Headlines

Stilzitten is niet echt iets voor Greg Puciato. Dat bleek al tijdens de fantastische liveshows van Dillinger Escape Plan, maar het is ook te merken aan de output die hij levert sinds die band besloot ermee te stoppen. Naast dat hij met Killer be Killed in 2020 een ijzersterk album afleverde, heeft hij ook nog zijn soloproject. Met Mirrorcell presenteert hij zijn tweede album, de opvolger van Children of God. Een plaat die eigenlijk niet de aandacht heeft gekregen die het verdiende. Mirrorcell verdient dat wel. Dit album kun je zien als een ode aan de alternatieve muziek die in de jaren '90 vooral op MTV te zien was. Het geluid op deze plaat houdt zich pakweg tussen Deftones, Alice in Chains en The Cure. Daarnaast hoor ik ook nog wel invloeden van Soundgarden en Nine Inch Nails.Lees verder ›

De laatste keer dat deze Tsjechen een vermelding kregen op Zware Metalen dateert alweer van 2013, van het album Grief For An Idol en dat is natuurlijk keihard veel te lang geleden. Ook het meest recente volwaardige album, Gabreta Aeterna, ontsnapte aan onze aandacht. Wat een schande. Gelukkig pikken we terug in bij de meest recente release met name Říruřec - Dreisessel. Op deze vijftrack EP staan drie nummers die nog dateren van de opnamesessie van het vorige album, dus helemaal gemist hebben we die vorige plaat dan toch niet. Prokletí Christlova Dvora kreeg dan weer een opfrisbeurt en afsluiten doen de heren met een cover van Via Dolorosa van het Finse Impaled Nazarene. Collega Bart beschreef de muziek van deze Tsjechen, afkomstig uit de regio Pilzen, als paganmetal met een black- en heavymetalondertoon. Het bleek niet direct zijn kopje koffie te zijn.Lees verder ›

Tja, komen met een nieuwe plaat maar ook per direct aankondigen dat dit de laatste is en stellen dat je je band/project definitief stopzet. Dat is hetgeen wat Nre, grondlegger van deze Britse atmosferische blackmetalband, gewoon doet. Epitaph is dan ook meteen het allerlaatste wapenfeit van And Now The Owls Are Smiling. Reeds eerder besprak ik de plaat The Comforting Grip Of Misery. Ook Dirges passeerde in 2021 de revue. Atmosferisch black metal met erg doorleefde vocalen die op hun beurt de erg gevoelige teksten blootlegden dat is waar deze band voor staat.Lees verder ›

Het Duitse Source Of Rage speelt volgens de door het label geleverde biografie melodic/groove metal. Metal Archives kwalificeert het als melodic death metal. Hadden ze die twee gecombineerd dan was de spijker op zijn kop geslagen. De band speelt namelijk een heerlijke vorm van death met veel groove en melodie. Simpel toch?Lees verder ›

Alsof Jon Higgs het nog niet druk genoeg heeft met zijn thematische bands Monsterworks en Bull Elephant, heeft hij vorig jaar nog een band opgericht onder de naam Thūn. Begin juli kwam alweer het tweede album uit van deze formatie, die gevormd wordt door Jon zelf op zang en gitaar, Monsterworks/Bull Elephant-collega Hugo Wilkinson op de basgitaar en James Knoerl op de drumkruk. Gastmuzikant op het nieuwe werk is niemand minder dan Karl Sanders van Nile die de sologitaar voor zijn rekening neemt.Lees verder ›

Collega schrijver Michiel Hoogkamer vond drie jaar geleden dat er weinig vernieuwends op From Days Unto Darkness te ontdekken viel, maar noemde het wel een van de beste thrashalbums van dat jaar. Ik werd dan ook een beetje huiverig toen in de biografie van het nieuwste wapenfeit van Hatriot gesproken werd over een verandering van schrijfstijl: een modernere productie, meer death- en metalcore en zelfs hardcore invloeden. Met dat eerste kan ik leven maar andere muzikale invloeden? En dan niet een beetje richting een iets andere stroming maar er gelijk drie andere invloeden tussendoor jassen?? Is dat niet wat teveel van het goede?Lees verder ›

Wie is er bang van een beetje vergif? Eenieder van ons neem ik aan. Deze twee Fransen van Peurbleue reiken ons de gifbeker, La Ciguë, aan. De Franse bloedbroeders van Les Acteurs De L'Ombre Productions, die maar wat graag van deze Franse gifbeker drinken, brengen, als platenbaas, dit black metal en ambient/noise werkstuk uit. En dan zijn we normaal wel overtuigd van de kwaliteit van het gezelschap dat ons wordt aangeleverd. Nu, kritisch blijven is essentieel in het leven, dus ook nu laten we deze langspeler niet zonder slag of stoot passeren en onderwerpen we dit giftige brouwsel toch aan een doorgedreven analyse.Lees verder ›

1/2 Southern North is een Griekse éénmansband. IDVex is de bezielster en lijkt zich door veel substromingen in ons geliefde genre te laten beïnvloeden. Zo zijn er invloeden van black en doom metal terug te vinden, maar lijkt IDVex ook niet vies te zijn van wat experimentelere insteken. De band is actief sinds 2013 maar nog niet eerder raakte er muzikaal werk van deze Griekse eenzate tot op de bespreektafel, tot nu dus. En dan krijg je, op deze debuutplaat, maar liefst zes eigen nummers en een Bathory-cover te verwerken. Hiervoor krijg je iets meer dan één uur de tijd. Niet dat het hier om een wedstrijd gaat natuurlijk. Nochtans, bij de eerste tonen zou het wel eens een wedstrijd "volhouden" kunnen worden. Of ben ik weer te snel?Lees verder ›

Daar gaan ze, de mannen van Brymir. Galopperend trekken ze te paard over de heuvels, terwijl ze tal van mythische wezens tegenkomen. Wat zeg ik? De paarden groeien ter plekke een hoorn uit hun hoofd en veranderen in eenhoorns. Bij het invallen van de avond komen echter ook de duistere wezens tevoorschijn. Al grommend en snuivend nemen zij een plek op de voorgrond. Met grof geweld worden de hoorns van de (nu weer) paarden afgebroken. De soundtrack laat zich raden. Brymir brengt ons Voices in the Sky.Lees verder ›

Anthrax, een van de vier best verkopende thrashbands, is opgericht in 1981. Een snelle rekensom verteld dat de New Yorkse band vorig jaar zijn veertigjarig jubileum mocht vieren. Hoe vier je een dergelijk jubileum nou als de hele wereld op zijn gat ligt? Nou je maakt een 24-delige serie op YouTube waarin je je hele carrière bespreekt met de betrokkenen en als afsluiting geef je een optreden dat je streamt zodat de betalende klant mee kan kijken. Dat optreden ter ere van het veertig- (of XL in Romeinse cijfers) jarig bestaan van Anthrax is nu uit op cd/BluRay.Lees verder ›

Long Distance Calling is alweer toe aan studioalbum nummer acht. Acht. Ik kan me nog goed herinneren dat de band bij ondergetekende een diepe indruk achterliet door het debuutalbum Satellite Bay integraal op Roadburn te vertolken. Dat voelt niet alsof het al vijftien jaar geleden is, maar enfin, we worden oud.  In al die jaren heeft Long Distance Calling zich ontwikkelt tot een interessante speler in het post-rockwereldje. Dat komt vooral omdat de band niet echt in het standaard stramien van post-rock blijft hangen.Lees verder ›

In 2016 kreeg vocalist Charles Cure van de New Yorkse band Hush een auto-ongeluk waardoor hij maanden niet meer kon lopen. Uit die ervaring puttend kwam dit album uit. Het thema voor dit album bestaat dan ook uit persoonlijke vernietiging en transformatie. Hush brengt een schijfje in eigen beheer uit. Het is het derde muziekstuk dat zijn weg naar de opnameapparatuur heeft gevonden. The Pornography of Ruin heet het.In 2016 kreeg vocalist Charles Cure van de New Yorkse band Hush een auto-ongeluk waardoor hij maanden niet kon lopen. Uit die ervaring puttend kwam dit album uit. Het thema voor dit album bestaat dan ook uit persoonlijke vernietiging en transformatie. Hush brengt het schijfje in eigen beheer uit. Het is het derde muziekstuk dat zijn weg naar de opnameapparatuur heeft gevonden. The Pornography of Ruin heet het.Lees verder ›