Wat een machtige plaat, dit Arde. Het Spaanse Ikarie blaast me omver en zorgt voor kippenvel met hun nieuwe werkstuk. Woede, frustratie, dreiging en melancholie wisselen elkaar af in deze trip van post metal en doom-death. De muziek is waarlijk indrukwekkend te noemen en ook qua lyrische insteek gaat de band zeer diep. De combinatie van beide verheft dit album in mijn ogen tot een kunstwerk waar ik als emotionele metalhead toch helemaal kan in opgaan.
Arde is deel twee van de trilogie die begonnen werd met Cuerpos En Sombra. Dat album had vooral pijn als focus, terwijl Arde het album is van de transformatie die kan plaatsvinden bij het verwerken ervan. Pas wanneer we beseffen wat ons overkomen is en welke impact dit op ons had, kunnen we dit ombuigen naar een kracht die leidt tot een positieve verandering. Hierbij gaat de band in tegen de door de maatschappij geconstrueerde archetypes van het perfecte slachtoffer en de perverse monsters, omdat deze ervoor zorgen dat alles wat zich daartussen situeert, onbespreekbaar wordt. Begrip, inzicht en medeleven zijn nochtans cruciaal om waardigheid te herwinnen en de wonden te doen helen.
Deze concepten worden verteld doorheen de levensverhalen van vrouwen van verschillende generaties, in de hoop dat dergelijk ongenoemd lijden zich niet keer op keer blijft herhalen. Neem bijvoorbeeld één van de rustige instrumentale intermezzo’s, 40 Dìas, waarvan de titel verwijst naar de lijdensweg van de Japanse Junko Furuta en door de band als illustratie aangewend wordt voor de “banaliteit van het kwaad”. Dit is een term die voor het eerst gebruikt werd door Hannah Arendt, doelend op de capaciteit van de mens tot de meest verschrikkelijke zaken, als hij zich in een omgeving bevindt die deze acties normaliseert.
Het diepgaande lyrische concept vertaalt zich in muziek die bij momenten monumentaal aanvoelt. De zware, volle maar warme productie en de schreeuw van Pablo Egido nemen je mee naar een wereld vol contrasten, niet in het minst het contrast tussen de krachtige, vaak wondermooie muziek en de verschrikkelijke onderwerpen die ze verwoorden. Verschillende minuten van opbouw – waarbij zwaarte gecombineerd wordt met ruimtelijke, harmoniërende leads – leiden tot dwingende, pulserende herhalingen die zorgen voor een zelden gehoorde spanning. Leg je oor maar eens te luister bij Santa Sangre, dat na minder dan twee minuten al de opbouw naar het einde inzet. Of bij Tomie: na anderhalve minuut van latente dreiging barst het emotionele geweld los dat door het trage doomtempo nog zo hard binnenkomt.
Naarmate La Sed vordert, gaat het bijna de symfonische kant op door de keyboards die langzaam meer naar de voorgrond treden. De ritmegitaren vormen samen voortdurend akkoorden in mineur, wat in dergelijke passages de meerwaarde van drie gitaristen toont. Hierdoor klinkt Ikarie niet noodzakelijk zwaarder dan genregenoten, maar brengt ze een meeslepende gelaagdheid die de melancholie van de diepste bassnaar tot de hoge zwevende leads laat doorsijpelen, van in je oren tot op het bot. Ook Titane II is hiervan een prachtig voorbeeld. Qua muziek een muur van harmonieën, zwaar, droevig en bijna sereen, dat dankzij de doorleefde schreeuw van Pablo echter een stevig gekartelde rand van scherpe intensiteit meekrijgt.
Een prachtige verrassing, deze band. Ik word er zowel stil van als dat ik meegetrokken word in de duistere wereld die Ikarie schetst, maar die uiteindelijk de onze is. En ik hoor en voel er even goed de wens en hoop in om het beter te maken. Zeer mooi, zowel op muzikaal als menselijk vlak. Deze kom je wel nog eens tegen in mijn jaarlijstje op het einde van het jaar.
Score:
91/100
Label:
Fiadh Productions, 2023
Tracklisting:
- Sacrificio
- Santa Sangre
- La Sed
- 40 Dìas
- Surcos (Ciutat Morta)
- Kanno Sugako
- Tomie
- Arde
- Titane II
- Flores En El Asfalto
Line-up:
- María V. Riaño – Bas
- Pablo Egido – Vocalen
- Dom Santoro – Drum
- Daniel Gil – Gitaar
- Paco Porcel – Gitaar
- Luis Albadalejo – Gitaar
Links: