Geschreven door Joost Aarts op 29-02-2024 om 18:55.
Het Tsjechische Innersphere kennen we bij Zware Metalen nog niet. Het is een band die zo zijn eigen interpretatie op het melodeathgenre heeft. Met zuivere zangpassages, dramatische overgangen en zelfs wat thrash. Ook komt er soms naast de agressie een stuk progressiviteit aan te pas. In the Shadow of The Sun is het derde volwaardige album van deze lieden uit de Pilsen-regio.
Na het intrigerende en van statige zanglijnen voorziene Petrichor klinkt Whisperer bruut, maar ook progressief met name door aritmische drumcapriolen. De vocalen variëren van een fijne wat korrelige grunt, die ook nog wel eens de diepte in gaat, tot mooie cleans. Vaak ook tezamen gecombineerd waardoor de nummers ook wel de nodige diepte krijgen. De compositie van Obisidan maakt bij mij in eerste instantie nog het meeste indruk. Het is een meeslepend nummer met een mooi sferische, beduidend rustigere passage in het middengedeelte. Ozymandias opent dan weer wat mysterieus, waarna de statige gesproken stem weer opduikt. De band excelleert hier door het gevoel voor drama naar grote hoogte, wanneer het nummer zich ontvouwt en mij zonder een moment van twijfel mee laat deinen. De vocale inbreng is groots en haast episch te noemen!
Shallow Shores trekt die lijn niet helemaal door, maar laat vooral de meer duistere kant van deze band horen. Maar deze gasten zijn niet voor één gat te vangen want met luid gedonder en de nodige geluidseffecten keert de epiek na de derde minuut weer terug. Een fade-out met lage pianotoetsen? Innersphere doet het gewoon. En tijdens het hier toegevoegde Redemption komt er een dosis klassieke heavy metal op gitaar voorbij drijven, zij het nog enigszins bescheiden. Verder horen we veel niet te versmaden melodeath, waarbij de nadruk dan vooral op het melodische gedeelte ligt. De uitvoering is er één om door een ringetje te halen. Met The Old Man of Storr weten de Tsjechen zich te onderscheiden door middel van polyritmiek, melancholie en de brute vocalen. Het wonderschone en duister klinkende The Trident Is Burning laat mij spontaan het geluid nog eens wat harder zetten, wat een fijn gevoel voor melodie en brute(re) overgangen krijgen we hier dan! Ik betrap mijzelf erop dat stilzitten er niet meer bij is. Nectar is een woedend stuk deathrash met progressievere tussenpassages zoals ik dat nog niet veel vaker heb gehoord. En ik loop toch al een tijdje mee als metalfan, redacteur en zelfverklaard audiofiel. Met het afsluitende titelnummer haalt Innersphere nog eens alles uit de kast om zo het toch al uitstekende album op een tragische en grootse wijze af te ronden. Beste lezers, dit is een band om op het netvlies te houden en nauwgezet te volgen!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
