Widertod – Anemoia

Twee oude vrienden die samen besluiten om melodische black metal te gaan maken. Wat klinkt er beter? Nou, twee oude Duitse vrienden die besluiten om samen melodische black te maken. Het ligt er maar net aan waar u de nadruk op legt in een dergelijk zinsverband, zoveel is duidelijk. De vrienden blijven in dit geval anoniem, Widertod in zijn totaliteit beslist niet. Evenals de EP Widertod uit 2022 is dit debuut met de titel Anemoia voor de mix en mastering door Nikita Kamprad (Der Weg einer Freiheit, Illusion of Strength) onder handen genomen. Zware Metalen liet de EP onbesproken, maar dat doen wij natuurlijk met het debuut niet!

Vanuit de promotekst lees ik dat Widertod onder andere geschikt is voor fans van Der Weg Einer Freiheit, Wiegedood en White Ward. Voor het gemak voeg ik daar nog Infestus aan toe, al is het maar omwille van de ferme Duitstalige vocalen en de doorrazende drums. Heb ik uw aandacht? Mooi! Want Anemoia is niet voor de poes en al helemaal niet voor de natte kat die per ongeluk in het bad is gevallen. Opbouw, intro’s en het stilaan meegeven van sfeer, daar doen deze Duitsers niet aan. Apollo laat dan ook direct vanaf de eerste milliseconden blastbeats horen, zoals een Wiegedood dat ook kan. De schobbejakken halen gelijk vol uit en weten uw gemoedstoestand op overtuigende wijze om te buigen naar iets agressiefs en tegelijkertijd neerslachtigs. Wees gerust: die sfeer komt er heus wel op melodische wijze aan te pas, door te strooien met dikke riffs en ijzingwekkende, epische leads. Dit is dan ook overduidelijk materiaal geïnspireerd door de tweede blackmetalgolf, al heeft de songwriting toch ook iets beduidend roekeloos. Alsof de bandleden vanuit een intrinsieke motivatie iets unieks willen laten horen.

Slechts een aantal keer wisselt de vocalist het Duits in voor het Engels, onder andere gedurende Winter Solstice. Een nummer dat niet uit de toon valt en zelfs een extra dimensie toevoegt aan het album als geheel. De haast verstaanbare krijsen gaan in beiden talen zonder genade door merg en been. De ritmesectie is vernietigend en neemt over de gehele linie weinig gas terug, al is er op gezette momenten ruimte voor smaakvolle fills, zo hoor ik tijdens het afsluitende titelnummer. Imponerend gitaarwerk met duidelijk epische proporties ontbreekt geenszins. U krijgt dan ook wat Vendetta Records en Widertod beloven. Door de duizelingwekkende vaart vliegen de acht nummers in een krappe vijftig minuten aan mij voorbij.

Na het eerder aangehaalde Apollo kent de daaropvolgende track Endzeit een mooie korte tussen- en eindpassage op viool, maar de onverschrokkenheid roept bij mij in de verte herinneringen op aan de Duitse blackmetalband Negator. De epiek is echter van een iets andere orde, met veel viriel leadwerk en een brommende bas. Het derde nummer, Sakrament, bevat daarna een koorachtige, sacrale opening, om er vervolgens weer furieus van tussen te gaan. De onderliggende gitaarstructuur creëert een sfeer die overrompelend en haast onnavolgbaar is. Het geweldige drumwerk met zowel ritmische, aritmische als tegendraadse patronen draagt hier mede toe bij. Er lijkt een tweede, haast zuivere vocaal te zijn toegevoegd, zo net verscholen achter de bruuske krijsen, en daarmee voegt de band dan ook weer een extra detail toe. Doodleuk integreren deze gasten een korte atmosferische tussenpassage om vervolgens met de nodige epiek en melancholie het Sakrament te eindigen. Rote Erde is de opvolger die de Duitse black met wat Franse zwartgeblakerde nuances (luister eens naar die riffs in de beginfase, die zomaar afkomstig zouden kunnen zijn van Celeste) behoorlijk wat sfeer meegeeft. Het nummer klinkt evengoed roekeloos en in de verste verte niet zachtaardig, doch wel beklijvend en melancholisch.

Chat Noir trekt uw gemoedstoestand nog even wat verder omlaag door te starten met sombere pianotoetsen. En dan komt er me toch een partij instrumentale krachtpatserij om de hoek kijken! Het eerder genoemde Infestus komt bij mij op, wederom met meerstemmige vocale lagen. Het duo klinkt als een volledige band en laat het niet na om de compositie met vol en gedetailleerd drum- en gitaarwerk in te kleuren. Zodoende maakt dit vijfde nummer eveneens een vrij sterke indruk. Apex doet dienst als mysterieus klinkend intermezzo, al is van een echt rustmoment geen sprake wanneer de spookachtige stemmen door uw hersenpan heen blijven kolken. Widertod sluit het debuut Anemoia op beresterke wijze af met het epische Winter Solstice en het eerder aangehaalde titelnummer. Anemoia is een zeer aanbevelingswaardig en gevarieerd debuutalbum van deze Duitse vrienden voor een vrij breed publiek uit de blackmetalscene.

Score:

90/100

Label:

Vendetta Records, 2024

Tracklisting:

  1. Apollo
  2. Endzeit
  3. Sakrament
  4. Rote Erde
  5. Chat Noir
  6. Apex
  7. Winter Solstice
  8. Anemoia

Line-up:

  • Onbekend

Links: