Dimmu Borgir – Death Cult Armageddon

Geschreven door op 12-10-2003 om 13:18.

Dimmu Borgir – Death Cult Armageddon
Nuclear Blast, 2003

Een maand nadat hij uitkwam, krijg ik ook de kans om “Death Cult Armageddon” eens helemaal te luisteren. Mijn verwachtingen worden door gemengde gevoelens beinvloed: aan de ene kant heb ik zelf al vlagen van de cd gehoord, en die klonken allemaal niet zo slecht. Aan de andere kant heb ik ook de belachelijke bandfoto’s gezien (mijn huisgenoot wist het passend te omschrijven met de vraag of de scheenkappen met spikes, die elke bandlid draagt, misschien in de aanbieding waren geweest bij de Noorse C&A of zo), en vond ik de vlagen die ik gehoord had niet allemaal even vernieuwend of indrukwekkend.

Voor me ligt de wat onorthodoxe digi-cd, die meerdere malen uitklapbaar is en met computer-gecreeerd artwork wat me wel aan H.R. Giger doet denken. Mijn mening over de bandfoto’s moge duidelijk zijn. Dimmu Borgir heeft minstens 5 respectabele muzikanten, maar het hele image eromheen vind ik een beetje zonde, en ik vraag me af hoe serieus ze zichzelf nog nemen eigenlijk.

Maar waar het om gaat is de muziek die op de cd staat, en het eerste nummer doet me meteen enorm aan “Puritanical Euphoric Misanthropia” denken. De melodie met orkest op de achtergrond is over de hele cd nog steeds aanwezig, als ook het geweldige drumwerk van Nicholas Barker, de vertrouwde stem van Shagrath en de cleane zang van bassist Vortex. Dit maakt dat “Death Cult Armageddon” dus enorm zoals zijn voorganger klinkt. Dimmu Borgir heeft vooral in het riffgeluid zo hier en daar wel een flinke zwaai gemaakt richting een heavy metal geluid. Vooral het begin van het nummer “Lepers Among Us” lijkt hier en daar zelfs wel een bewerkte cover, en de main riff van het nummer “Vredesbyrd” zou ik ook niet verwachten bij Dimmu Borgir. Wat ik wel jammer vind is dat er hier en daar dominante riffs gebruikt worden die vervelend simpel klinken. Het eerste deel van het nummer “For the World to Dictate our Death” is hier een voorbeeld van (al wordt dit op het einde van het nummer wel geweldig goed gemaakt met een van de beste stukken van de cd), of de riff in het begin van het nummer “Eradication Instincts Defined”. Deze riffs geven mij het idee dat Dimmu Borgir zich er hier en daar best gemakkelijk vanaf gemaakt heeft (terwijl er toch ruim 2 jaar aan “Death Cult Armageddon” gewerkt is).

“Son of Northern Darkness” Abbath verleent zijn medewerking aan deze cd door in de nummers “Progenies of the Great Apocalypse” en “Heavenly Perverse” gastvocalen te verzorgen. Voor het eerst sinds “Godless Savage Garden” staan er weer Noorstalige nummers op de cd, en “Death Cult Armageddon” wordt afgesloten met de Bathory cover “Satan my Master”. Persoonlijk favoriete nummer is het bij vlagen lekker thrashy “Cataclysm Children”.

Zoals gezegd kunnen mensen die “Puritanical Euphoric Misanthropia” goed konden waarderen, deze nieuwe cd blind kopen (en in alle waarschijnlijkheid hebben die mensen dat al lang gedaan ook). Persoonlijk vind ik de voorganger een stukje indrukwekkender, en hoop ik dat Dimmu Borgir op hun volgende cd weer wat blijk van vooruitgang laat doorschijnen, want dat is de band met deze cd in mijn oren niet gelukt.

Tracklist:

  1. Allegiance
  2. Progenies Of The Great Apocalypse
  3. Lepers Among Us
  4. Vredesbyrd
  5. For The World To Dictate Our Death
  6. Blood Hunger Doctrine
  7. Allehelgens Død I Helveds Rike
  8. Cataclysm Children
  9. Eradication Instincts Defined
  10. Unorthodox Manifesto
  11. Heavenly Perverse

    12. Bonustrack Digi:

  12. Satan My Master (Bathory Cover)

Links: