Headlines

Werk van dit Wampyric Rites passeerde al eerder de revue. Denk daarbij aan The Eternal Melancholy Of The Wampyre of de split met Nansarunai. Al dit lekkers kreeg je aangeboden door het Litouwse Inferna Profundus label. De Ecuadorianen van Wampyric Rites kozen nu echter voor het Portugese Signal Rex om hun nieuwste kindje voor te stellen. En dit drietal heeft toch al behoorlijk wat kindjes gemaakt. Veelal gaat het dan om demo's en splitalbums. De heren maken ook nog altijd deel uit van de Pure Raw Underground Black Metal Plague net als bijvoorbeeld Winterstorm of Ründgard.Lees verder ›

Mijn vriendin noemde me laatst een zuurpruim, toen ik een keer verzuchtte dat veel zaken vroeger beter waren. Ze wist eraan toe te voegen dat ik ook mijn ogen en oren open moet doen wat er op dit moment gaande is. Sorry, ik kan het niet laten, want ik ga het toch weer doen: sommige muziek werkte vroeger gewoon beter. Er zijn diverse stromingen die de tand des tijds lastig hebben doorstaan. Of dat aan mij of aan het het gebodene ligt, laat ik even in het midden. Ik neem als voorbeeld de groove metal in de jaren '90, waar Pantera een patent op had. Uit het kielzog van de Texaanse grootheid kwamen veel bands voort die hetzelfde niveau probeerden te halen, maar daar (soms hopeloos) niet in slaagden. Ik heb honderden bands en platen gehoord waarbij het goedkeurend meeknikken was, maar nadat de nummers afgelopen waren kon ik geen een noot, riff of melodie meer voor de geest halen. Een goed voorbeeld was de band Pissing Razors. Die deden veel goed, aangename stem, goede groove, maar het bleef niet hangen.Lees verder ›

Appel, Corneille, Dotremont, Jorn, Nieuwenhuys en Noiret, de oprichters van avant-gardistische abstracte kunst beweging Cobra, waren stuk voor stuk meesters in het creëren van abstracte kunst. Door uit te gaan van spontaniteit, puurheid en fantasie en door gebruik te maken van sterke, bonte kleuren werd een haast kinderlijk en vrolijk effect bereikt. Geknoei en geklieder volgens de eerste kritieken. Ondanks de problematische ontvangst in de beginjaren is de beweging uitgegroeid tot één van de meest gewaardeerde naoorlogse kunstbewegingen.Lees verder ›

Oké, ik hoor onze lezers al denken; "wat doet een recensie van Alan Parsons op Zware Metalen" en dan nota bene ook nog een live album. Aan alle puristen op het gebied van black, death, grind en ander zwaar metaalgeschut, jullie mogen nu zondermeer afhaken en door naar de volgende recensie. Dit is leesvoer voor de meer ruimdenkende metalfan, ofwel de progfanaat die enige vorm van symfonie kan waarderen.Lees verder ›

Dames en heren, kom binnen, kom binnen! Laat de kinderen maar even doorlopen naar voren zodat zij alles goed kunnen zien en niks missen. Welkom in de Gallery Of Evil waar sommige van 's werelds meest zieke geesten in de schijnwerpers worden gezet! Zo ziet u hier recht voor u Maria van Swanenburgh, beter bekend als Goeie Mie en de Leidse Gifmengster! Verdacht van meer dan honderd vergiftigingen maar veroordeelt voor vijfenzestig van dergelijke feiten van wie er drieëntwintig overleden. Zowaar een wereldrecord als grootste gifmenger alle tijden!Lees verder ›

Skade is een éénmansband uit Bergen, Noorwegen die in eigen beheer het album Gudinnen uitbrengt. Hij krijgt enkel hulp van de promojongens van Metal Devastation Promotion Radio als ik het allemaal goed construeer. Veel meer kan ik jullie op voorhand ook niet vertellen. Maar liefst twaalf nummers staan er op deze debuutplaat en dan word ik al een beetje ongemakkelijk. Meer dan veertig minuten muziek, tja. Waarom zo ongemakkelijk? Me meer dan 45 minuten focussen, dat lukt me toch vaak niet. Daarom duurt een speelhelft bij voetballen ook in principe maar 45 minuten, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al. En wat schotelt Skade ons voor? Black metal in zijn onzuiverste, meest kille soort? Of is er toch nog enig ander element te vinden? Het kan natuurlijk ook weer het zoveelste afgetrokken sapje zonder vruchtvlees of pit zijn? Ik ga direct voor duidelijkheid, het is dit laatste geworden.Lees verder ›

Een heilige draak uit Kazachstan kom je niet elke dag tegen. Veel mensen denken bij Kazachstan wellicht aan Lada's die rustig voorttuffen tussen de grijze Sovjetflats en onze vriend Borat die het land nogal in een slecht daglicht stelde. Toch kan ik uit ervaring zeggen dat Kazachstan een stuk meer te bieden heeft. Niet dat er geen Lada's rijden, wat ook zijn charme heeft, maar het is een modern land met een prachtige natuur. Eens zien of Holy Dragons Kazachstan in een positief of kwaad daglicht stelt met Jörmungandr - The Serpent Of The World.Lees verder ›

Wanneer een band van formaat met een wijziging in de line-up krijgt te maken, leidt dat bijna altijd automatisch tot kritiekgeluiden vanuit de achterban. Het Zweedse Arch Enemy weet in dat opzicht van de hoed en de rand. Zo leverde de melodeathband drie dijkers van platen af met respectievelijk Black Earth, Stigmata en Burning Bridges. Toen zanger John Liiva het gezelschap verliet en er ineens een vrouwelijk beest achter de microfoon plaatsnam, was het niet meteen hosanna voor iedere fan.Lees verder ›

Dungeon synth uit Jakarta vandaag. Entering The Journey Of Unknown is het eerste muzikale werk van Marma, een eenman. Hij bracht in december 2021 een eerste EP uit, dus het project zelf is nog jong. Het is volgens de maker een idee van tonen, en een manifestatie van alle menselijke gevoelens.Lees verder ›

Geen idee waarom ik nu al voor de tweede keer koos voor deze Finse band waar zo goed als niemand ooit van hoorde. Om de ene of andere reden ligt deze band me, ondanks het feit dat er niet zo waanzinnig veel mee aan de hand is. De Finnen, die gek zijn op Roemeense horrorverhalen, maken een soort van dark of black metal, die je best kan vergelijken met een mix van Gloomy Grim, Cradle of Filth, Rotting Christ, Dark Fortress en Ajattara. Ze brengen variaties op gothicthema's, ze spelen met doom en black metal. Ik noem het voor het gemak maar even dark metal dus. Dark horror metal, ook al zou je ze dat niet aangeven als je de bandfoto bekijkt.Lees verder ›

Na vijf jaar stilte bulldozert Northless met zijn vierde album, A Path Beyond Grief, alle blijdschap uit de wereld. Een kolkende cocktail van sludge, doom, death en post-metal brengt een loodzwaar en gitzwart testament van monumentale proporties, vol woede en droefheid. Album- en songtitels zijn een uitstekende indicatie voor wat komen gaat. Onderga, leef mee en wees gelouterd. Lees verder ›

Hop, met een soepele beweging van het hoverboard in de DeLorean. We gaan terug naar het midden van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Type O Negative heeft een paar jaar eerder met Bloody Kisses de ietwat onverwachte, maar geïnspireerde zet gedaan om warme, broeierige gotiek aan het stoere geluid toe te voegen. Rondom de groep verzamelen zich wat bands uit Brooklyn die ook ruimte zien om andere gevoelens dan woede en haat vast te leggen in harde muziek: Type O Negative-toetsenist Josh Silver produceert de nog steeds indrukwekkende eerste van Life Of Agony en een paar jaar later geeft hij het debuut van Pist.On het van zijn eigen band herkenbare, ietwat (stof)zuigende geluid. Zonder de hardcore-uitspattingen en het harde sarcasme van Peter Steele ("We hate everyone!") is dat Number One wel een beetje een lightversie van Type O Negative, maar – zo gokt major label Atlantic Records – misschien is dat wel precies wat het grote publiek past.Lees verder ›

Discrimen symphonicum et paganum: quando tympanum ligatur cum caprino et violino cum duobus scrotumis elongatis porco... (scrota...?) et tibia pedis bovis concavi, et hi ludunt, a viris et mulieribus cum longis crinibus et barbis et multis cum cornu melicrato in manu, tunc est paganus. Oftewel: Het verschil tussen symfonisch en pagan: wanneer de trommel is bespannen met een lap bokkenleer en een viool met twee uitgerekte varkens scrotums... (scrota...?) en een fluit gemaakt van een uitgeholde ossenpoot, en deze worden bespeeld door mannen en vrouwen met lange vlechten en baarden en veel al met een hoorn mede in de hand, dan is het pagan.Lees verder ›

Dead End... ah, de naam alleen al roept al zoveel herinneringen op. Als broekie van veertien, vijftien jaar, voor het eerst op pad in kleine zweterige zaaltjes en jongerencentra, het eerste biertje, het eerste vriendinnetje, muziek luisteren en over ouwehoeren, en vrienden maken, want sommige dingen zijn wél "eternal"...Lees verder ›