Martin Méndez groeide op in de wijk Piedras Blancas, in Montevideo, Uruguay en als eerbetoon aan zijn jeugd vernoemde hij zijn nieuwe band naar zijn geografische wortels. De bassist van het grote Opeth richtte White Stones vlak voor het COVID-tijdperk (dat klinkt als een eeuwigheid geleden…) op. Hij deed dit in zijn nieuwe woonplaats Barcelona samen met zanger Eloi Boucherie. De band was ideaal om de plotselinge vrije tijd mee te doden, maar ook vooral om zijn individuele creatieve brein en muzikale talent te uiten en nieuwe prikkels te geven. Na het aardige Kuarahy en het door mij volledig gemiste Dancing into Oblivion zijn de heren bij deze alweer toe aan hun derde album.
Dat White Stones wel een beetje klinkt als Opeth is natuurlijk niet zo verwonderlijk. Méndez zit al meer dan 25 jaar bij de band, schreef mee aan riffs en nummers en heeft verder nooit in andere (metal)bands gezeten. Ondanks het Opeth-gevoel – door onder andere de gearticuleerde grunts van Eloi, maar ook in sommige riffs en intermezzo’s – klinkt het toch ook wel heel eigen, vooral door de Latijnse invloeden die er doorheen sijpelen: de tribal-achtige percussie die regelmatig voorbij komt, de dansbare claps en ritmes in een nummer als La Ira (een soort Ihsahn met een randje 90’s Sepultura) en niet te vergeten de ditmaal volledig in het Spaans gebrachte teksten. Nog meer eerbetoon aan de vaderlandse wortels dus en dat is mooi. Daarnaast klinkt dit eigen kindje sowieso veel exotischer, meer jazzy, maar ook meer death metal dan dat zijn broodheer tegenwoordig laat horen.
Verder blijft er na een aantal luisterbeurten toch wel iets van teleurstelling hangen. Het album is een beetje onsamenhangend qua opbouw en duurt gevoelsmatig nogal kort. 37 minuten aan muziek valt op zich mee, maar omdat er relatief veel vullend materiaal op staat in de vorm van intro’s, een intermezzo en een outro is de netto speelduur een beetje karig. Als het een voetbalwedstrijd zou zijn dan was er zeker een fiks aantal minuten extra tijd bijgeteld zeg maar. Aan de andere kant kun je dus zeggen dat ik graag meer had gehoord van de creatieve uitspattingen van deze muzikale globetrotter. Progfans die wel houden van een wat ruiger randje kunnen gerust toehappen. En fans van Opeth natuurlijk ook gewoon.
Score:
75/100
Label:
Reigning Phoenix Music, 2024
Tracklisting:
- Memoria Viva
- Humanoides
- D-Generación
- Zamba de Orun
- La Ira
- Somos
- Grito al Silencio
- Vencedores Vencidos
- Yemayá
Line-up:
- Martin Méndez – Basgitaar, gitaar
- João Sassetti – Gitaar
- Albert Marti – Gitaar
- Eloi Boucherie – Zang
- Joan Carles Marí Tur – Drums
Links: