Artach – Sgrios

In welk land start er nu een bevroren fabriek? Vermoedelijk in een land hier heel ver vandaan. Het klinkt als een soort van apocalyptisch sprookje en dat apocalyptische thema, aangevuld met nog een paar eigenaardige overpeinzingen, zijn de centrale thema’s waarrond dit Canadese Artach hun EP heeft gebouwd met als titel Sgrios. Deze korte EP met maar vier nummers moet als een brug aanzien worden naar het volgende album, dat ergens deze herfst het fonkelende levenslicht zou moeten gaan zien.

De industrial black metal van deze twee heren zou een mix moeten zijn tussen Rammstein-achtige keyboardtonen en typische blackmetalelementen. Ik ben in ieder geval benieuwd. Vaak ben ik wat vies van te veel industrialsound in mijn geliefkoosde subgenre, maar er zijn uitzonderingen natuurlijk. In ieder geval is het zo dat dit Artach in 2019 het levenslicht zag in de regio St John’s, Newfoundland and Labrador en dat is een stadje dat, als je op de wereldkaart kijkt, toch in een stevige uithoek ligt.

De debuutplaat van deze Canadese heren, Chronicles Of A Black Winter, nam ik eerder onder de loep. Het was in mijn ogen een plaat vol slechte black metal en ik had in 2020 het liefst de plaat eigenhandig met de post teruggestuurd naar die Canadese uithoek, ware het niet dat deze op elektronische wijze werd aangeleverd. Iets wat nu ook weer het geval is.

Op het moment dat het eerste nummer met staccato partijen op gang wordt getrokken en er inderdaad een lichte industrialsaus over de drum en gitaren wordt gegoten, lees ik nog even in de meegeleverde biografie. Wat me opvalt, is dat de bandnaam afkomstig is uit het Gaelic, omdat deze uithoek in Canada eeuwen geleden blijkbaar werd bezocht door Ieren, Schotten en Engelsen. Zo zijn ze hun roots ook trouw natuurlijk. Bijzonder ook om lezen is dat de twee heren nooit repeteren of jammen maar elk idee, elk nummer gewoon opnemen en dan weer vergeten wat ze enkele dagen daarvoor gemaakt hebben, omdat ze gewoon verderwerken. Tja en daar heb je het al.

Ik hoor vooral een band die niet weet in welke richting ze moeten kijken, gaan of wandelen. De heren bestempelen hun black metal (als het dit al is) als industrial black metal, maar ook daar vergissen ze zich in want buiten wat geknutselde klanken op drum en op gitaar ontwaar ik toch niet die doorgedreven klanken die we zo gewoon zijn van dit subgenre. Ik hoor vooral middelmatige tot slechte riffs die worden overgoten door een te grote hoeveelheid aan irritante vocalen. Gelukkig weten de heren wel de maat te houden en relatief goed in lijn te blijven.

Intussen is deze EP afgelopen (niet moeilijk, want hij duurt amper dertien minuten) en mag je gerust concluderen dat ook deze EP bijzonder snel de vergeetput in mag gedropt worden. Ik denk dat niemand zit te wachten op de mening van Artach over hoe je de zwarte gaten in de ruimte zou moeten exploreren, de negatieve gevolgen van nucleaire technologie of laat staan wat er van komt als je twee robots met elkaar seks laat hebben.

Label:

Eigen Beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Frozen Factory
  2. The Black Hole
  3. Super-Cybernetic
  4. Atomic Cabaret

Line-up:

  • Sruthán – Gitaar, bas
  • Fíochmhar – Zang, drum, keyboard

Links: