze vergeten parel. Wat? Werd deze plaat nog niet besproken door ons? Wat een schande! Tijd om dit even recht te trekken me dunkt!Lees verder ›

Unto Others/Idle Hands knalde mij in 2019 net niet omver met de magistrale plaat Mana. Ik ga nu alvast twee zaken toegeven: van de naamsverandering ben ik geen fan en de verwachtingen voor die plaat lagen toen eigenlijk heel laag. Makkelijk scoren dan want als je niets verwacht, kan je alleen maar positief worden verrast. Dit kan niet gezegd worden van het nieuwe album. Wie een plaat als Mana kan afleveren krijgt nooit meer dit voordeel van de twijfel. Deze Strenght wordt hier dus kritisch, maar met een hoog verwachtingspatroon ontvangen.Lees verder ›