Headlines

Bræ bestaat uit twee monumenten in de blackmetalondergrond. Twee obelisken die de naam Swartadauþuz en Déhà dragen. Enige introductie is niet nodig voor de rechtmatige blackmetalfan. Van dit Bræ zijn er tot op heden maar twee platen onder de mensen. De nieuwe kreeg de welluidende titel Av Vålnader Bortom Allt. Zijn voorganger kreeg een minder moeilijk te doorgronden klevertje op de voorkant: A Thousand Ways To End It All. Op zich zegt deze laatste albumtitel genoeg.Lees verder ›

Blitzar IV blijft na een speurtocht over het wereldwijde web een anonieme entiteit. Er is geen promo bijgeleverd, dus dit is een beetje gissen. Wel is het vrij snel duidelijk dat we hier met kosmische black metal te maken hebben. Een blik op de bijpassende albumhoes geeft definitieve bevestiging.Lees verder ›

Unholy Craft de band rond Peregrinus, komt uit Noorwegen. Naar All Tid Er Omme is de debuutplaat. Dit individu besliste eigenhandig om zijn band, zijn muziek, zijn identiteit volledig te bouwen rond het werk van de oude meesters. Denk dan aan het Peaceville werk van Darkthrone, het gruwelijk lekkere Gorgoroth, de eerste Ancient albums Lees verder ›

Nou, daar is een naam die ik lang niet meer gehoord heb. Sortilège. Begin jaren 80 van de vorige eeuw stond de metal nog in de kinderschoenen en de verscheidenheid aan bands en subgenres was heel beperkt. Je luisterde dus bijna alles wat je te pakken kon krijgen. Sortilège was daarop geen uitzondering. Wat deze Franse band in die tijd uniek maakte, was dat alle nummers in het Frans gezongen werden en dat doen ze nog steeds.Lees verder ›

Hoera, het nieuwe album van Ne Obliviscaris is daar! Ik voel een explosie van endorfine wanneer de promo van Season of Mist mijn mailbox bereikt. We hebben vanwege bekende redenen maar liefst zes jaar lang moeten wachten op het vervolg op Urn. Ondanks alle moeilijke omstandigheden en dankzij de gedeelde liefde voor muziek is de band toch doorgegaan en presenteert met gepaste trots het vierde album genaamd Exul. Wederom een technisch hoogstandje dat zich kenmerkt door een fascinerende gelaagdheid. Ga er dus goed voor zitten met je ruis onderdrukkende hoofdtelefoon en dompel jezelf onder in de genre overstijgende, extreme metal met viool van deze ongeëvenaarde progressievelingen.Lees verder ›

Een debuutplaat met drie nummers die gezamenlijk zo’n 40 minuten klokken. Dan kun je je geld erop inzetten dat hier doom metal gemaakt wordt. En dat klopt deels ook wel. Cerbère is een band uit Parijs en heeft zichzelf vernoemd naar het mythologische figuur Cerberus. Dat was kort gezegd, een rothond waar je niet mee moest steggelen. Het lijkt me onverstandig dat je dat wel doet met deze Fransmannen. Want er klinkt flink wat verbetenheid van deze nummers af.Lees verder ›

Een EP met slechts negen minuten aan muziek, het is wat aan de korte kant voor een recensie wellicht, maar we gaan ons best doen. We moeten een gegeven paard maar niet in de bek kijken. Wellicht kunnen de negen minuten iets extra's toevoegen aan het leven. De gekozen thematiek van de band bestaande uit twee heren Nedrig en Raate betreft de maatschappij gedurende de jaren 1600 tot 1800, met in het bijzonder de executies die hebben plaatsgevonden. Het zal onder andere wel over heksenvervolging gaan, zo verwacht ik. Op zich een gebruikelijk thema en wat dat betreft niets nieuws aan de horizon.Lees verder ›

We maken kennis met een vijftal uit Oostenrijk. Onder de naam Asphagor zijn er voldoende aspiraties. Zo staat in de promo beschreven dat dit geschikt is voor fans van Dark Fortress, Naglfar en Elende. Nou, dat is alvast een mooie referentie ter vergelijk dacht ik zo. Asphagor mag zelfs met Dark Fortress' afscheidstournee mee op oorlogspad. Getuige het feit dat Pyrogenesis al het vierde volledige album is doet vermoeden dat er al wat speelervaring zal zijn. Doch opereert deze Tiroler bende kennelijk in de luwte, daar er op Zware Metalen nog geen eerder werk is besproken. Daar brengen we bij deze dan ook snel verandering in.Lees verder ›

Een sequestrum is een stuk afgestorven en rottend bot dat na een ernstig trauma is losgeraakt van het gezonde bot. Zo, weet je dat ook weer. Het logo van de band Sequestrum bestaat dan ook geheel uit botfragmenten en op de voorkant van deze EP prijkt iets wat lijkt op een lijk op sterk water. De vier viezerikjes uit Denemarken die dit onsmakelijke geheel op muziek proberen te zetten bestaan nog maar kort: in 2022 kwam er een demo uit en nu komen ze met een heuse EP met daarop zes nieuwe nummers en een Impetigo-cover.Lees verder ›

De brutaldeathmetalscene is een globale scene binnen het metalgenre. Dat wil zeggen dat de bands niet alleen afkomstig zijn uit Europese landen of van het Amerikaanse continent. Steeds vaker zien we ook goede en vrij interessante bands uit Azië. Neem nu bijvoorbeeld het Indonesische Depraved Murder, met bestaansrecht sinds 2011. Precies afkomstig van Java waar er bruut op los wordt gemusiceerd. Het debuutalbum Remnants of Depravity werd nog enigzins lauwetjes onthaalt, maar het in 2019 aan elkaar geregen Manifestation was toch wel een flinke bom! Bruut en versplinterend met een degelijke afwisseling blasten, rossen en versnijden de heren de mix van deathriffs en keelgereutel weer aan elkaar vast. Een band als het minder fijngevoelige Kraanium is nooit ver weg.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette, ietwat grauwe, nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Heimdal van Enslaved. Cor (favoriete genre: zwaar, duister en boos) en Marco (favoriete genre: progressive) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Het duo Chaney Crabb en Navene Koperweiss heeft een bewogen periode achter de rug. Niet alleen vanwege alle COVID-perikelen die ons allemaal een knauw hebben gegeven, maar ook omdat Entheos inmiddels door het leven gaat als een band bestaande uit slechts twee personen én het feit dat we überhaupt van geluk mogen spreken dat Time Will Take Us All voor ons allen klaar ligt om te verorberen. Zangeres Chaney moest namelijk door diepe dalen na een zwaar scooterongeluk en lang was het onduidelijk of zij nog wel de microfoon zou kunnen oppakken. Nou dames en heren, ik kan u met een gerust hart mededelen dat ze dat nog steeds kan als de beste.Lees verder ›

Iedereen die mijn rug ooit zag, weet dat ik ferm geïmpacteerd ben door Fear Factory. Als mannetje van vijftien jaar wist ik niet wat er gebeurde toen ik Demanufacture hoorde. Zelfs Remanufacture, het vaak verguisde remixalbum uit 1997, kon me helemaal krijgen. T-1000 met zijn gabberbeats met stip bovenaan. Daarna kon niet alles mij bekoren wat de Amerikaanse industrial metalheads uitbrachten, al doen vooral Mechanize, Archetype (en zelfs Digimortal) hier nog hun rondjes. Dino Cazares is tegenwoordig nog het enige overgebleven bandlid, nadat ook Burton C. Bell er niet meer bij hoort. Op dit remixalbum is hij echter wel nog te horen.Lees verder ›