Headlines

Toen Deathbringer in 2007 zijn album Homo Divisus uitbracht, droeg de band het album (onder andere) op aan Chuck Schuldiner. Echt verbazingwekkend was het dan ook niet dat het schijfje vol staat met composities die geïnspireerd zijn op het (latere) werk van Death. Als je dan ook nog eens een cover van Flesh And The Power It Holds aantreft, zal de muzikale invulling op Homo Divisus volledig duidelijk zijn. Ondanks dat het album zeer goed ontvangen werd, kreeg het geen vervolg. Jarenlang kwam er geen nieuwe muziek uit, tot daar in 2021 plots de track Per Aspera via Bandcamp beschikbaar kwam. het bleek een voorbode van nog meer nieuw materiaal.Lees verder ›

Zoals een astrale nevel, is ook Nebula constant in beweging. Nog in coronajaar 2021 trad de band op in de verzengende hitte van de Mojavewoestijn en pakweg een jaar later trakteert men ons alweer op een nieuwe langspeler. Zoals we aan de fraaie albumhoes kunnen aflezen, worden we ook dit keer weer in een raketvlucht meegenomen naar een sterrenstelsel waar de tijd sinds de jaren '70 heeft stilgestaan.Lees verder ›

Waar zitten opa's en oma's? Vaak thuis, in de voortuin of in de achtertuin onder een parasol. Je komt ze ook tegen al wandelend in het park of in één of andere handwerkclub. Je kan ze ook met zijn allen tegenkomen op de fiets of beter nog op een terrasje met een koffie. Maar waar vind je dan weer de opa's en oma's in de metal terug? Juist! Die blijven gewoon muziek maken. Is het niet in hun originele band dan is het wel in een band die ze recent hebben opgericht. Waarom doen ze dit? Gewoon omdat ze muzikaal nog niet uit uitverteld of uitgeteld zijn.Lees verder ›

March to the beat of one’s own drum zegt een Engels spreekwoord. Het betekent zoveel als: iets doen, of je gedragen op een manier die niet in overeenstemming is met de standaard of populaire maatschappelijke norm. Het zou zomaar de lijfspreuk van de twee bandleden van het Italiaanse Order ov Riven Cathedrals kunnen zijn. Het tweetal trekt geheel zijn eigen pad, is wars van (de meeste) sociale media, blijft graag trouw aan wat zij beschouwen als de ware geest van extreme muziek en trekt zich niets aan van wat anderen daarvan vinden.Lees verder ›

‘Het moest er maar eens van komen’, vonden de heren van Stoflik Omskot zelf. Na er jaren over te hebben geluld eindelijk maar eens serieuze stappen maken met de band. En daarom ligt er een paar maanden na de eerste kennismaking tussen de Friezen en de wereld een debuutalbum. Of nou ja liggen… vooralsnog is het album alleen digitaal (gratis!) via Bandcamp te verkrijgen. En met zes nummers met een intro en een outro is het eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen EP. Maar is dat allemaal erg? Neen, neen, neen! Driewerf neen!Lees verder ›

Reeds eerder maakten de Grieken van Lunar Spells toch wel wat indruk met hun vorige langspeler, Where Silence Whispers. Vooral de zurige melodieën en de keelgeluiden van Atxak waren van een goed niveau. Ik lees nu dat dit Lunar Spells opnieuw herleid is tot een drietal. Jammer want net Atxak heeft de band alweer verlaten. Een reden hiertoe wordt, zoals zo vaak, niet gegeven. Tja, boeit ons natuurlijk ook niks, als de muziek maar goed zit. Het is opnieuw het Duitse Northern Silence Productions dat dit hebbedingetje uitbrengt. Het hoesontwerp kan me in vergelijking met de vorige keer maar matig bekoren en als je dan de eerste tonen van de productie analyseert - de gitaren hebben een te krassig geluid meegekregen - zou je van deze plaat misschien van in het begin niet al te vrolijk worden. Maar kom! Niet zo negatief! De muziek van dit infernale Griekse trio heeft in ieder geval niks aan kwaliteit moeten inleveren.Lees verder ›

Eternal Flame werd in 2021 door het Portugese Signal Rex uitgebracht. De band die het album volledig in elkaar draaide, heet Armnatt. Dit drietal is ook afkomstig van het Iberische schiereiland. Portugal om precies te zijn. Immortal Nature heet de opvolger. En verwacht je maar gewoon aan rauwe, lo-fi black metal zonder al te veel scrupules, zonder al te veel franjes en zonder al te veel moderne insteken. Black metal moet natuurlijk niet altijd voorzien zijn van de nieuwste trends of dergelijke, het kan in zijn basaliteit ook gewoon smerig en oerdegelijk blijven. Toch benieuwd of deze drie Portugezen daar in geslaagd zijn want mederedacteur Maarten was over de vorige plaat toch niet al te lyrisch.Lees verder ›

Iets meer dan een jaar geleden schreef ik hier al over het feit dat men in huize Cavalera nooit lijkt te slapen. Ook bij de zoon van Max is het virus overgeslagen en zodoende klopt zijn Zyon dit Totem ook weer gewoon in, zijn vierde plaat voor de band en Soulfly's twaalfde in totaal. Er is deze keer wat meer tijd genomen om het geheel vast te leggen, daar waar het traditiegetrouw om de twee jaar ongeveer nieuw werk in de schappen lag. Arthur Rizk nam samen met alleskunner Max de productie voor zijn rekening en het mag gezegd worden, het eindresultaat mag er op productioneel gebied absoluut zijn! Rizk deed dat overigens eerder bij onder andere Code Orange, Power Trip en Cavelera Conspiracy. Diezelfde man speelde ook nog even mede de gitaarpartijen in voor Totem aangezien Marc Rizzo inmiddels vertrokken is. Daarmee doet Rizk feitelijk ook even een 'Cavalera'tje'.Lees verder ›

Werk van dit Wampyric Rites passeerde al eerder de revue. Denk daarbij aan The Eternal Melancholy Of The Wampyre of de split met Nansarunai. Al dit lekkers kreeg je aangeboden door het Litouwse Inferna Profundus label. De Ecuadorianen van Wampyric Rites kozen nu echter voor het Portugese Signal Rex om hun nieuwste kindje voor te stellen. En dit drietal heeft toch al behoorlijk wat kindjes gemaakt. Veelal gaat het dan om demo's en splitalbums. De heren maken ook nog altijd deel uit van de Pure Raw Underground Black Metal Plague net als bijvoorbeeld Winterstorm of Ründgard.Lees verder ›

Mijn vriendin noemde me laatst een zuurpruim, toen ik een keer verzuchtte dat veel zaken vroeger beter waren. Ze wist eraan toe te voegen dat ik ook mijn ogen en oren open moet doen wat er op dit moment gaande is. Sorry, ik kan het niet laten, want ik ga het toch weer doen: sommige muziek werkte vroeger gewoon beter. Er zijn diverse stromingen die de tand des tijds lastig hebben doorstaan. Of dat aan mij of aan het het gebodene ligt, laat ik even in het midden. Ik neem als voorbeeld de groove metal in de jaren '90, waar Pantera een patent op had. Uit het kielzog van de Texaanse grootheid kwamen veel bands voort die hetzelfde niveau probeerden te halen, maar daar (soms hopeloos) niet in slaagden. Ik heb honderden bands en platen gehoord waarbij het goedkeurend meeknikken was, maar nadat de nummers afgelopen waren kon ik geen een noot, riff of melodie meer voor de geest halen. Een goed voorbeeld was de band Pissing Razors. Die deden veel goed, aangename stem, goede groove, maar het bleef niet hangen.Lees verder ›

Appel, Corneille, Dotremont, Jorn, Nieuwenhuys en Noiret, de oprichters van avant-gardistische abstracte kunst beweging Cobra, waren stuk voor stuk meesters in het creëren van abstracte kunst. Door uit te gaan van spontaniteit, puurheid en fantasie en door gebruik te maken van sterke, bonte kleuren werd een haast kinderlijk en vrolijk effect bereikt. Geknoei en geklieder volgens de eerste kritieken. Ondanks de problematische ontvangst in de beginjaren is de beweging uitgegroeid tot één van de meest gewaardeerde naoorlogse kunstbewegingen.Lees verder ›

Oké, ik hoor onze lezers al denken; "wat doet een recensie van Alan Parsons op Zware Metalen" en dan nota bene ook nog een live album. Aan alle puristen op het gebied van black, death, grind en ander zwaar metaalgeschut, jullie mogen nu zondermeer afhaken en door naar de volgende recensie. Dit is leesvoer voor de meer ruimdenkende metalfan, ofwel de progfanaat die enige vorm van symfonie kan waarderen.Lees verder ›