Big Big Train – The Likes Of Us

Geschreven door op 07-05-2024 om 21:27.

Ruige death metal? Zwartgeblakerde doom? Melodische black? Bent u daar ook zo weg van? Hohoho, stop maar met lezen. Voor deze grote, grote trein is het progressieve rock wat de klok slaat! Muziekfanaten die van ruige metal houden mogen dus stante pede afhaken. Progrockers lezen gerust even verder. Big Big Train laat met The Likes Of Us zijn vijftiende (!) studio-album op de wereld los. Het is dan toch wel verdomde jammer dat ik nog niet eerder met dit zevenkoppige gezelschap kennis heb gemaakt. Uit de metalen archieven haal ik uiteraard ook niets, want de muziek zal daarvoor te soft zijn, vermoed ik. En op Zware Metalen werd er ook nog niet eerder over voorgaand werk geschreven. Nou dan moet ik dan maar de eerste zijn.

Enigszins begrijpelijk is het feit dat we deze band nog niet eerder op onze webstek hebben besproken. Dit heeft namelijk niets met Zware Metalen te maken. Het is op momenten zelfs heel erg zoetsappig, zoals de albumcover ook doet vermoeden. Maar daarom is het nog niet slecht. Als ik ernaar luister dan denk ik aan de rustigste passages van Dream Theater die samenvallen met zoiets als Marillion. Dit album maakt bovendien ruimte voor een heel lang uitgesponnen geheel met een totale speelduur van maar liefst vier-en-zestig minuten. U moet dan ook te vinden zijn voor een lange muzikale reis.

Voor het geval dat u het nog niet doorhad, er zijn geen ruwe randjes hoorbaar tijdens deze reis. Alles is uitermate gepolijst, van de vocalen tot de akoestische gitaar. Van de vioolpassages tot de drums, er zit geen spatje korrel in de geluidsoverdracht, daarentegen wel bijzonder veel details. Dit maakt het tot een album dat uitermate geschikt is voor een geïsoleerde hoofdtelefoonsessie. Het eerste gedeelte van het album laat zich dan ook vooral leiden door hoofdzakelijk instrumentale passages. Ja, er is wel degelijk zang hoorbaar, al bij aanvang van Light Left In The Day, maar nadien horen we toch hoofdzakelijk de gelaagde instrumentale beleving. Zoals reeds gezegd gaat dit van een uitgesponnen opbouw, tot swingende of jazzy passages.

Pas tijdens het hieronder gedeelde Oblivion steken de vocalen weer de kop op. Die zijn – doordat haast alle bandleden een bijdrage leveren – rijk aan kleur en variatie. Het nummer stijgt dan ook naar grote hoogte. Een beter en harmonieuzer samenspel kan een mens zich haast niet wensen binnen dit genre, dat moet gezegd worden.

Beneath The Masts is een ruim zeventien (!) minuten durende kolos die wel zo licht als een veertje aanvoelt. Het is weer eens wat anders dan die lang uitgesponnen zware doomnummers, zal ik maar zeggen. In de vocalen zou u dan ook wel degelijk wat Dream Theater terug kunnen horen, al is Big Big Train in essentie groot genoeg om op eigen benen te staan – het vakmanschap is van een hoog niveau. De keyboards en viool zorgen voor een reeks emotieve, haast aangrijpende momenten, waarna een akoestische gitaar het op ritmische wijze overneemt. De basgitaar valt hierna ook smaakvol in, om zo naar een soort van refrein toe te werken. Dit nummer is op zichzelf al een reis binnen dit album, met een aantal opvallende instrumentale bijdragen voor basgitaar, keyboard en samenzang. Fantastisch, maar misschien net iets te rustig naar mijn smaak, al verliezen de proggers mijn aandacht voor geen moment. Hoofdzaak voor dit feit is toch wel de fraaie toevoeging van de keyboard (of mellotron) – klanken. Na de dertiende minuut gaat de band even voor echt heel rustige muziek, haast stilte, waarna er weer een nieuwe opbouw volgt. Hierbij spelen de vocalen een prominente rol. We horen vogeltjes fluiten en de zon lijkt op te komen wanneer het tweede gedeelte zich door middel van de akoestische gitaar openbaart. De sfeer is rustgevend harmonieus en niet meer zo bedrukt of serieus als tijdens de beginfase van dit bijzondere nummer.

Skates On is beduidend korter en contemplatief, zoals een gemiddelde Beatles-track. Toch draait de sfeer in dit nummer ook wel meerdere keren een andere kant op. Het hier gedeelde Miramare heeft iets plechtstatig, doordat de vocalen – en samenzang – een essentiële rol spelen als het gaat om de sfeer- en toonzetting. De swingende drums en basgitaar zijn dan weer een lust voor het oor. En net wanneer het nummer een tikkeltje dreigt de verzanden, laat Clare Lindley haar viool horen en trekt de band alle registers na de zesde minuut open. We gaan de symfonische, progressieve tour op en horen zelfs blaasinstrumenten terug.

Love Is The Light is eigenlijk het eerste nummer dat mij lichtjes begint op te breken. Het is voor mijn persoontje te kwijlerig, te bedacht en te goedaardig. Dat zeg ik dan ook echt omdat het gewoonweg niet mijn smaak is. De uitvoering zelf is haarscherp zoals we ook gedurende de andere tracks horen. Desondanks heb ik de video van het nummer hier toegevoegd zodat u als lezer een goed totaalbeeld krijgt van de diversiteit die dit album te bieden heeft. Tijdens Bookmarks blijft de band voor lange tijd akoestisch spelen, waarna er drie minuten ruimte is voor een fijne achterliggende keyboardpartij en vrij krachtig drumspel. Het beste moet dan nog komen, wanneer de stemmen worden samengebracht in een mooi stuk samenzang. Een magistrale klassieke zangpassage volgt, die naar mijn smaak dan net weer aan de korte kant is. Hier had de band duidelijk nog meer uit kunnen halen. Het afsluitende Last Eleven klinkt dan als het meest toegankelijke, haast poppy-achtige van de negen nummers. Al is toegankelijk nogal relatief, aangezien Big Big Train hier erg open en laagdrempelig musiceert.

Kortom: progrockers en progressieve geesten die het meer moeten hebben van fijngevoelige details dan ruige randjes kunnen zich hier gegarandeerd enige tijd mee vermaken. The Likes of Us zit compositorisch goed in elkaar gevlochten, zonder echt grote missers, al is mijn inschatting dat dit album beter zal bevallen voor de niet-ZwareMetalenliefhebber. Diegenen mogen bij de door mij gegeven score zeker nog eens 5 à 10 punten optellen.

Score:

84/100

Label:

Inside Out Music, 2024

Tracklisting:

  1. Light Left In The Day
  2. Oblivion
  3. Beneath The Masts
  4. Skates On
  5. Miramare
  6. Love Is The Light
  7. Bookmarks
  8. Last Eleven

Line-up:

  • Alberto Bravin – Vocalen, gitaar, keyboard
  • Nick D’virgilio – Drums, percussie, akoestische gitaar, vocalen
  • Dave Forster – Gitaar
  • Oskar Holldorff – Keyboard, vocalen
  • Clare Lindley – Viool, vocalen
  • Rikard Sjöblom – Gitaar, keyboard, vocalen
  • Gregory Spawton – Basgitaar, akoestische gitaar, mellotron

Links: