Ergens in 1997 kreeg ik via de post het fysieke exemplaar toegezonden van het eerste volwaardige album van de melodische blackmetalband Fatal Embrace. De plaat kreeg toen de titel Shadowsouls’ Garden mee. Het hebbeding, en geloof me vrij het is een waar hebbeding, kwam uit via het Britse Candlelight Records en was een ‘instant-replay-schijf’ in mijn stereo-installatie. Buh, wat is dat? hoor ik de jongere garde wel denken. Zoek het maar eens op, op de Google van het internet.
Vervolgens hoor je dan maar liefst 26 jaar niks van deze kerels. Het was me zelfs ontgaan dat ergens in 2016 samen met onder andere Ablaze My Sorrow en Eucharist de band opnieuw leven werd ingeblazen. Je mag het gerust geloven dat mijn broek spontaan nat werd toen ik de nieuwe plaat Manifestum Infernalis in de lijst zag staan. Godsherejezussatanskinderen nog aan toe! Hop de plaat de speler in zou ik zeggen. Nee, natuurlijk niet. Tegenwoordig is dat, hop en downloaden maar vanop de beveiligde site van de promo- en platenboer, Black Lion Records. Wat is er toch veel veranderd! Maar, en dat is de essentiele vraag, is de muziek van dit Zweedse gezelschap veel veranderd? Daarbij is interessant dat de heren hard hebben gewerkt – naar eigen zeggen vijf jaar – om dit product volledig af te ronden. Het is de moeite!
Vooreerst de productie, de muziek, het geheel, het neemt je direct bij de knikkers. Je dierbare testikels worden niet meer losgelaten. De productie is helder doch krachtig. Alle instrumenten liggen lekker in balans. Soms is het geheel misschien net wat te scherp, maar dan zijn we aan te miepen. De songstructuren zijn wel doordracht en de wijze van uitvoering is magnifiek. De huilende gitaren, de ijzige keyboardlijnen, de knotterende bas, de strakke drums en dan vergeet ik nog bijna de heerlijke schurende vocalen van de heer Serholt. Daar lijkt na zovele jaren geen sleet op te zijn gekomen.
Vervolgens ontstaat er alzo een aantal nummers die zich zo vastzetten in je onderbewuste dat je nog eens 26 jaar later bij het herbeluisteren zal denken: wat een magistraal werkstuk is me dat toch. The Black Oath is zo een nummer, Wolves Of Golgotha eveneens. Dit laatste nummer wegens de zompige vochtigheid die er in de riffs is geslopen, het zijn die hevig schurende vocalen die het geheel nog wat verder onderdompelen in een misselijkmakend sopje. Je kan ook Prometheus’ Sermon vermelden. Ook hier weer die slependheid, maar het nummer kent in de drumpartijen ook wat meer finesses. In het nummer Sign Of The Pentagram zijn diezelfde drumpartijen nu en dan wat hoekiger. Komt natuurlijk ook door de eigenheid van de erg diverse melodische riffs.
Ten slotte mag je je gerust afvragen waarom het in Godsherejezussatanskinderen nog aan toe zo lang heeft moeten duren? Ik moet je het antwoord jammerlijk schuldig blijven. Mocht ik de kans ooit krijgen om het de heren gewoon te vragen, dan zal ik het niet nalaten om het antwoord op deze vraag aan jullie allen terug te koppelen.
Ik herhaal, meesterlijke schijf van dit Zweedse vijftal Fatal Embrace. Dit Manifestum Infernalis is een ware lust voor het oor. Niks meer aan doen, niks meer veranderen, houden zo en klaar.
Score:
85/100
Label:
Black Lion Records, 2023
Tracklisting:
- Empyreal Doom
- The Black Oath
- Wolves Of Golgotha
- Prometheus’ Sermon
- Call Of The Dark
- Eyes of Oak
- Sign Of The Pentagram
- Deus Mali
- The Rot
Line-up:
- Henric Serholt – Zang
- Christian Silver – Drums
- Andreas Johansson – Gitaar
- Manne Engström – Gitaar
- John Silver – Basgitaar
Links: