Vier jaar duurde het sinds de laatste full-length van het Japanse fenomeen Babymetal. Het deed de hoop rijzen dat de nieuwe plaat vol experimentele snufjes zou staan, waar voorganger Metal Galaxy bij zou verbleken. Ongetwijfeld zou het Japanse productiegenie Kobayashi Key toch aanvoelen dat hij bij deze post-corona comebackplaat alles uit de kast zou moeten halen om de band opnieuw te lanceren? Thematisch gezien klinkt het in elk geval leuk, met een soort van meta(l)verse-insteek dat een andere realiteit benadert van het Babymetal-verhaal. Hoe mag dat dan wel klinken?
Op het eerste zicht, zoals we dat van Babymetal gewend zijn, maar het moet meteen gezegd worden dat de Japanse kawaii metalband echt wel op safe speelt met deze nieuwkomer. Dat is een eufemisme om aan te halen dat het retesaai kan worden. Iets wat eigenlijk wel eens gezegd mag worden, want deze dames zijn nu ver in de twintig en kunnen wel tegen een stootje. Misschien safe/flauw om zieltjes te winnen in de metalwereld, misschien om volwassener te klinken? In elk geval valt het op dat de algemene vibe behoorlijk death metal aanvoelt, gestuurd door wat elektronische/industrial impulsen, maar met weinig nummers en momenten die echt als een bom in je gezicht ontploffen en met amper verrassingen. Denk dus aan nummers als Karate, maar denk zeker niet richting het speelse karakter van nummers op de eerste of tweede plaat (Yui is voor altijd weg hoor…) of zelfs niet de dansbaarheid van Shanti Shanti Shanti of Pa Pa Ya!! op de vorige langspeler.
Betekent dit dan een gloednieuwe Babymetal, zoals het concept min of meer zou doen vermoeden? Zoals je al tussen de regeltjes van de vorige alinea kon lezen: jammer genoeg niet, want dit klinkt echt als oude wijn in nieuwe zakken. Dat wil daarom niet zeggen dat dit product slecht in de oren klinkt: productiegewijs zit alles piekfijn in mekaar en alles is ook duidelijk geschreven om het grote live-publiek te bekoren. Zoveel is meteen duidelijk met de epische opener METAL KINGDOM en ook opvolger Divine Attack -Shingeki- zal het live prima doen. Lekker logge deathmetalriffs, fijne rustpunten en een knapperige zanglijn. Erg op zijn Karate ook, dus toch wel met een vleugje nostalgie. Een behoorlijke start.
Vanaf Mirror Mirror krijgt de plaat een eerste experimenteel kantje met behoorlijke technische gitaren, circlepit-ritmiek en een behoorlijk flauw refrein. Wanneer MAYA aanvat, merk ik op dat het echt wel té veel op mekaar lijkt. Opnieuw deathmetalgolven, rustigere zangstukjes en een luchtiger refrein. De nummers gaan voorbij zonder dat ze echt een impact hebben. Eindelijk breekt het timbre van de plaat halverwege met Time Wave, dat van wat elektronische golven voorzien wordt en op die manier toch wat anders voorschotelt. Mooi gezongen, herkenbaar, voorspelbaar en mogelijk daarom ook niet volledig om van te genieten. Het volgende experiment, Believing, is naar mijn gevoel de filler van het tweede deel van deze full-length geworden. Logge gitaarlijnen, Karate-death metal en vocalen die nergens echt een impact leveren.
Gelukkig weet Babymetal dan toch nog één keer wél uit te pakken met METALIZM. Hier stuurt de band de muziek wat in de laan van Shanti Shanti Shanti, met Arabische dansbaarheid die je na één luisterbeurt meteen bij zal blijven, net als die ‘metalizoemoezoemoezoemoe’. Belachelijk de eerste keer, gewoon fun na de derde keer luisteren. Eigenlijk zijn de laatste tracks van de plaat nog zo slecht niet, met het mooi uitgebalanceerde Monochrome en Light and Darkness dat weer lichtjes neigt naar de eerste platen van Babymetal, toch op instrumentaal vlak. THE LEGEND valt te skippen, naar mijn gevoel. Typisch materiaal om het volk in de zaal de laan uit te sturen en aan te geven dat de show er op zit.
Wat is de optelsom dan? In elk geval niet meteen wat ik verwachtte van deze ‘comeback’. Ongetwijfeld wordt het live een feestje met Sabaton op tour, Babymetal levert immers weer een product af dat commercieel is, geschreven is op maat van de show en met weinig verrassingen. Misschien de ideale paplepel om death metal door te schuiven naar de jonge generatie, maar ik mis zelf het plezier, de punchkracht van de nummers, het doorgedreven experimentele karakter van de oude(re) nummers en de piepstemmetjes, hoewel de haters zullen aanhalen dat die er nog steeds zijn. Koba, schotel ons dus eens opnieuw een inhoudelijk doordacht product voor, want hoe geluidstechnisch en instrumentaal afgelijnd dit ook mag klinken, dit durft behoorlijk saai te worden. Hopen dat het dus bij een alternatieve realiteit blijft, dit album.
Score:
70/100
Label:
Cooking Vinyl, 2023
Tracklisting:
- METAL KINGDOM
- Divine Attack -Shingeki-
- Mirror Mirror
- MAYA
- Time Wave
- Believing
- METALIZM
- Monochrome
- Light and Darkness
- THE LEGEND
Line-up:
- Suzuka Nakamoto – Zang
- Moa Kikuchi – Zang
- Kami Band – Instrumenten
Links: