Moggs Motel – Moggs Motel

Geschreven door op 27-11-2024 om 23:19.

Een goede twee jaar geleden stonden heel wat liefhebbers van traditionele hardrock er beteuterd bij. Het legendarische UFO (denk aan Doctor, Doctor, Too Hot To Handle of Lights Out) waar stergitarist Michael Schenker meermaals deel van uitmaakte, annuleerde plots zijn afscheidstournee. Reden: gezondheidsproblemen en een zware hartaanval er bovenop bij spilfiguur en zanger Phil Mogg, die er al van in het begin bij was. 50 jaar UFO, maar met een einde in mineur.

Maar kijk, goede oud Phil (ondertussen 76) lijkt er weer bovenop en komt ons verblijden met een nieuwe band, Moggs Motel, en een gelijknamig album. Ik had me verwacht aan een soort doorstart van UFO, of toch een album in een gelijkaardige stijl. Niets daarvan! Zijn stem is natuurlijk meer dan herkenbaar, en op zijn leeftijd zal hij niet meer uitgroeien tot de beste zanger aller tijden met het grootste bereik. En toch kwijt hij hier zich ongelooflijk goed van zijn taak. Kijk je naar de nieuwe clips, dan noem ik hem de levende rockversie van Leonard Cohen, een man die ook meer poëtische teksten debiteerde.

Maar in plaats van classic rock krijg je nu meer tijdloze hardrock in een modern jasje. En dat heeft te maken met de kompanen waarmee Mogg zich heeft omringd. In de eerste plaats Tony Newton van Voodoo Six, een band die nog had getourd met UFO. Beide heren kwamen elkaar toevallig tegen in de ambassade, sloegen een praatje en dat leidde tot grote plannen. Newton had blijkbaar wat muziek klaarliggen, en Mogg had geen zin om na zijn hartproblemen met pensioen te gaan. UFO-gitarist Neil Carter – die ook nog heeft gewerkt met Gary Moore – werd erbij gehaald en dat leidde tot dit verrassende, blues ademende stevige rockalbum. Eentje dat jammer genoeg onder de radar blijft, getuige het aantal Spotify-streams, maar bovenaan mijn eindejaarslijstje zal eindigen.

Twaalf nummers telt Moggs Motel, waarvan elf lekkere rockers. Enkel afsluiter Storyville is een stukje zachter en zou door de manier van zingen en het zachte gebruik van keyboards best in het oeuvre van Gary Moore hebben gepast.

Maar voor de rest hebben de gitaren compleet de bovenhand. De eerste twee nummers (niet toevallig de eerste twee uitgebrachte nummers) mag je gerust stomend noemen. Sunny Side Of Heaven is zware uptempo bluesrock waarbij Mogg gezelschap krijgt van een soulvolle vrouwelijke achtergrondstem. Met tussen de strofen door een lel van een solo. Lekker zeg! Apple Pie start iets ingetogener maar je voelt aan de dreiging dat er iets zit aan te komen. Het eeuwige belang van een goede intro! Minder bluesrock maar wel met veel gitaarriedels, melodie en sfeer… en ook wel veel tekst. Mooi nummer!

Het begin van Face Of An Angel deed me vrezen dat het mooie liedje voorbij was: meer dan een minuut het geluid van golven en een akoestische gitaar. Maar nee hoor, daarna volgen nog meer dan vier minuten vol nijdige bluesrock. Wie een vergelijking met ZZ Top zou maken, zit niet slecht.
In Princess Bride krijgen de gitaren gezelschap van synthesizer. Meestal ben ik daar niet echt voor te vinden, maar het blijft zwaar op de achtergrond, de gitaren blijven loeien, het swingt, het bonkt, het schuurt en de soulvolle vrouwenstem zorgt weer voor dat extraatje. Heel erg fan van dit nummer!

Doordachte, opbouwende intro’s – ik had het er hierboven al even over – zijn trouwens frequent aanwezig: luister maar naar Other People’s Lives, naar het meer ingetogen en melodieuze Weather, naar het bijna filmisch en zuiders klinkende Harry’s Place wat overloopt in The Wrong House. In mijn ogen altijd een surplus!

Moggs Motel is voor mij een aangename verrassing. Enerzijds omdat Phil Mogg zijn tweede jeugd lijkt te beloven, maar anderzijds omdat hij het aandurft het UFO-keurslijf af te gooien, wat een heel sterk en verrassend hardrockalbum oplevert.

Score:

84/100

Label:

Steamhammer/SPV, 2024

Tracklisting:

  1. Apple Pie
  2. Sunny Side Of Heaven
  3. Face Of An Angel
  4. I Thought I Knew You
  5. The Princess Bride
  6. Other People’s Lives
  7. Tinker Tailor
  8. Weather
  9. Harry’s Place
  10. Wrong House
  11. Shane
  12. Storyville

Line-up:

  • Phil Mogg – Vocalen
  • Neil Carter – Gitaar, keyboard, vocalen
  • Tommy Gentry – Gitaar
  • Tony Newton – Bas, keyboard
  • Joe Lazarus – Drums

Links: