Headlines

Eerst was er niks (Nihil). Vervolgens werd ons gevraagd vanuit dit niets, dit niks op te staan en te herrijzen (Ascension). Nu sluipt de vijfkoppige slang die zich Serpents Oath noemt naar de volgende langspeler die geheel toepasselijk de titel Revelation draagt. Er lijkt weinig veranderd. De vijf koppen aan de slang zijn nog altijd dezelfde. Het artwork wordt nog altijd magistraal gebracht door de heer Avalos. Is het dit dan?Lees verder ›

Epiloog… Een naschrift. Auteurs gebruiken ze maar wat graag om te vertellen wat er na afloop van het verhaal met de personages is gebeurd of om informatie te geven die te maken heeft met het voorafgaande verhaal. Het kan een aangename, verrijkende aanvulling zijn, maar bij bepaalde verhalen wil je ze eigenlijk niet tegenkomen. Bij een open einde moet je er toch niet aan denken dat de auteur alles alsnog gaat invullen?Lees verder ›

De Grieks/Finse doomcombinatie brengt de opvolger van het debuutalbum Into The Eternity a Moment We Are uit. De niet onverdienstelijke zangeres Gogo Melone is terug met Aeonian Sorrow en heeft ditmaal vanuit de debuut-line-up enkel gitarist Taneli Jämsä in de gelederen. Dat wil zeggen een viertal nieuwe bandleden. Geen idee of collega Bart Alfvoet die instond voor de beschrijving van het debuut zijn doos Kleenex terzijde heeft gelegd, maar misschien is het wel tijd om deze weer tevoorschijn te halen.Lees verder ›

Een symfonische band uit Italië. Heeft u daar nou nooit genoeg van? Deze band meent sinds 2007 enig bestaansrecht te hebben, binnen het overladen kader van symfonische gothic metalbands. Vinden wij dat ook? Eerder verschenen op Zware Metalen recensies van het album Brave Dreams en het debuut The Bridge of Sighs. Dit XI is het eerste album met nieuw aangetrokken sopraan Kyrah Aylin en daar maakt Scarlet Records in de promo nogal wat gewag van. En waar de eerder besproken albums niet in de smaak vielen bij de collega redacteuren met als één van de voornaamste pijnpunten de clichématige zang, ben ik nu geneigd om de band alsnog een kans te geven.Lees verder ›

Herzog is een driekoppige formatie uit België. Furnace is het eerste werkje in glas-en-lood. Althans, zo zou je het wat plastisch kunnen omschrijven. Niets is echter minder waar want achter dit glas zitten drie individuen die elkaar gevonden hebben, samenwerken en dus ondanks verschillende vormen, perfect bij elkaar lijken te passen. Déhà is er daar vermoedelijk één van, nochtans is de band ontsproten uit de zwarte zielenroerselen van Asgeir Amort die zich voor het obscure en occulte drumwerk laat bijstaan door Hochofen. Het Duitse Amor Fati Productions is het label dat al dit lekkers op ons loslaat. Dan moet dit toch echt wel klinken als black metal. Nochtans zou er ook een snuifje death metal te bespeuren zijn, alzo schrijft toch de promoboer.Lees verder ›

Het leven is soms een oorlog vol met verschillende veldslagen. Op zo een slagveld wordt er een verwoede strijd gestreden met demonen, mensen of ik weet niet wat of wie. Zelf zit ik behoorlijk strijdvaardig in elkaar en als ik val, sta ik ook weer op. Het kan soms een poosje duren, maar het lukt uiteidelijk toch. Laat ik stellen dat wanneer ik in 1864 zou aanwezig geweest zijn op het slagveld van de tweede Schleswigse oorlog tussen Denemarken en Pruisen, mijn leven er toch heel wat anders had uitgezien. Vechten op fysiek vlak is nooit mijn sterkste ding geweest.Lees verder ›

Jongere lezers van dit onvolprezen e-zine kunnen het zich ongetwijfeld niet voorstellen, maar er was een tijd dat alle harde muziek gewoon metal was. Of eigenlijk heavy metal. In de jaren ’70 - want daar heb ik het over - waren er wel bands die het wat rustiger aan deden (dan was het meestal hard rock) of wat meer richting punk (hallo Motörhead!) of blues (jawel: Judas Priest) gingen, maar het eerste deathmetalalbum moest nog gemaakt worden, van black metal had nog nooit iemand gehoord en er waren wel bandjes in hun garage aan het knutselen met een geluid dat later thrash metal zou gaan heten, maar de eerste demo’s kwamen pas begin jaren ’80 uit.Lees verder ›

Alle levenslust overboord, want daar is de boot genaamd Wrok, met een aantal blackmetalhymnes over zelfmoord. Sinds 1996 maakt het duo Mictian en Azaghus black metal alsof ze zijn opgedoken uit de zogenaamde diepste krochten van de hel. Deze keer is het New Era Productions (samen met Heidens Hart) dat de heren een platform geeft om het tweede langspeelalbum wereldwijd te verspreiden.Lees verder ›

Nog niet eens zo gek lang geleden kreeg ik een telefoontje van een vriend. Een vriend die met mij in menig bands gespeeld heeft en toch niet zo direct meer heel veel extreme metalplaten beluisterd. Tot die dag dan. Ik kreeg hem ongelooflijk enthousiast aan de lijn want wat was er gebeurd, hij ontdekte het Nederlandse Shylmagoghnar, meer nog, hun meest recente release met name Convergence. Net een paar dagen eerder liet een collega redacteur weten dat hij, ondanks het feit dat de plaat bij hem op het lijstje stond, deze review niet kon maken wegens wat gezondheidsproblemen. En ziehier uw bovengeschrevene dacht, laat ik het in de hand nemen, twee vliegen in één klap. Ik mag er nog gerust bijschrijven dat, ondanks het feit dat Shylmagoghnar toch al jaren meedraait en kan beroepen op een uitstekende samenwerking met het Oostenrijkse Napalm Records, ook geen klein pierke, de muziek me nog niet had bereikt. Het kan toch verkeren.Lees verder ›

Enkele jaren geleden raadde een vriend me een band aan uit onze thuisstad Gent. Deze band luisterde naar de iets wat vuile, plakkerige naam Modder en stond ergens in Gent geprogrammeerd met een andere band genaamd Mother. Kwestie van de zaken verwarrend te doen klinken, niet waar? Nu, aangezien ik het West-Vlaamse Mother vrij goed kende, besloot ik mee te gaan. Die dag werd ik ook een instant fan van het Gentse Modder. Dit vijftal sloeg me om de oren met lekkere doom sludge en daar mag je me feitelijk altijd mee slaan.Lees verder ›

Na acht jaar mag je dit derde album best een comeback noemen van Bio-Cancer. Revengeance hebben de Griekse woordspelers hem genoemd. Waar de vorige twee exemplaren steevast in de thrashlade schoven, spreekt de perstekst over dit kleinood uitdrukkelijk over extreme metal. Een stijlbreuk. Daar willen we de tellers en noemers toch maar even van samenvoegen.Lees verder ›

Death en black metal volgens onze eigen Zware Lijst, death metal volgens de metalen archieven. Wat zal het zijn, dit debuutalbum van een anonieme eenmansband uit Oklahoma, Amerika? De promo van dit zelfgetitelde debuut met de naam Reginn zegt ook iets over death en black metal, duistere emoties, een nederige aanpak en trouw blijven aan de essentie van 'true death/black metal'. Dit alles gegoten in negen nummers met een totale speelduur van zevenendertig minuten.Lees verder ›

Wat hebben bands als OWDYWR, Paracoccidioidomicosisproctitissarcomucosis, Xavlegbmaofffassssitimiwoamndutroabcwapwaeiippohfffx en Erusopxecinomeddetaeperhguorhtserisednamuhllafonoitacidarecitametsys met elkaar gemeen? Inderdaad, deze bandnamen lijken op het eerste oog niets anders een berg willekeurig achter elkaar geplakte klinkers en medeklinkers die zeer lastig dan wel onmogelijk uit te spreken zijn en waarvan de betekenis ook niet meteen voor de hand ligt. Ondanks dat het aantal letters van OWDYWR nou niet zo overdreven noch kinderachtig lang is, heb ik de betekenis ervan niet kunnen achterhalen. Doet het er ook toe? Laat de muziek maar voor zich spreken. OWDYWR is een project van gitarist en componist Paul Plumeri Jr. (ex-Isyou), bassist Chris Williams (Dark Waters Fall) en zanger Max Lichtman (ex-Immolith), en bestaat sinds 2020. Ja hoor, voortkomend uit de pandemie. De band brengt zijn debuut, Receptor, uit in eigen beheer. Lees verder ›

Na het briljante Nija is het tijd voor album nummer vier van de Zweedse jongens van Orbit Culture. Ze hebben sindsdien getoerd met niemand minder dan In Flames, Avatar, Trivium, Meshuggah en At The Gates. Nu komt de moderne melodische deathmetalband met Descent. Het centrale thema is introspectie, niet onbekend in ons genre.Lees verder ›

Een van de beste shows die ik dit jaar zag, was Wayfarer op Roadburn. De mix van Americana, black metal en bluegrass wist me anderhalf uur lang volledig in zijn greep te houden. Dat is best een unicum, want meestal raak ik na drie kwartier wel verveeld. Misschien kwam het ook wel omdat ik in die tijd bezig was met de videogame Red Dead Redemption 2, waardoor ik al in de westerse sferen verkeerde. Ik werd in ieder geval helemaal meegenomen in de melancholieke sfeer die de band creëerde, door de muziek en door de gemaakte film die ze presenteerden.Lees verder ›

Voor de echte liefhebbers van Zweedse underground black metal hoef ik Svartsyn natuurlijk niet meer te introduceren. Sinds 1993, nadat de band - die in feite enkel uit bandlid Ornias bestaat - een naamswijziging onderging van Chalice (1991-1993) naar het nu gekende Svartsyn, maakt hij onderdeel uit van de tweede golf aan blackmetalbands. Melodieuze, dissonante black metal met in de meeste gevallen snel drumwerk. Nu komt het label Nomad Snakepit Productions met een heruitgave van het het album uit 2003 Destruction of Man, naar eigen zeggen één van de beste blackmetalalbums uit die tijd en zeker uit de discografie van deze Zweed (die heus niet alles alleen deed).Lees verder ›

Sanctum Sathanas is een Satanisch broederschap afkomstig uit de vergeetput van de Chileense black metal. De heer Magus Xem Deitus passeert wel eens vaker de revue met onder andere werk van één van zijn zo vele andere projecten of bands en met name Funeral Fullmoon. Sanctum Sathanas bestaat al geruime tijd en ondanks dat is dit Into The Eternal Satanic Damnation nog maar de eerste volwaardige release. Tussen 2015 en nu zijn enkel wat demo's, een split en zelfs een heus compilatiealbum uitgebracht.Lees verder ›