De Finnen van Convocation zijn klaar om u opnieuw te straffen! Wanneer de eclatante mix van funeral en death metal klinkt wordt het schier onmogelijk voor het zonlicht om naar binnen te schijnen. Angstaanjagende, duistere muziek, waarbij de component horror een wezenlijk onderdeel vormt binnen het muzikale spectrum, dient als handelsmerk. De vuillakken laten daarnaast wanhopige, melancholische invloeden toe in de toch al vrij ongemakkelijke geluidsmanifestatie.
En waar het debuut Scars Across al direct 85 punten van de heer Alfvoet binnen hengelde, volgde het misselijkmakende Ashes Coalesce deze plaat doodleuk met 87 punten op. Collega Michiel Hoogkamer was buitengewoon onder de indruk van deze plaat, die de luisteraar continu in de hoek drijft met angstaanjagende geluidserupties. Met de woorden “Indringend, vervreemdend en verontrustend tot in het diepste van je zijn” vat hij dat in zijn beschrijving wellicht nog wel het beste samen. En nu ligt hier een werk voor mij met de titel No Dawn for the Caliginous Night. Het derde album van het duo, wat qua speellengte tussen het debuut en zijn opvolger inligt. Maar liefst achtenveertig minuten horror verwacht ik dus. Ik teken niet voor meer of minder in dit geval. De anticipatie is al zover doorgedrongen tot in de kern van mijn wezen, dat ik enkel en alleen nog hoop dat de heren boven zichzelf uit weten te stijgen. We spreken in dit geval ook niet van de minsten onder ons, namelijk LL (o.a. Desolate Shrine) en MN (o.a. ex-Dark Buddha Rising).
Het eerder vrijgegeven Lepers and Derelicts gaf al aan hoe intens de plaat in potentie zou kunnen worden. Dat geweld komt niet zozeer van de drums, eens te meer van de vocale inbreng. Indien de naam Convocation u niets zegt, dan zullen de penetrante vocalen u mogelijk de stuipen op het lijf jagen. Pure horror die zo lang aan uw gevoelswaarneming blijft kleven, tot het moment waarop u midden in de nacht, badend in het zweet plotsklaps wakker schiet. De serene celloklanken tijdens het afsluitende Procession zijn hier niet geplaatst om u te troosten. Alle mooie elementen hebben slechts als doel om elke vorm van kwaadaardigheid binnen het auditieve spectrum nog harder te laten landen. Alsof een bloemknop in het prilste begin van zijn groei abrupt breekt tijdens een striemende hagelbui. En zo zijn de twee afsluitende nummers, tevens de langste nummers van dit No Dawn for the Caliginous Night, buitengewoon indrukwekkend te noemen.
Tijdens het eerste nummer Graveless yet Dead heb ik na het bestuderen van de tekst de indruk dat de teloorgang van de mens(heid) wordt bezongen. Op sublieme wijze weet Natalie Koskinen (o.a. Shape of Despair) met haar gastvocalen een extra dimensie toe te voegen aan de gepijnigde, alles vermorzelende muur van geluid. Het gebruik van soundscapes, orgels en andere geluiden zorgt onvermijdelijk voor een staat van hypnose en vele laaghangende onderkaken. Meermaals werd ik gedurende het schrijven van deze recensie dan ook gedwongen om even te stoppen en enkel te luisteren naar de muziek. En na één enkele luisterbeurt kwam ik echt niet klaar, ondanks dat ik deze plaat zonder enige twijfel als een groot sadomasochistisch orgasme zou kunnen omschrijven. Het tweede nummer Atychiphobia leunt wat meer tegen death metal aan met een opvallende, zeer ijle schreeuw na drie-en-een-halve minuut. Mogelijk afkomstig van gastvocalist Niko Matilainen (Corpsessed)? Het nummer zelf heeft op muzikaal gebied aardig wat wendingen, zonder het zwartgallige karakter ook maar een moment te verliezen. Het getokkel op de gitaar met op de achtergrond orgelklanken aan het eind klinkt zo deprimerend als een regenachtige dag in oktober anno 2023.
Hoe anders zijn de beginklanken in de vorm van een soundscape tijdens het derde nummer Between Aether and Land, die al gauw plaats maken voor een kenmerkende cellomelodie. Al slepend bouwt Convocation de spanning gaandeweg op, waarbij er in tegenstelling tot het voorgaande nummer een pak meer doomelementen aan de oppervlakte komen. Koorgezangen, in combinatie met stevige basdrums die ook qua tempo wat versnellen zo tegen het eind. De vocalen blijven achterwege. Dit nummer is duidelijk gekozen als onderbreking en voorbode voor datgene wat komen gaat. Het uiterst bezwerende en destructieve Lepers and Derelicts. Na een horror-eske inleiding hoort u doodsrochels vanuit een immense diepte. Het zal een feest zijn voor de Esoteric adepten onder ons. Over die band gesproken, niemand minder dan Greg Chandler stond in voor de mastering van deze gruwel. Slepende funeral met uitzinnige vocalen zorgen tezamen voor een intense, beklemmende sfeer waar eigenlijk geen ontsnappen aan is. Mensenkinderen… Dit is waanzin en gruwel van de bovenste plank!. En net wanneer u denkt alles te hebben gehoord weten de Finnen een stuk hopeloze zang te integreren op een spijkerbed van gitaarrifferupties. Nadien slaat de sfeer wat meer om richting grillige en melancholische muziek. Het dramatisch gehalte neemt enkel toe, wanneer de eerder genoemde vocalen opnieuw worden geïntroduceerd en het nummer eindigt met een hallucinante doodskreet.
Eindigen doet de band met Procession in de gekende funeralstijl, zoals de titel al doet vermoeden. De gastbijdrage van Jason Netherton (o.a. Misery Index) is er één die ik niet zag aankomen, maar wonderwel goed lijkt te werken. En ook hier hoor ik weer tijdens een aantal momenten hallucinant geschreeuw, waarbij er een koude rilling over mijn rug wegtrekt. In dat opzicht zijn er dan ook wel een aantal overeenkomsten met het voorgaande album. In mijn beleving zijn de verschillen met name tot stand gekomen door de inbreng van de eerder genoemde gastbijdrages. De nummers zelf hebben een op zichzelf staande relevantie en klinken minstens even urgent dan pakweg een Martyrise van Ashes Coalesce.
Score:
95/100
Label:
Everlasting Spew Records, 2023
Tracklisting:
- Graveless yet Dead
- Atychiphobia
- Between Aether and Land
- Lepers and Derelicts
- Procession
Line-up:
- LLaaksonen – Instrumenten
- MNeuman – Vocalen
Links: