Tilburg verandert weer in het epicentrum van metalmuziek: tijd voor Roadburn 2024! Qua muzikaal aanbod is dit misschien wel de meest veelzijdige editie ooit. Naast enkele vertrouwde psychedelische, blackmetal- en sludgebands staan er ook (donkere) hiphop-, electro- en folkacts op het programma. Dit alles verenigd onder het motto ‘redefining heaviness’, ongeacht hoe je dat ook wilt interpreteren. Roadburn zorgt dit jaar bovendien ook weer voor een aantal unieke shows en dit alles resulteert in gevarieerde, interessante en uitputtende festivaldagen van een hoog niveau en een uitstekend geluid.
Ruth Mampuys nam de foto’s, Friso Veltkamp schreef de teksten, en bijkomende dank aan het Zware Metalen Osmium podcastduo Pim & Niels voor de diverse invalshoeken.
Lees hier ook het verslag van de eerste festivaldag!
Ook dit weekend zijn er weer bezoekers uit heel wat landen naar Tilburg afgereisd, het festival heeft nog altijd een aantrekkingskracht op mensen van over de hele wereld. Mooi is dat er gedurende het hele festival een zeer open sfeer hangt tussen de bezoekers. Ik heb nog geen ruzies, irritaties of andere ongeregeldheden gezien. Het publiek is eensgezind en komt ook duidelijk voor de muziek, of gewoon om zich onder te dompelen op planeet Roadburn. Daarnaast staat het publiek ook open voor verschillende soorten muziek, er is een voelbaar respect voor elke artiest. En dat lijkt ook voor de gedachtegangen te gelden. Er is ruimte voor iedereen, ongeacht aard, ras, voorkeur et cetera. Er wordt een inclusieve ruimte geboden voor mensen van alle seksuele oriëntaties en genderidentiteiten en dit uit zich ook in de programmatie van enkele queer bands op het festival.
Vandaag staan er wat verrassingen op het programma. Het is qua muzikaal aanbod de minst metalen dag, maar dat wil niet zeggen dat er geen interessante dingen te horen en te zien zijn. Misschien minder voor de doorgewinterde zwaremetalenliefhebber, maar voor de wat meer avontuurlijke luisteraar is er zeker wat interessants bij. Zo staan staan er vandaag enkele hardcorepunkbands op het programma, zoals het veelbelovende Death Goals en Storm O, maar eerst is het de beurt aan Fuck Money.
Met een shitload aan kabaal stort de band zich op hun set. Die intensiteit laten ze simpelweg niet meer los. De dissonante gitaarpartijen oversturen regelmatig, de drumrolls gaan maar door en daaroverheen schreeuwt zanger Taszlin zijn teksten verbeten in de microfoon. Je kan de muziek dus ergens tussen hardcore en noise rock plaatsen, terwijl de zang af en toe ook nog wel wat postpunkinvloeden verraadt.
Productioneel is het een klus om dit goed te laten klinken en dat lukt niet altijd. De gitaarlijnen verzuipen soms in de mix, maar eigenlijk maakt dat niet zo heel veel uit. Fuck Money hoeft het niet van het goede geluid te hebben, maar van de energie en de oerkrachten die daarbij loskomen. Er wordt overigens wel vrij strak gemusiceerd. Een fraaie eerste band voor vandaag.
Laten we maar meteen doorlopen naar de set van Death Goals. Dat besloten trouwens meer mensen te doen. Voor de Hall of Fame staat al een enorme rij. Toch maar even aansluiten om buiten de zaal alvast te constateren dat Death Goals een frisse en energieke mix van technische hardcore laat horen, waar regelmatig ruimte is voor breakdowns en dissonante intermezzo’s. De band noemt het zelf queercore, wat voornamelijk op de teksten doelt, die handelen over identiteit, gevoelens en aanverwante onderwerpen.
Eenmaal in de zaal blijkt dat Death Goals op het podium ook aangenaam is om naar te luisteren. De band bestaat uit slechts twee leden, maar dat hoor je er niet in terug. Drummer George en zanger Harry maken een herrie waar menig meermansband jaloers op zou zijn. Dat doet de zanger bovendien nog met de nodige humor, waarbij bijvoorbeeld de breakdowns toegelicht worden met ‘most generic breakdown of the festival’.
Dat is niet het enige wat opvalt, want ook de visuals zijn opmerkelijk te noemen. Zo is er een vriendelijke vriend te zien die een toiletpot knuffelt terwijl de band op de achtergrond 43%burnt-achtige gitaarlijnen speelt. Aan het einde mengt zanger Harry zich nog even tussen het publiek, dat de band achteraf trakteert op een welverdiend applaus. Mooie verrassing!
Wat is dat toch met ambient en metal? Heb ik een meeting gemist waarbij die twee genres op een of andere manier met elkaar verbonden zijn? Of een verplichting dat als je extreme metal speelt ook een ambient set moet kunnen spelen? Wiegedood deed een soundtrack, Fluisteraars brengt tijdens dit festival een rustige set en ook de Amerikanen van Blood Incantation spelen op Roadburn twee sets. Eentje met de hoogtepunten uit de carrière (zo veel platen heeft de band weliswaar niet uit) en eentje waarin de ambient centraal staat.
Ietwat nieuwsgierig besluit ik de ambient set te gaan kijken. Met zijn drieën heeft Blood Incantation het op het podium gezellig gemaakt met een batterij synthesizers. En dat is vervolgens precies wat we krijgen: drie mannen die continu op de synthesizers lopen te ouwehoeren. Weinig variatie, weinig boeiend. Als er een gitaar om wordt gehangen heb ik even hoop dat de muziek een nieuwe impuls krijgt, maar veel verschil hoor je eigenlijk niet. Het blijft een beetje zoetsappig doorgaan. Liefhebbers van contemplatieve muziek zullen het ongetwijfeld mooi gevonden hebben, ik besluit na een twintigtal minuten de buitenlucht op te zoeken. Bovendien laat de zon zich even zien, dus tijd voor bier.
Een set waar ik reikhalzend naar heb uitgekeken is de set van Forest Swords, het elektronische project van Matthew Barnes, waarbij hij electro met wat meer esoterische invloeden laat horen. Onlangs bracht hij nog de prima plaat Bolted uit. Daar wordt vanavond menig nummer van gespeeld.
De set kent voor mij een eerste hoogtepunt wanneer als tweede nummer The Weight Of Gold wordt gespeeld, een van mijn meest beluisterde nummers ooit. Tof om dit live te horen op Roadburn! Na dit nummer gaat de snelheid van de beats wat naar beneden met Butterfly Effect, wat de dynamiek in de set houdt. Ook bij Crow zit die dynamiek goed door een hele vette oosterse sample over wat lichtere industriële beats te zetten. Het klinkt bij vlagen hypnotiserend. Het toffe van Forest Swords vind ik dat de band nummers maakt die los van de set ook echt overeind blijven. Dat blijkt live ook des te meer: er is een diversiteit tussen de nummers die het aantrekkelijk maken de platen thuis op te zetten. Dat doe ik nog wel eens maar live is het toch wel een veel vettere ervaring, mede dankzij de beelden. Bij elk nummer wordt namelijk de bijbehorende clip afgespeeld. Wat zijn die beelden prachtig en houden het publiek regelmatig in zijn greep. Deze getuigen bovendien van een flinke dosis creativiteit. Het doet af en toe denken aan de beelden van Tool, maar dan organischer gemaakt. Ik zou zeggen: gooi Youtube even aan.
Forest Swords weet de aandacht goed vast te houden door het veelvuldige gebruik van samples, diepe bassen en vette beats. Een van de hoogtepunten is dan ook Panic, een nummer van de uit 2017 afkomstige plaat Compassion, waarbij de gesamplede zanglijnen zowel melancholisch als betoverend zijn en die complementair aangevuld worden door het triphopfundament dat Forest Swords hier creëert. De mannen sluiten uiteindelijk met Highest Flood een ongelooflijk goed optreden af.
Snel naar de grote zaal waar Dool nieuwe plaat The Shape Of Fluidity integraal speelt. De band is in vorm, heeft onlangs nog een liveplaat uitgebracht en kan ook live inmiddels tot het topsegment van Nederlandse bands gerekend worden. Dat is vanavond niet anders en daarbij valt gelijk op hoe goed die nieuwe plaat is. Na het optreden bleven sommige zanglijnen nog hangen terwijl ik de nummers nooit had gehoord, in het bijzonder de zanglijn in het titelnummer dat meteen ook een eerste hoogtepunt is bij dit optreden. Raven zet de teksten krachtig neer, waardoor dit nummer wel eens een live favoriet zou kunnen worden, net als Hermagorgon, dat enkele dreigende zware riffs heeft naast de goede zang. Want Raven is sterk vandaag: ingetogen, uitpakkend, zwaar aanzettend, zuiver, alle technieken passeren met beheersing de revue en tonen aan hoe Raven gegroeid is in deze rol. Ook in openheid trouwens. Raven licht enkele teksten toe die aantonen dat de nieuwe plaat over enkele zware onderwerpen handelt, waaronder zelfontdekking en ontplooiing, en over dromen over de toekomst door de ogen van een kind, zoals in House Of A Thousand Dreams.
Niet alleen Raven is in topvorm, heel de band is op dreef. Nieuwe drummer Vincent etaleert zijn creatieve spel en heeft daarbij ook een mooi geluid mee. De gitaarlijnen van Nick en Omar zijn soms ingetogen, dan worden er weer monsterlijke riffs gespeeld met een enorme precisie, mee geholpen door het basspel van JB. Het materiaal is bij tijd en wijlen beklemmend, maar vrijwel altijd sfeervol met goed uitgedachte patronen.
Dool heeft gekozen om geen enorme backdrop mee te nemen maar speelt in een soort toneelopstelling voor een grote witte vlag, wat in het verlengde ligt van het artwork van het nieuwe werkstuk, nog een reden om de vinyl versie aan te schaffen. Dool eindigt uiteindelijk met het van een geweldige opbouw en mokerslagen voorziene Hand Of Creation. ‘Fijn jullie weer te zien’. Dat geldt ook voor ons, Raven.
Dan is er vandaag nog Health, dat vorig jaar razendsnel naam maakte met de plaat Rat Wars, waarop de band een mix liet horen van industrial, electro en rock. Wat die plaat mede zo goed maakte, waren de aanstekelijke en soms met melancholie overgoten zanglijnen. Het bleek een voltreffer te zijn en de main stage is voor Health, dat een breed publiek aanspreekt, dan ook het verdiende podium. En die hebben er zin in vanavond, getuige de uitermate energieke opkomst waarbij de gitaren de lucht in gaan en er gelijk wildweg gezwiept wordt bij opener Identity.
Het geluid, zoals bij veel bands dit weekend, is weer top. De beats en bassen doen 013 bijna uit zijn voegen trillen, de zang is overgoten met veel echo en de drums klinken perfect, met name de hi-hats. De drummer voegt overigens, in tegenstelling tot bij Scaler, ook echt wat toe aan de muziek, door het gebruik van effecten en nadruk op accenten en geram op de toms. Dat alles culmineert in een flinke geluidsinterruptie bij Zoothorns, om daarna even een korte rustpauze te nemen in Pyschonauts, voor dat nummer weer erupteert in keiharde beats die de zaal in geslingerd worden. Dat alles gebeurt onder veel enthousiasme van de band, die het materiaal meer dan overtuigend brengt.
De band speelt in totaal zo’n negentien nummers, waaronder een verrassende Deftones cover Be Quit And Drive, dat met een Health-saus eroverheen best geslaagd genoemd mag worden. Het merendeel vanavond is afkomstig van Rat Wars. En of het nu Demi-Gods, Ashamed of het stoïcijnse, beukende DSM-V is, de nummers blijven overeind en klinken live fantastisch. Het boeit het publiek ook. Niemand loopt weg, de zaal blijft vol, en daarvoor krijgen de aanwezigen op het einde ook een loftuiting van zanger Jake.
Datum en locatie
19 april 2024, 013, Tilburg
Foto's:
Ruth Mampuys (Ruth-Less Photography website en Facebook)
Links: