Headlines

Vorig jaar was ik een weekend in Belfast. Ik vond het een toffe, maar ook rauwe stad. Molarbear levert met You Will Need Gods een plaat aan die die sfeer uitstekend weergeeft. Rauwe, ongepolijste stoner/metal die wel wat raakvlakken heeft met Red Fang en Black Tusk (maar dan met zang).Lees verder ›

De meeste fans van zwaar materiaal hebben de afgelopen jaren wel kennisgemaakt met bands als 1914 en Kanonenfieber. Het lijkt er nu op dat deze bands ook een Amerikaanse evenknie kennen die als thema ook WW I als muzikale inspiratie heeft. Sterker nog, sinds 2007 rukt deze troepenstorm al op. Ditmaal met het vierde volwaardige album Feuerwalze, dat als soundtrack moet dienen bij een campagne die zijn weerga niet kent (Battle of the Somme).Lees verder ›

Het Duitse Sacrificium viert in 2023 zijn dertigjarig bestaan en doet dat door, na een periode van tien jaar stilte, te komen met zijn vierde volledige album: Oblivion. Na de oprichting in 1993 had de band even tijd nodig voor het goed en wel van de grond kwam. Drie demo’s waren in de eerste jaren hun deel. Het duurde tot in 2002 voor het eerste volledige album Cold Black Piece of Flesh uitkwam. Drie jaar later volgde Escaping The Stupor, waarna een relatieve stilte van acht jaar volgde, tot Prey For Your Gods in 2013 verscheen. Tien jaar verder verschijnt nu Oblivion.Lees verder ›

Werk van de Nederlandse multi-instrumentalist en darkjazzoppergod Jason Köhnen is me nog nooit eerder ter ore gekomen. Sommigen onder jullie zullen wel denken dat ik me hiervoor moet schamen, maar dat doe ik natuurlijk niet. De heer Köhnen heeft voor The Lovecraft Sextet al eerder samengewerkt met het Debemur Morti label. Miserere bleek de titel van dat vorig werk. Het haalde de schrijftafels van onze redactie om één of andere reden niet. Deze EP, Black†White, kent maar twee nummers.Lees verder ›

Räum is een Belgisch viertal uit de regio Luik dat hun band ergens in 2020 boven de doopvont hield en nu met Cursed By The Crown een post-blackmetalplaat aflevert die onder de banier van Les Acteurs De L'Ombre Productions uitkomt. De voedingsbodem voor al dit lekkers is de auto-destructieve aard van de mens zelf, schrijft de band. Wanneer je even door de line-up wandelt, valt het je waarschijnlijk meteen op dat er geen bassist in de gelederen werd opgenomen, het instrument is echter wel te horen op deze plaat. In de context van post-black metal en black metal in zijn puurste vorm lijkt me het toevoegen van wat zware onderlagen toch geen gemis te zijn. De band toont in ieder geval aan, in onderstaande live-clip, dat hij ondanks dit euvel toch een behoorlijk agressief geheel kan neerzetten. En het mag meteen ook genoteerd worden: erg indrukwekkende vocalen van de heer Jacqmin.Lees verder ›

Opnieuw een debuutplaat, opnieuw een éénmansband en opnieuw een blackmetalplaat. De man achter de band Solus Grief is de Noor - met de welluidende artiestennaam - Praefuro. With A Last Exhale is het eerste dat ik van deze brave man te horen krijg. Niet onlogisch, want het blijkt ook gewoon 's mans eerste wapenfeit te zijn. Nu, dit heerschap trekt afdoende tijd uit: de plaat omhelst nochtans maar vier nummers, maar klokt wel boven de veertig minuten muziek af. Het zal de heer moeite kosten, op een positieve manier dan, om zijn muziek vanuit het donkere, ondergesneeuwde woud tot bij ons te krijgen. Zijn bondgenoot daartoe is het Purity Through Fire label.Lees verder ›

De oplettende lezer en luisteraar zal het misschien opvallen dat deze recensie van Liferide wel wat aan de late kant verschijnt. Uw recensent en het platenlabel hadden echter een klein misverstand. De digitale release heeft namelijk al in oktober 2022 plaatsgevonden. Voor de echte muziekverzamelaar is de releasedag van de fysieke LP in januari van dit jaar geweest. Is de kans verschoten om dit album dan alsnog van een recensie te voorzien? Ik vind van niet, want Nederlandse hardcore zit in een klein dipje dus op het moment dat er een band met drie oudgedienden weer eens wat uitbrengt, is dat per definitie interessant. De bandleden hebben vroeger gespeeld en gezongen in onder andere State of Mind, Solid Ground en Animal Instinct. Het betreft hier echter geen debuut, want maar liefst twaalf jaar heeft het drietal erover gedaan om de opvolger van het eerste album uit te brengen.Lees verder ›

Nieuwe bassist, dus een nieuw geluid voor Steel Panther? Nee, natuurlijk niet! Nog steeds de aanstekelijke deuntjes die je binnen de kortste keren zonder dat je het wilt mee zingt. Oké, maar is op het gebied van teksten dan misschien iets veranderd? Alleen al een korte blik op de titels van de dertien nummers op dit album laat weten dat de band nog steeds vol staat van de (niet zo) dubbelzinnige schunnigheden. Van de drie video's die de band maakte ter promotie van On The Prowl, kan ik er slechts één hier laten zien.Lees verder ›

Nordvis Produktion is een label met een neusje voor geheimzinnige bands. Bands die over het algemeen kwalitatief prima materiaal uitbrengen, maar die haast altijd een zweem van mystiek om zich heen hebben hangen. Bands als Falls Of Rauros of Panopticon vinden daar hun onderdak. Ook het hier te recenseren Elessar van Morcaint past in dat opzicht als een goed ingelopen wandelschoen.Lees verder ›

Een Noorse funeral doomband met blackmetalvocalen. Op het eerste gehoor kunnen we er daar niet genoeg van hebben. Dit Gribberiket (Het Gierenrijk) is een behoorlijk eigenzinnige band die met Dråpen (De druppel) een tweede album uitbrengt via Dead Seed Productions. We vragen ons direct af of dit de druppel is die de emmer doet overlopen? Of is het slechts een druppel op een hete plaat?Lees verder ›

Wat krijgen we als we D. (Woods of Desolation, Remete), Mitch (Austere, Dearthe) en Vlad (Drudkh, Windswept) bij elkaar zetten in een studio om een album op te nemen? Het antwoord is simpel, dan krijgen we Unfelled. Gelukkig hoeven we de heren niet aan te sporen, want zij hebben zelf de touwtjes in handen genomen om Pall Of Endless Perdition bij elkaar te musiceren. D. bracht eerder al onder de naam Unfelled de demo Beneath Distant Skies uit, maar nu heeft hij gezelschap gekregen van de twee andere heren. Niet de minste wat mij betreft, dus de verwachtingen zijn op basis daarvan hooggespannen.Lees verder ›

Toen de cd van Rook Road eind 2022 bij de Zware Metalenredactie in de bus viel, wisten de hoofdredacteurs niet onmiddellijk wat ermee aan te vangen. “Ho jong, dat is met een hammondorgel en al... en je begrijpt zelfs wat er gezongen wordt. Wat moeten we daar nu mee”. Gelukkig schrijft ook deze jongen, met zijn blijvende liefde voor classic rock en traditionele metal, recensies. De gelijknamige cd van het Duitse vijftal van Rook Road blijkt dus volledig “spek voor mijn bek”.Lees verder ›

Betrayal is het vierde volledige album van het Amerikaanse Necropanther. Het viertal staat erom bekend de albums tekstueel volledig te laten inspireren door films en literatuur. Zo was het debuut Necropanther uit 2016 een eerbetoon aan The Terminator (inderdaad, die met Arnold Schwarzenegger). Twee jaar later volgde Eyes of Blue Light, een conceptalbum gebaseerd op de klassieker Dune van Frank Herbert. En ook het uit 2019 stammende The Doomed City is een conceptalbum, waarbij dit keer de inspiratie werd gevonden in de sciencefictionfilm Logan's Run. Het nieuwe album Betrayal vormt hier geen uitzondering op: tekstuele inspiratie vond de band deze keer in cultfilm The Warriors.Lees verder ›

Bræ bestaat uit twee monumenten in de blackmetalondergrond. Twee obelisken die de naam Swartadauþuz en Déhà dragen. Enige introductie is niet nodig voor de rechtmatige blackmetalfan. Van dit Bræ zijn er tot op heden maar twee platen onder de mensen. De nieuwe kreeg de welluidende titel Av Vålnader Bortom Allt. Zijn voorganger kreeg een minder moeilijk te doorgronden klevertje op de voorkant: A Thousand Ways To End It All. Op zich zegt deze laatste albumtitel genoeg.Lees verder ›