Headlines

Na het grandioze Symphonies II, dat net als zijn voorganger Solace hoog in mijn jaarlijst terechtkwam, brengt de Sloveen Wulf opnieuw een album uit. Niet opnieuw instrumentaal, wel voorzien van cleane zang zoals dat ook op Solace het geval was. Neurotech is in het land van industrial metal een gekende naam geworden, wat niet meer dan terecht is. Ik keek alvast reikhalzend uit naar deze nieuwe plaat, die uitklokt na iets minder dan 40 minuten muzikale dienst.Lees verder ›

Deze drie heren van The Harvet Trail komen uit Perth en dan zitten we in het zonnige, warme en avontuurlijke Australië. Dit trio speelt recht toe, recht aan melodische death metal. Er is geen tijd voor poespas, tierlantijntjes of andere versieringen, althans dat doet de bandinformatie via de promoboer ons toch geloven. Je kon het ook al raden als je naar de songtitels van deze EP Spree kijkt. Deze zijn kort, krachtig en dus gewoon recht door zee. Spree is de opvolger van het eerste volwaardige album uit 2021, Instinct. Ook die plaat kwam uit in eigen beheer, iets wat de heren ook nu weer doen. De boel in eigen handen nemen en uitbrengen bedoel ik dan. De heren zouden ook niet onbekend zijn in de lokale ondergrond maar bands als Claim The Throne of Red Descending doen bij mij toch niet direct een belletje rinkelen.Lees verder ›

Het is 1582. De wind zwiept over de daken. De regen tikt tegen het raam. Een eenzame ziel staart uit het raam naar het trieste straatbeeld. Die eenzame ziel is Oytun Bektaş. Gedreven door een hang naar romantiek en mystiek maakt hij naar eigen zeggen al twintig jaar muziek. Dit is het vijfde album van Tir.Lees verder ›

Is het een goede graadmeter als je als hardcoreband op Metal Archives terug te vinden bent? Daarbij doel ik uiteraard op het succes dat je dan hebt bereikt, want niet ieder collectief dat hardcore maakt vinden we terug op die site. Oké: in het geval van Drain is er ook de nodige cross-over te herkennen. Hoe dan ook, het viertal uit Santa Cruz (Californië) is pas sinds 2015 actief en wist met het debuutalbum California Cursed al voor de nodige reuring te zorgen. Epitaph Records hengelde de heren vervolgens slim binnen, waarmee het tweede album Living Proof ongetwijfeld een nog groter publiek zal bereiken. Het resultaat verdient dan ook niets minder!Lees verder ›

Met The Dark Tower verstevigt Burning Witches haar plaats bij de betere female fronted traditionele metalbands. Rustiger dan Arch Enemy, Nervosa of andere Jinjers maar aan de andere kant ruiger dan bijvoorbeeld Crystal Viper of de eerder vernoemde Doro.Lees verder ›

Een gevoel van nostalgie golfde door me heen toen ik zag dat Dark Sanctuary nieuw werk uitgebracht had (de EP Iterum van eind 2021 was ongemerkt aan mij voorbijgegaan). Niet minder dan 14 jaar zat er tussen het naar de band vernoemde vorige originele werk en deze nieuwe brok melancholie, Cernunnos. De klassieke Dark Sanctuary-ingrediënten tekenen present: uiterst sfeervolle muziek met nadruk op een duister-religieus gevoel, de intense sopraanstem van Dame Pandora en diep-, diepgaande treurnis. Ik herinner me dat, in het gezegende jaar 2005, Planetary Confinement van Antimatter in de markt gezet werd als “Saddest album of the year”. Wel, dat gevoel had ik ook altijd bij Dark Sanctuary; het gaat om intense emotie, vaak van verlies, maar ook een vorm van melancholische hoop om wat zou kunnen zijn. Niet voor iedereen misschien, maar wat vind ik dit mooi. Onmiskenbaar Dark Sanctuary dus, maar toch gaat de band iets diverser qua geluid en slaagt hierin met glans. Lees verder ›

Deformity Adrift is het tweede album van het Amerikaans/Duitse gezelschap achter Nightmarer. Technische dissonante death metal is de genrekwalificatie waar we deze band met leden van The Ocean, War From A Harlouts Mouth en Gigan onder moeten scharen. Dit is het eerste album wat op de burelen van Zware Metalen verschijnt. We kunnen dus niet putten uit eerdere beoordelingen of beschrijvingen van deze op het eerste oor interessante band. Enige ervaring met muziek is wel aanwezig, want de eerder genoemde bands zijn nu niet bepaald de minste binnen de metalwereld.Lees verder ›

Godsheresatanskinderen nog toe! De vijf kerels van Nightside zijn terug met een drietrackdemo getiteld Lions, uitgebracht via het Duitse Purity Through Fire records. De band, die zijn fundamenten uitgroef in het gezegende jaar 1996 en die vervolgens vanaf 2004 tot 2021 toch wel even stil lag, is er weer! En wie Finse black metal zegt, zegt direct agressieve, ijskoude, smerige (melodische) partijen aan een hoog tempo. Gek dat de heren nu ineens komen met een demo. Het zal vermoedelijk een bijkomende toevoeging zijn aan hun cultstatus.Lees verder ›

Een split van twee Amerikaanse blackmetalbands. Beide bands voor mij onbekend. Wat grasduinen in de meegeleverde informatie door het platenlabel Nithstang productions, doet me in eerste instantie wat mijn wenkbrauwen fronsen. Svinfylking, een verwijzing naar een specifieke aanvalsopstelling van bijvoorbeeld de Vikingen, beschrijft hun muziek als gefundeerd op melodische black metal met - houd je vast - invloeden van oi punk, traditionele heavy metal, midwest emo en outlaw country. Isataii daarintegen, een éénmansproject rond Little Wolf Galarza, bestempelt zijn black metal dan weer als Penateka Comanche black metal. Op zich een erg interessante cultuur - historische achtergrond om in verder te gaan graven, spitten en lezen. Merk ik op dat deze laatste band sinds zijn oprichtingsjaar 2021, al twintig releases op zijn conto heeft. Toch bizar te noemen. In eerste instantie lijken beide bands niet direct iets met elkaar te maken te hebben als je deze achtergronden leest. Op zich dan ook eigenaardig dat ze op één split verzameld staan.Lees verder ›

Ugly is een lelijke bandnaam voor niet zo lelijke muziek. Dat lijkt vooral een definitiekwestie, want veel mensen zullen deze sludge en doom maar moeilijk kunnen verdragen. De band uit Arizona, Amerika is toe aan een tweede volwaardige album, getiteld Autograph. Het maakt mij nieuwsgierig of deze handtekening dan ook voor de band het meest aansprekende en representatieve album vormt. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik volkomen onbekend ben met deze band. Dat geeft natuurlijk helemaal niets, want het is gelukkig nog niet te laat.Lees verder ›

Zelden probeer ik het om me eens te wagen aan symfonische gothic metal of iets in die richting. Maar soms dan zie ik iets voorbij komen in de zware lijst en hoor ik een klein stemmetje in mijn hoofd die mij haast beveelt om het weer eens te proberen. Natuurlijk ben ik zelf de baas over dit kleine stemmetje, maar zo nu en dan zwicht ik er - tegen beter weten in - voor. Een enkele keer, moet ik het kleine wezen dan met terugwerkende kracht gelijk geven, iets waarmee ik prima vrede kan sluiten indien het gebodene mij tegen de verwachting in voldoende heeft overtuigd. Het Portugese Enchantya is met zijn derde album Cerberus aangestipt. Hopelijk valt het niet te hard tegen.Lees verder ›

Linksdragende black metal, zo zien wij het graag. Zeker omdat veel genregenoten de neiging hebben om met wat borealere winden mee te waaien en zeker omdat vandaag, 8 mei, 78 jaar geleden het fascisme overwonnen werd en de Tweede Wereldoorlog ten einde kwam. Dawn Ray’D heeft zijn politieke overtuigingen nooit onder stoelen of banken geschoven. Ook op To Know The Light komen de meest actuele (en tevens tijdloze) politieke vraagstukken aan bod. Dit wordt ook goed vertaald in de pakkende albumhoes.Lees verder ›

Griekse black metal! Dan denken we meteen aan bands als Varathron, Necromantia maar ook aan Rotting Christ, Septicflesh of een hele rits aan iets mindere goden. Goden blijven Goden natuurlijk. De vraag is of dit Decipher zich mag aangesloten voelen bij dit rijtje op de berg. We vissen het even uit en komen er samen achter. Ondanks het feit dat ik de Griekse blackmetalscene wel wat ken, weliswaar niet zoals mijn broekzak, hebben deze heren nooit mijn pad gekruist. Niet verbazingwekkend want dit Arcane Paths To Resurrection is nog maar de tweede plaat na een EP, Of Fire And Brimstone, uitgebracht in 2019.Lees verder ›

Hier treffen we een tweetal Canadese vrienden die samen muziek maken onder de naam They Grieve. To Which I Bore Witness is een eerste poging om met een volwaardig debuut indruk te maken op diegenen die wel een portie doom metal lusten. De genre-omschrijving beperken tot doom is echter te eng voor deze muziek. Zo is al snel te horen dat ook sludge en drone van toepassing zijn. Ja, zelfs postinvloeden maken onderdeel uit van het auditieve spectrum. Uit de omschrijving die meegestuurd werd met de promo, die bovendien een stuk uitgebreider is dan gemiddeld, blijkt dat een aantal nummers herschreven zijn, mede door twijfels over de kwaliteit. Zo zijn aan het eerste nummer bijvoorbeeld elektronische invloeden toegevoegd. Een andere vaststelling is dat de teksten bestaan uit slechts een aantal korte regels. Vooral de instrumenten moeten hier dus sfeerbepalend zijn.Lees verder ›