Behemoth – The Satanist
Nuclear Blast, 2014
Het is zwart, dood, van metaal en het komt uit Polen, rara wat is het? De nieuwe plaat van Behemoth natuurlijk! De hypemachine draaide de laatste tijd op volle toeren en het zal dan ook niemand zijn ontgaan dat het illustere viertal uit Gda?sk een nieuw album op de wereld heeft losgelaten. Eerst was er de single, toen de clip, toen de preview-filmpjes, toen nog een ander nummer van het album en nu kunnen we dan eindelijk naar het geheel luisteren. Vijf jaar is het sinds het ongekend succesvolle Evangelion het tot plek zeven wist te schoppen in de jaarlijst van deze site en er is een hoop gebeurd sinds die tijd. Frontman Nergal’s gevecht met zijn in 2010 ontdekte leukemie zorgde dat er een menselijk gezicht tevoorschijn kwam achter de corpsepaint. De zanger/gitarist trad vooral in eigen land voor het eerst ook als Adam Darski in het voetlicht. Dit leidde onder andere tot een optreden als jurylid in “The Voice of Poland”, wat zelfs door de Nederlandse mainstream media werd opgepikt.
Heeft dit alles Behemoth veranderd? Het heeft The Satanist in ieder geval tot één van de meest verwachte albums van 2014 gemaakt, en dat terwijl het jaar nog maar net is begonnen. Geen gemakkelijke taak dus om aan al deze verwachtingen te voldoen, maar een band die al vijftien jaar keer op keer degelijke albums weet uit te brengen zou met die druk om moeten kunnen gaan. En om het er maar meteen uit te gooien: The Satanist is een verdomd goed album. Maar ik had op meer gehoopt.
Onder leiding van Nergal heeft de band over de jaren een karakteristieke sound weten te ontwikkelen welke ieder album werd ontwikkeld en tegelijkertijd altijd onmiskenbaar hun eigen geluid bleef. Ook op deze plaat blijft dit het geval. Het is vanaf de eerste noot duidelijk dat je hier met Behemoth te maken hebt: de intensiteit van de drums, de gelaagde vocalen, de tremolo’s en de blastbeats, allemaal samengevoegd in een maalstroom van satanistische zwartgalligheid. Toch is het onmogelijk een kopie te noemen van eerder werk. Vooral de koperblazers die her en der op het album hun intrede doen geven een nieuwe dimensie aan een bewezen formule, zonder dat het als een “gimmick” voelt. Bovendien is er een positieve ontwikkeling op het gebied van productie die niet ongenoemd mag blijven. Ten opzichte van de laatste paar platen klinkt het album namelijk natuurlijker en minder steriel. Vanzelfsprekend is er nog steeds gretig gebruik gemaakt van alle technische hulpmiddelen die onze moderne tijd te bieden heeft om de muziek zo krachtig mogelijk je huiskamer in te laten knallen, maar er is soms iets van de dynamiek intact gebleven en dat is al heel wat tegenwoordig.
Het lijkt er dus op dat Behemoth precies gedaan heeft wat er verwacht werd, maar dat is tegelijkertijd ook hetgene wat mij enigszins teleurgesteld achterlaat. Ik mis de durf en de waanzin die een plaat tot een meesterwerk kunnen maken. Het voelt, ondanks dat de muziek zo extreem is, toch iets te braaf en te doordacht, hetgeen misschien ook te maken heeft met het feit er buiten de muzikanten zelf maar liefst zeven man aan de productie heeft gewerkt. Pas aan het einde van het album wordt dit kort doorbroken met het nummer In the Absence ov Light door middel van een welgeplaatste saxofoonsolo en een gesproken tekst in het Pools. Hier wordt in het volgende nummer helaas weer afbreuk aan gedaan met een riff die iets te opvallend van Led Zeppelin gestolen is.
Dat The Satanist over elf maanden een plek zal innemen in menig jaarlijst zal niemand verrassen, ze hadden een Morbid Angel-achtige stunt uit moeten halen om dit te voorkomen. Wat niet betekent dat ze een jaarlijstplek niet zouden verdienen, zoals ik hierboven al zei: het is een verdomd goed album. Misschien heeft het zelfs de mogelijkheid om met de tijd te groeien tot meer dan dat. Maar het heeft niet het verslavende dat voorgangers als Demigod en Evangelion bij mij wel hadden. Het heeft niet de sfeer van een Zos Kia Cultus. Het zal de fans allemaal weinig schelen, die hebben ‘m toch al in huis. Maar ook de lezer die niet elke nacht onder een Nergal-dekbedovertrek doorbrengt is het aan zichzelf verschuldigd om dit album een kans te geven. Al was het alleen al zodat je één van de grootste releases van het jaar niet hebt gemist.
Tracklisting:
- Blow Your Trumpets Gabriel
- Furor Divinus
- Messe Noire
- Ora Pro Nobis Lucifer
- Amen
- The Satanist
- Ben Sahar
- In the Absence ov Light
- O Father O Satan O Sun!
Line-up:
- Nergal – Zang, gitaar
- Inferno – Drums, percussie
- Orion – Basgitaar
- Seth – Gitaar
Links: