Headlines

Uit de regio Montana in de Verenigde Staten van Amerika krijgen we Uamh te horen. Urisk Uaine is de man achter deze band die zich door al wat Keltisch is laat beïnvloeden. At The Edge Of The Loch is zo dus een soort van atmosferische blackmetaltrip doorheen de regio waar dit heerschap gevestigd is. Maar ook een trip die zich vermoedelijk deels afspeelt op Britse dan wel vooral Schotse bodem. Als je kijkt en vooral ook luistert naar de vorige releases van dit heerschap - A Windswept River's Edge, Carved Through Ancient Stone maar ook Ràithean - wordt dit alles je wel duidelijk. De muziek van dit Uamh is sterk verhalend en wordt vaak gebracht in verschillende hoofstukken die behoorlijk wat tijd nodig hebben om verteld te geraken. Vaak klinken de meanderende en licht-kronkelende gitaarlijnen die worden ondersteund door scherpe screams, behoorlijk mistroostig. Iets wat natuurlijk als een muzikale knipoog kan aanzien worden naar de natuur, de cultuur en de historische achtergrond waarover gemusiceerd wordt.Lees verder ›

Wat krijg je als je DragonForce en Alestorm samenvoegt? Juist: Gloryhammer. De tijd vliegt: de band die dertien jaar geleden door Christopher Bowes (Alestorm) opgericht werd, is toe aan een vierde plaat en denkt dus terug aan Tales of the Kingdom of Fife, het debuut van tien jaar geleden. Je weet wat je zal krijgen bij deze band, uiteraard. Ik gok dat dit binnen tien jaar nog steeds dezelfde cocktail zal zijn van überepische songs met drakenlyriek. Je vraagt je constant af of dit allemaal serieus is, maar wie Bowes kent, weet dat deze man perfect kwaliteit kan bieden op feestniveau.Lees verder ›

Vandaag komt er heel wat nieuws op ons af vanuit Rusland, maar niets is zo welkom als deze nieuwkomer van Arkona. We hebben het dus niet over de Poolse blackmetalband, die eigenlijk ook wel eens een nieuwe plaat mag uitbrengen, maar over de Russen die zeker zo bekend zijn. Naar mijn gevoel heeft dit vijftal ook een zeer eigen stijl, die van plaat tot plaat wat durft te wijzigen, zonder dat er aan de harde kern geraakt wordt. Zo is dat ook het geval op Kob', wat zoveel betekent als 'toverij'.Lees verder ›

De EP I Uvigslet Mark van het Noorse Nattmann, man in de nacht vrijelijk vertaald, is de opvolger van de EP, Udaad. En opnieuw halen de twee heren Nedrig en Raate verhalen uit hun eigen cultuur - historische achtergrond naar boven die zich afspeelden ergens ruwweg tussen de jaren 1600 en 1800. Het moet een boeiende doch gevaarlijke periode geweest zijn voor de lokale mensen. De heren kiezen immers niet voor de vrolijke en olijke noten ze kiezen voor de vertelsels over miserie, machtsmisbruik, mishandeling etc. In die context is de bandnaam, man in de nacht, niet eens zo slecht gekozen. Dit bleken in die tijd pariah's te zijn die de beulen hielpen bij de uitvoering van de lijfstraffen.Lees verder ›

Neen, we vinden hier geen link met de beroemde Atheense wetgever Drakon, die met zijn verregaande maatregelen het toch maar mooi voor elkaar heeft gekregen dat zijn naam tot in onze tijd nog gebruikt wordt (vanwege zijn draconische heerschappij, weet u wel). En als dat dan gebeurt, dan heb je het ook wel heel bont gemaakt. Dat maakt dan weer een mooi bruggetje naar het onderwerp van vandaag, aangezien dit Britse vijftal het ook niet al te zachtaardig aanpakt. Deze eeuwige tragedie krijgt namelijk uiting in de vorm van symfonische zwartgeblakerde deathcore. Het zou haast saai worden, we worden er mee om de oren geslagen. Symfonische invloeden met een dikke tongzoen richting Dimmu Borgir, hoge screams en lage grunts, tremolo’s in de wisselwerking met slammende breaks. Dan hebben we daarnaast ook nog een enigszins clichématig logo te pakken en de originaliteitsprijs gaat hier niet gewonnen worden. Uiteraard staat of valt alles met de muzikale kwaliteit.Lees verder ›

Order Of The Dead werd in 2009 in Rochester New York, USA opgericht. De bandleden kennen het klappen van de zweep blijkbaar wel en spelen of speelden in bands als Kalibas, Paths of Possession, Agiel, Nokturnal Hellstorm, Brutal Truth, Kill the Client en Ancalagon. Enkel Brutal Truth en Paths Of Possession doen bij me een lampie aangaan. Deze laatste band heeft ergens in 2007 hun laatste plaat uitgebracht, The End Of The Hour via Metalblade Records. De reden waarom bij me het lampie aanging was het feit dat Kris Verwimp, befaamd Belgisch artworker, ook voor deze heren het hoesontwerp voorzag.Lees verder ›

Kings Never Die werd eind 2019 opgericht en bracht vervolgens de EP Raise A Glass uit. Vlak daarna kwam dat virus uit China de wereld overgewaaid en konden alle plannen overboord worden gegooid. Maar zoals het een goed hardcoremuzikant betaamt, werd gestaag tegen de stroom in geroeid en zie daar: het debuut verschijnt nog geen vier jaar na oprichting. In Kings Never Die vinden we tegenwoordig ex-bandleden van Dog Eat Dog, Mucky Pup (Dan Nastasi) en Biohazard (Danny Schuler).Lees verder ›

Wat een boefjes toch die collega-redacteuren! In onze lange lijst van plaatjes om te reviewen, steken deze snoodaards soms kleine mopjes, noem het gerust wat grapjes en grolletjes. Zo ook bij de aankondiging van deze plaat van het Spaanse Astorg, ...And Yet, The River Will Flow. Die boefjes bestempelden de muziek van dit eenmansproject rond Victor N die vroeger nog in de blackmetalband Empty speelde, als '90 black metal. Vermoedend ongetwijfeld dat er anders maar een handvol redacteuren op zou springen om deze debuutplaat te bespreken. Zo trapte ik dus in deze minutieus uitgezette val. Want?Lees verder ›

Tot nu toe is 2023 een fantastisch jaar voor de metalliefhebber. Het ene naar het andere succesvolle album wordt op ons losgelaten. Met name in de categorie debuutalbums is het dikwijls prijsschieten. Nu komt het debuut Death of Idols van de Zweden van Haradrim hier voorbij. Een band die zich zwaar heeft laten inspireren door het crust- en hardcoregenre, maar nu met een massieve mix van black- en death metal op de proppen komt. En dan met name geschikt voor fans van Behemoth, Marduk en Martyrdöd.Lees verder ›

Het Deense Anubis Gate is al sinds 2001 in verschillende bezettingen actief. In deze 22 jaar heeft het geluid van de band zich op een interessante wijze ontwikkeld. De eerste twee albums van de band, met Torben Askholm op zang, lijken erg geïnspireerd op de progressieve US power metal uit de jaren ’80. De band klinkt hier nog onstuimig en rauw. Op de albums Andromeda Unchained en The Detatched, met Jacob Hansen (jawel, voormalig brulboei en gitarist van Invocator en tegenwoordig veelgevraagd producer) op zang, klinkt de band wat gepolijster, maar niet minder indrukwekkend. Lees verder ›

Vandaag pakken we de pen op en schrijven enkele woorden over Blindfolded and Led to the Woods. Alleen al dankzij de bandnaam zullen dat er wellicht wat meer worden. Gelukkig hoeven we dit niet met de typmachine te doen en komt de bekende knip- en plakfunctie weer eens al te goed van pas. De band met vele woorden is afkomstig uit Nieuw-Zeeland, toch een leuk feitje om te benoemen. Het land staat wellicht niet overdadig bekend om zijn metalexport, maar met landgenoten als Alien Weaponry en met name Ulcerate komt er toch voornamelijk kwaliteit bovendrijven. Van die twee is de laatste nog wel het beste met het hoofdonderwerp van vandaag te vergelijken.Lees verder ›

Sunami heeft een bijzonder verhaal: vier muzikanten uit Bay-Area besluiten puur voor de lol om een band te beginnen met als doel, zo lomp mogelijke muziek schrijven. De voedingsbodem was al akelig vruchtbaar met een voorliefde voor beatdown hardcore en death metal. Binnen no-time pikte liefhebbers de demo Demonstration uit 2019 op waarmee een ware hype een feit werd. De band vernam kennis van de ontwikkelingen, maar deed geen enkele moeite om er vruchten van te plukken. Veel informatie rondom het gezelschap was er niet te vinden, maar door alle positieve reacties besloot Sunami -net vóór COVID-19- toch maar te zwichten en te doen wat eigenlijk nooit de bedoeling was: een concert (in eigen stad) geven. De video van het concert, geschoten in een studentenhuis tijdens Halloween, is inmiddels meer dan een half miljoen keer bekeken maar live doorpakken kon men helaas niet om redenen die we allemaal hebben ervaren.Lees verder ›

Níðhöggr is een EP van het Amerikaanse duo Thousand Years War. Een band die middels het gebruik van melodische black metal de Christelijke gedachtegang in conclaaf wil laten gaan met de ruwe kracht van de Noordse mythologie. Zelf beschrijven ze het als volgt: "zet je schrap voor een reis door het Koninkrijk Nastrond en betreedt de paden waarop Baldur overleed. Laat Níðhöggr je de weg wijzen naar een tijd alwaar melodische black metal in interactie gaat met het mythische van de Viking mythologie." Tja en dan hoop ik dat ik het goed heb weergegeven want ik ben persoonlijk niet zo thuis in deze cultuur - historische achtergrond.Lees verder ›

Een nieuwe uitgave van het Heavy Psych Sounds label? Veel kans dat je dan te maken hebt met een doom/stoner album. En ja hoor, dat geldt zeker voor het debuutalbum van het uit Birmingham afkomstige powertrio Margarita Witch Cult.Lees verder ›