Machine Head – The Blackening
Roadrunner/CNR – 2007
Bij Machine Head heb ik altijd een heel dubbel gevoel. Met Burn My Eyes bracht de band destijds een geweldig sterk debuut uit. Een beest van een plaat waar vrijwel geen enkel puntje van kritiek op was te leveren. Een tijdloos album die te boek staat als een regelrechte klassieker en erg moeilijk was om te overtreffen of zelfs maar te evenaren. Lange tijd leek het er dan ook op dat de band met die plaat alle kruit had verschoten. Alles wat na Burn My Eyes kwam, had bij lange na niet de kwaliteit en de impact van het debuut. Alsof je een bak vreten bij de afhaalchinees hebt bestelt en er bij thuiskomst achterkomt dat de vriendelijke en behulpzame spleetoog vergeten is om de sambal mee te geven, waardoor het resultaat dus een behoorlijk flauwe hap is. Dat gevoel had ik tot de vorige plaat. Op Through the Ashes of Empires bewees de band namelijk (gelukkig..) weer terug te zijn op de goede weg. Waar men voorheen steevast de sambal vergat, is dat in een driedubbele portie door The Blackening geroerd.
Er zit dus weer een portie pit in de muziek. En niet een klein beetje. Nee, dit is na het debuut absoluut het beste wat Machine Head ooit heeft laten horen. Er zit een gigantische spanningsopbouw in de nummers en ome Robb schreeuwt, krijst, spuugt en gromt bozer dan ooit tevoren. Na een rustig begin beukt Clenching the Fists of Dissents er meteen al heerlijk op los. Maar liefst tieneneenhalve minuut klokt dit werkstuk. Van de acht nummers klokken er een viertal over de negen minuten. Met een speelduur van een dik uur wordt je dan ook bepaald niet genaaid. Dat Machine Head het thrashen echt nog niet is verleerd, bewijst men middels nummers als Aesthetics of Hate. De melodie wordt ook beslist niet vergeten. Regelmatig komt de zang van Robb erg melodieus uit de hoek, luister maar naar songs als Now I Lay Thee Down en Halo.
Flynn zelf weet te melden dat The Blackening het meest ambitieuze project is geweest waar de band tot nu toe aan heeft gewerkt.
Volgens eigen zeggen hebben ze zichzelf en elkaar tot het uiterste weten te pushen om een album te maken waarmee ze hun muzikale en technische grenzen weten te verleggen. En dat is echt erg goed gelukt hoor. De nummers krijgen een extra portie kracht mee middels de supervette productie. Tering, wat een dikke sound heeft deze plaat. Vooral het gitaargeluid zorgt voor dik kippevel op mijn armen. De solo’s die voorbij komen zijn de mooisten die ik ooit van dit gezelschap heb mogen horen. Ja, op alle fronten is dit een maximaal geslaagd album.
Reign in Blood zal voor mij altijd de ultieme plaat van Slayer voor mij zijn, The Number of the Beast zal voor eeuwig mijn all time favoriete Iron Maiden plaat zijn en Burn My Eyes zal Machine Head naar mijn mening nooit weer overtreffen, maar eerlijk is eerlijk: men komt verdomd dicht in de buurt met The Blackening.
Tracklist:
- Clenching the Fists of Dissent
- Beautiful Mourning
- Aesthetics of Hate
- Now I Lay Thee Down
- Slanderous
- Halo
- Wolves
- A Farewell to Arms
Line up:
- Robb Flynn – Vocals, guitars
- Phil Demmel – Guitars
- Dave McClain – Drums
- Adam Duce – Bass, backing vocals
Links: