Het is maar weinig bands gegeven om dertig jaar na het debuutalbum nog altijd in dezelfde bezetting actief te zijn en dan ook nog eens elke drie jaar een uitstekend album uitbrengen. The Empyrean Equation Of The Long Lost Things is het eerste album van de Duitse progmetallers van Vanden Plas sinds het debuut uit 1994 waarop toetsenist Günter Werno niet meer te horen is. Zijn plaats achter het keyboard is overgenomen door Allesandro Del Vecchio, de multi-instrumentalist, componist en producer die zo’n beetje op elk album dat door het Frontiers label wordt uitgebracht te horen is geweest.
Veel impact op het bandgeluid heeft de Italiaanse toetsenist nog niet. Niet gek als je bedenkt dat Del Vecchio nog maar kort bij de band zit en geen tijd heeft gehad om mee te schrijven aan de nummers. Zijn invloed is beperkt gebleven tot wat nuanceverschillen in het toetsengeluid ten opzichte van eerdere albums.
Net zoals op eerdere albums zijn Stephan Lill en Andy Kuntz verantwoordelijk voor de muziek en de teksten voor de zes composities op The Empyrean Equation Of The Long Lost Things. Ook op dit elfde album laat de band zijn uit duizenden herkenbare geluid horen, dus episch klinkende progressieve metal met veel aandacht voor melodie, dynamiek en grootse refreinen.
Het album opent met het grotendeels instrumentale titelnummer, dat qua opbouw een haast ouverture-achtig karakter kent met vele thema’s die in acht minuten de revue passeren en waar met name gitarist Stephan Lill toetsenist Allesandro Del Vecchio de ruimte nemen om hun indrukwekkende spel ten gehore te brengen.
Het stevig rockende My Icarian Flight, met zes minuten het kortste nummer op dit album, is meer recht-toe-recht-aan (voor Vanden Plas-begrippen dan, hé) en laat horen dat de stem van Andy Kuntz, ondanks zijn 61 jaren nog geen slijtage laat horen. Zijn markante, uit duizenden herkenbare zangstem zet de toon op dit nummer met sterke melodieën, als krijgt de rest van de band in de instrumentale middensectie ook de ruimte om hun kunnen te etaleren.
Toch vind ik de band het meest genietbaar in de langere composities, waarin de band de ruimte neemt voor symfonisch grandeur en met meer dynamiek speelt in de nummers. Het dreigende Sanctimonarium is hier een prachtig voorbeeld van. In dit epische nummer word je als luisteraar opgezogen in het nummer dankzij de constante afwisseling en de rijke instrumentatie, waar Del Vecchio regelmatig zijn stempel drukt. Op het afsluitende March Of The Saints gaat de teller zelfs voorbij het kwartier, maar ondanks de sterke momenten in dit nummer klinkt het geheel hier soms net wat te fragmentarisch. Met name de manier waarop het thema uit de overture weer is verwerkt in de afsluiting van dit nummer, klinkt erg gezocht.
Waar de band het vooral zoekt in groots opgezette nummers met veel instrumentaal geweld, laat de band in de powerballad They Call Me God een meer subtiele kant horen en krijgt zanger Andy ruimte om de meer ingetogen kant van zijn stem te laten horen. Gaandeweg wordt de gain-knop wel weer opengedraaid en wordt toegewerkt naar een bombastische finale.
Op hun nieuwste worp verkent Vanden Plas geen nieuwe paden, maar levert binnen hun kenmerkende stijl wel weer een bijzonder sterk album dat zich prima kan meten met de The Ghost Experiment– en Chronicles Of The Immortals-tweeluiken.
Score:
82/100
Label:
Frontiers Records, 2024
Tracklisting:
- The Empyrean Equation of the Long Lost Things
- My Icarian Flight
- Sanctimonarium
- The Sacrilegious Mind Machine
- They Call Me God
- March of the Saints
Line-up:
- Andy Kuntz – Zang
- Stephan Lill – Gitaar
- Andreas Lill – Drums
- Torsten Reichert – Basgitaar
- Alessandro Del Vecchio – Toetsen
Links: