Knallen met Amaranthe en Dragonforce in uitverkocht 013

Hoewel het festivalseizoen nog even op zich laat wachten, kunnen we wel alweer genieten van de eerste albumreleases en metalshows van het jaar. Voor de powermetalfans was het 25 februari dubbel feest: Amaranthe en Dragonforce bundelden namelijk hun krachten voor een gezamenlijke headlinetour, die plaatsvond in een uitverkocht 013.

De avond wordt afgetrapt door het Moldavische Infected Rain, met een knallende show die meteen de toon zet voor de rest van de avond. Sinds hun debuut tijdens een concert van Slayer in 2008 hebben ze al het podium gedeeld met namen als Mötley Crüe en Dimmu Borgir en verschillende albums uitgebracht, waaronder het in februari uitgebrachte Time. Dit optreden biedt dan ook de perfecte gelegenheid om hun nieuwe muziek te laten horen.

In totaal spelen ze vijf nieuwe nummers, beginnend met PANDEMONIUM. Vanwege het vroege tijdstip van het optreden duurt het even voordat het publiek echt op gang komt, ondanks de indrukwekkende lichtshow en rookeffecten. Dit wordt halverwege het optreden ook opgemerkt door zangeres Catarag, die vervolgens het publiek toch in beweging weet te krijgen met Fighter waarbij fans worden aangespoord om met gebalde vuisten mee te zwaaien. Wanneer vervolgens tijdens BECAUSE I LET YOU wordt opgeroepen tot een enorme circle pit, is het hek van de dam; er ontstaat een pit waarin wordt gemosht, gedanst en waarin zelfs even de Macarena voorbijkomt. Na afloop van ieder nummer worden alle verloren schoenen en telefoons weer verzameld. Maar wie dan denkt dat de rust is teruggekeerd, heeft het mis; bij ieder nummer barst het geweld namelijk gewoon opnieuw los.

Infected Rain’s elektronische metal sluit perfect aan bij de energieke nummers van Amaranthe en Dragonforce, maar de donkere sfeer in hun muziek zorgt toch voor een heel uniek geluid. Een minpuntje zijn de delen waar Cataraga van screams overschakelt naar zang, waarbij er soms zware effecten gebruikt worden. Vooral bij In the Realm of Chaos is dit goed te horen. Hoewel ze duidelijk een fantastische zangeres is, zijn deze effecten te overdreven en komt haar stem hierdoor niet goed tot zijn recht. Daarnaast valt drummer Voluta, weggestopt in de rechterhoek van het podium, behoorlijk uit de toon qua stijl. Waar Cataraga en Ojog direct de aandacht trekken met hun fantastische dreads en bassiste Alice Lane zich volledig in stijl kleedt, zou Voluta zo tussen het publiek kunnen plaatsnemen. Waar kleding normaal gesproken niet zo’n grote rol speelt, was het contrast nu echt opvallend groot. Dit zijn echter hele kleine puntjes van kritiek, want Infected Rain slaagt er met hun energieke en meeslepende optreden perfect in om het publiek op te warmen en klaar te stomen voor de rest van de avond.

Amaranthe

Vervolgens is het de beurt aan het Zweedse Amaranthe met hun mix van melodische death- en powermetal. De laatste keer dat ik ze zag was in 2022 tijdens hun coheadline tour met Beyond the Black. Een aantal bandleden was toen net ziek geweest en dit was een van de eerste shows die het gezelschap weer speelde. Echter bleken ze toen nog niet volledig opgeknapt; zangeres Elize Ryd was met regelmaat enorm buiten adem, gitarist Olof Mörck zat er tijdens zijn solo’s geregeld naast en het gehele optreden verliep vrij rommelig. Daarnaast was er een tijdelijke zanger aanwezig voor de screams, die mijns inziens niet goed bij de band paste. Dit optreden is dus een nieuwe poging voor de band om te laten zien wat ze in huis hebben en meteen hun nieuwe muziek ten gehore te brengen!

Amaranthe heeft namelijk ook net een nieuw album uitgebracht: The Catalyst. Het podium is daarvoor dan ook in stijl aangekleed, met enkele rekwisieten en een banner met de albumcover op de achtergrond. Na een korte inleidende tekst, eindigend met “I am the catalyst” gaat het optreden van start met Fearless, een nummer van hun vorige album Manifest. De drie zangers komen hierbij één voor één het podium op zodra hun deel van het nummer begint, ieder onder luid gejuich van het publiek. Dit is de eerste keer dat we nieuwe zanger Mikael Sehlin (voorheen leadzanger van Engel, Degradead en Paralydiu) met de band zien optreden en hij heeft er duidelijk zin in! Zijn aanstekelijke energie en interactie met zanger Nils Molin voegt een frisse dynamiek toe aan het geheel. Ook zijn screams komen vrij goed overeen met die van Wilhelmsson, die in 2022 de band verliet. Deze overgang voelt daardoor vrij natuurlijk en het is duidelijk dat Amaranthe een waardige opvolger gevonden heeft.

Na de eerste drie nummers, die allemaal van eerdere albums komen, horen we eindelijk het eerste nummer van The Catalyst: Damnation Flame. Helaas komen er gedurende het optreden in totaal maar drie nieuwe nummers voorbij, waarbij ik de vooraf uitgebrachte singles Insatiable en Outer Dimensions miste. We horen eigenlijk vooral veel nummers van Manifest, wat gelukkig wel een fantastisch album is en daarom veel goedmaakt. Echter vind ik wanneer er ingezet wordt op een tour omtrent de promotie van een nieuw album, inclusief een podium volledig in stijl, je als band ook wel wat meer nieuwe muziek mag laten horen!

Na een hoop knallende, energieke nummers besluit de band even een stapje terug te nemen met Amaranthine. Dit wordt voorafgegaan door een akoestische intro, waarin gitarist Olof Mörck achter de toetsen plaatsneemt. Hij gaat voor hij aan het nummer begint echter eerst, onder luid gejuich van het publiek, van start met een klein stukje muziek uit Lord of the Rings waarna hij vloeiend overgaat in het welbekende deuntje van Amaranthine. Hierna stapt dan eindelijk Elize Ryd het podium op om het eerste couplet en refrein te zingen, met alleen de pianobegeleiding van Mörck. Dit rustige momentje is echter maar van korte duur, want na het eerste refrein schakelt Mörck weer over naar gitaar en begint het tweede couplet met Molin. Dit rustige intermezzo biedt echter een welkome afwisseling te midden van al het powermetal geweld!

Het concert wordt afgesloten met nog een stuk gesproken tekst, gevolgd door de hits Archangel, That Song gemixt met We Will Rock You (een verrassend goed werkende combi) en hun grootste hit: Drop Dead Cynical. Amaranthe heeft met dit optreden zeker laten zien dat ze ook live een fantastische band zijn, met een inmiddels behoorlijk goed gevuld repertoire dat duidelijk ook bij de fans in de smaak valt en luidkeels wordt meegezongen. Het vorige optreden in Tivoli hebben ze wat mij betreft dan ook dubbel en dwars goedgemaakt!

Dragonforce

De avond wordt afgesloten door de energieke powermetal van het Engelse Dragonforce. Dit is de enige band van de avond waarbij we nog even moeten wachten op nieuwe muziek: hun album Warp Speed Warriors komt namelijk pas uit in maart. Dat mag echter de pret niet drukken; nog voor het optreden begint, zien we al dat Dragonforce vastbesloten is er een knallend optreden van te maken. Op het podium verschijnen twee enorme arcade-machines en er worden schermen op het podium geplaatst waarop vooraf het nieuwe album nog eens extra gepromoot wordt.

Met verschillende rook- en lichteffecten, confetti en uiteraard luid gejuich van het publiek, begint het optreden met Revolution Deathsquad. Het wordt meteen duidelijk dat de arcades niet enkel ter decoratie dienen; op iedere arcade neemt een bandlid plaats, waardoor ze ook achterin de zaal goed zichtbaar zijn. Dragonforce staat bekend om zijn iets langere nummers en de opener is hierin geen uitzondering. Echter gebeurt er zoveel dat het optreden geen enkel moment verveelt; op de arcades zijn beelden uit games te zien, de bandleden dragen lichtgevende neonbrillen, op de schermen wordt van alles geprojecteerd en ook onderling is er veel interactie. Zo wordt de gitaarsolo gedeeld door gitaristen Herman Li en Sam Totman, waarin ze beide even in de spotlight komen te staan. Ook wordt er door beiden even ‘meegespeeld’ op elkaars gitaar, waar ze duidelijk zelf ook veel plezier in hebben.

Hoewel het publiek eigenlijk niet verder opgezweept hoeft te worden, roept zanger Hudson toch op om lekker mee te zingen met het volgende nummer. Dit is gelukkig niet al te moeilijk, ze hoeven hiervoor namelijk maar twee woorden te onthouden: Cry Thunder. Hier wordt massaal gehoor aan gegeven en flink meegesprongen, waarna het tijd wordt voor het eerste nummer van hun nieuwe album: de vooraf uitgebrachte single Power of the Triforce. Deze blijkt gebaseerd te zijn op Zelda-game A Link to the Past. Ze kunnen echter natuurlijk geen Zelda-nummer spelen zonder een grote kippenknuffel, die vervolgens heel de zaal rond moet, aldus Hudson. Onder luid gejuich geraakt de kip zelfs tot op het balkon, en het doorgeven van de kip vormt duidelijk een leuke toevoeging aan de show!

Er zijn vanavond ook twee powermetalcovers te horen van bekende popnummers: zowel Wildest Dreams, oorspronkelijk van Taylor Swift en het bekende My Heart Will Go On van Celine Dion komen voorbij. Voor deze nummers wordt het podium, voor zover dat nog mogelijk was, nog verder gedecoreerd; ditmaal met twee gigantische drakenhoofden. Er wordt tussendoor door Hudson nog even teruggeblikt op hun optreden in Tivoli in 2020, waarbij door het publiek massaal opgeroepen werd tot “broek uit op je hoofd”. Hudson vertelt inmiddels te weten wat er geroepen werd, en chant nu dan ook vrolijk in het Nederlands met het publiek mee. Hij vertelt lachend niet verder te gaan tot er vrijwilligers zijn die daadwerkelijk hun broek op hun hoofd willen zetten, waar enkelen gewillig gehoor aan geven.

Het is natuurlijk geen Dragonforce-optreden zonder hun grootste hit Through the Fire and the Flames; een fantastisch einde van een avond vol energieke powermetal. Het is duidelijk dat ook de bandleden enorm veel plezier beleven aan dit optreden en ze bedanken 013 dan ook voor deze eerste uitverkochte show van de tour. Hun enthousiasme werkt enorm aanstekelijk, en zelfs wanneer je eigenlijk nooit naar de muziek van Dragonforce luistert, is hun concert absoluut een dikke aanrader; echt een feestje om bij te wonen!