Headlines

Dubbel zo post, dubbel zo paleontologisch, dubbel zo meeslepend. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Na een tocht langs miljoenen, nee miljarden jaren, is Duitse post-grootheid met een voorliefde voor geologische tijdvlakken The Ocean aangekomen bij het heden. Hoewel... volgens Sir Richard Attenborough zou ook het Holoceen alweer voorbij zijn. Hij zegt dat de mens de wereld zozeer veranderd heeft dat er een nieuw geologisch tijdperk is aangebroken: het Anthropoceen. Die discussie gaan we hier niet aan, maar ook hier lijkt een link met The Ocean dat in 2010 al het album Anthropocentric uitbracht. Nee, wij bespreken hier Holocene en deze laatste in de paleontologische reeks vraagt simpelweg om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het aardrijkskundige lot in handen krijgt. Michiel H (favoriete genre: van alles en nog wat en reisde vele honderden kilometers om concerten van The Ocean bij te wonen) en Friso (favoriete genre: als het me maar raakt, genre maakt niet zoveel uit, volgt The Ocean op de voet vanaf Precambrian) zijn deze keer de gelukkigen.  Lees verder ›

Deze recensie gaat over het debuutalbum However It Still Moves van het Chileense Sporae Autem Yuggoth. Een band die zich waagt aan het deathdoomgenre volgens oude schoolreceptuur. Dit debuut heeft een speelduur van maar liefst zestig minuten. Niet uitzonderlijk als het gaat om wat meer uitgesponnen trage doom, maar de bijgeleverde omschrijving maakt mij enigszins sceptisch. Een beschrijving met termen als "atmospheric", "denser", "melancholic", "menacing", "utterly crushing and crushed" en tot slot "dark as fuck" worden ons voor de voeten geworpen. En alsof dat nog niet genoeg is trekt het label Personal Records een parallel met het almachtige Skepticism als het gaat om het goed getimede gitaarwerk... als dat maar goed gaat. Maar kom, we hoeven toch niet direct zo onverschillig tegenover dit debuut te staan. We zijn immers wel vaker de afgelopen maanden in positieve zin verrast door zeer smaakvolle debuutplaten. Bovendien komt er uit Chili een bovenste beste wijnselectie, om maar eens wat te benoemen. Dan durf ik niet te beweren dat dit exportproduct al bij voorbaat bagger is.Lees verder ›

Het zou zomaar een nieuwe albumtitel van Watain kunnen zijn, Black Flame Eternal. Maar dat is het niet. Het gaat hier namelijk over het derde album van de Amerikaanse blackmetalband Cloak. Nog een relatief onbekende band met Atlanta als thuisbasis. In de promo lezen we dat de heren weinig kans hebben gehad om het vorige album The Burning Dawn live te promoten als gevolg van de coronacrisis. Slechts één tour met 1349 door het Amerikaanse vasteland voordat de hel losbrak. Aan de andere kant bleek het een geschenk te zijn, want zo kon er werk gemaakt worden van de muziek op Black Flame Eternal. Terug naar de roots van Cloak, namelijk ultieme vrijheid, zonder grenzen en met een open spirituele insteek, waarbij het zaak is om de oppositie te vertegenwoordigen in deze lege moderne wereld, aldus de promo. Tot zover de verdere gelijkenissen met Watain. Want ergens moet dat natuurlijk wel een keer ophouden. Een tweede Watain op deze aardkloot zou ook een beetje teveel van het goede zijn.Lees verder ›

Lust Hag komt op de proppen met het twintig minuten durende album Mistress in the Mirror. Het is de derde uitgave van Fiadh Production die ik recenseer dit jaar. Eerder kwamen Lesath en Blitzar IV aan bod.Lees verder ›

Richmond (Virginia, Verenigde Staten) kennen we vooral als de thuishaven van bands als GWAR, Iron Reagan, Lamb of God en Municipal Waste. Ook het vijftal van Enforced komt er vandaan. De band speelt een combinatie van voortdenderende thrash en bijtende hardcore. War Remains is, na At The Walls (2019) en Kill Grid (2021), alweer het derde album van het kwintet. Naar aanleiding van het laatste album waren associaties met bands als Power Trip, Bolt Thrower en Slayer niet van de lucht. Niet zo heel gek, want de energieke, bijtende aanpak van Enforced zou zomaar als een kruisbestuiving van deze drie bands door het leven kunnen gaan.Lees verder ›

Kijk nu toch! Het was weer een hele poos geleden dat ik vanuit Finland een plaatje toegeschoven kreeg. Woodcut Records, een gerespecteerd blackmetallabel, eveneens met Finland als uitvalsbasis, brengt het vierde volwaardige album van Sacrilegious Impalement uit: IV - Infinite Victor. Een band die toch een eigen geschiedenis herbergt. Von Bastard is immers de man die als het muzikale brein kan aanzien worden. Hij laat zich echter ook omringen door gelijkgestemden en dat maakt het schrijf- en later het opnameproces toch net wat makkelijker. Hij kiest hiervoor mensen waarmee hij dus al jaren samenwerkt.Lees verder ›

Deze Duitse éénmansformatie, Nachtig, bleek tot op heden nog nooit op mijn radar te zijn verschenen. Daar komt nu met Eisig's Romantik, langspeler drie, dan wel verandering in. De heer V.V. schrijft en brengt atmosferische black metal. De vier nummers op deze plaat klokken allemaal af boven de tien minuten en zo mag je met de heer V.V. gedurende meer dan veertig minuten mee op een emotionele trip, een reis naar de krochten van zijn ziel. Ik ga er immers voorzichtig van uit dat dat toch de opzet is van deze plaat. V.V. kennen we natuurlijk van Cosmic Burial en Valosta Varjoon, maar dit Nachtig kan beschouwd worden als een soort van persoonlijk tranendal.Lees verder ›

Een bende anonieme, hemeltergende, Satanaanbiddende Portugezen. Dat is hoe we ons Ordem Satanica voorstellen, niet meer en niet minder. Daar past een obscuur en ondergronds imago bij. De bijgesloten promo voldoet in zoverre aan alle clichématige bewoordingen. Zo lezen we onder andere: "het vierde album is het beste, hardste en meest ondergrondse werk van de band in kwestie" En dan hoopt uw redacteur van dienst maar dat hij een parel in handen heeft. In dat opzicht heb ik gemengde gevoelens na het aanhoren van dit Perpetuum Satanas.Lees verder ›

Ayyur, een black/doom/ambient project uit Sousse, Tunesië, onder leiding van Angra Mainyu, brengt nu geheel onverwacht een volledig album uit, Prevail. Waarom onverwacht? Nog niet eens zo lang geleden was er de EP Hidden Rooms Sessions I en werd er informatie verspreid dat dit het eerste deel bleek van een drieluik dat zou handelen, onder andere, over de cultuur van de Berbers. In de meegeleverde informatie bij dit volledige album, lees ik hier niks meer over. Staat dit album dan los van de Hidden Rooms Sessions? Of maakt het toch deel uit van dit drieluik? We hebben er alvast het raden naar. Toch jammer, enige verduidelijking door de platen- en /of promoboer had toch geen kwaad gekund.Lees verder ›

Het lijkt wel of deze Zwitsers van Malphas niks anders meer te doen hebben dan ranzige black metal te maken! Nog geen goed jaar geleden kwam Divinity's Fall uit en nu staan de heren er weer met een nieuwe plaat, Flesh, Blood & Comic Storms. Kan toch, hoor ik je denken. Natuurlijk! De logica zit hem in het feit dat het opnameproces van Divinity's Fall al dateerde van 2020. Pas twee jaar later werd de plaat dan aan de man gebracht, vandaar.Lees verder ›

Een nieuwe blackmetalband is altijd welkom. Ik stel vast dat een land als Polen de laatste jaren vrij dominant aan het worden is op het gebied van kwalitatief sterke uitgaves. Zo bereikt mij dit relatief jonge Wesele via het ondergrondse dochterlabel van Odium Rex, Underground Kvlt Records. Volgens de promo is dit het soloproject van de Pool Rafal Chruscicki, die alles voor zijn rekening neemt. Wesele is overigens het Poolse woord voor bruiloft, al weet ik niet of er hier wat te vieren valt met de classificatie depressieve, atmosferische black metal in het vooruitzicht.Lees verder ›

Óreiða is een Ijslandse éénmansformatie onder leiding van Thor (þorir G. Jónsson). The Eternal is de derde langspeler in het bestaan van de band die ergens in 2016 het levenslicht zag. Volgens Thor liggen zijn invloeden niet alleen binnen de black metal. Hij verwijst ook dunnetjes en dikjes naar de post-industrial scene van de jaren '80 zoals die plaatsvond in de UK met bands als Coil, Ramleh en Cindytalk. Hij haalt daarnaast nog aan dat ook een band als The Cure met albums als Pornography en Disintegration een onuitwisbare indruk op hem hebben nagelaten. Volgens deze multi-instrumentalist zijn in het bijzonder de atmosfeer en de gebruikte melodieën op deze twee platen maar moeilijk te overstijgen.Lees verder ›