Deliverance – Opeth
Wat hebben we hier… ‘Deliverance’, het eerste deel van een zogenaamd “dubbel album” (op het Music For Nations label) waarvan het tweede, meer mellow gedeelte, begin maart uitkomt, en dat ‘Damnation’ zal heten. De layout is opnieuw van de (meester)hand van Travis Smith, maar ziet er duisterder (en zelfs ietwat bevreemdend) uit dan al het voorgaande wat ik van Opeth gezien heb… zelfs Morningrise. Dit belooft dus, en na een enkel nummer wist ik al dat ik niet zou teleurgesteld worden, dit is absoluut het beste Opeth album tot nu toe. Liefhebbers van dit eigenzinnige zweedse kwartet kunnen dit album echt zomaar in huis halen, het meer dan de moeite waard!
De CD opent met ‘Wreath’, een nummer dat in het midden wat aan tempo inboet om uit te monden in een zee van sfeer, naar het einde toe wordt echter weer vol gas gegeven en brult de strot van zanger/gitarist Mikael de hele buurt bijeen. Als ik aan het einde van het nummer even check hoe lang het duurde zie ik tot dat het in aloude Opeth-stijl alweer n nummer is van ruimschoots 10 minuten, deze trend zal zich voorzetten door de rest van de nummers, behalve in “For absent friends” wat n soort adempauze lijkt.
Het tweede nummer, de titelsong ‘Deliverance’ is mijn favoriet. De reden? Ik vermoed zowel de diversiteit als de wel erg sterke melodieën. Dit is een song die zo op de vorige CD, Blackwater Park, had kunnen staan, al doen sommige agressieve uitbarstingen mij qua gitaarwerk af en toe aan de laatste plaat van Carcass (‘Swansong’) denken. Dit is tevens het meest experimentele nummer van het album in mijn ogen, vooral het erg sterke percussie stuk op het einde, dat wordt afgewisseld met een paar geniale vondsten op gitaar.
Het derde nummer begint met een piano intro en kenmerkt zich evenals door tegen perfectie aanleunende melodieën. Dit nummer is trouwens subliem als het op sfeeropbouw aankomt, het is één van de langzamere die op de CD staan. In dit ‘A Fair Judgement’ hoor je ook Steven Wilson een vocaal steentje bijdragen aan het geheel.
Het vierde nummer, ‘For Absent Friends’, is een tussendoortje waar ik zowaar melancholisch van word, het is mooi gedaan en roept zeker de nodige emoties en weemoedige gevoelens op.
Nummer vijf, ‘Master’s Apprentices’, is een doomkraker wat mij betreft. De brede akkoorden en logge hakstukken ondersteund door een slepende onderbouw doen me meermaals denken aan My Dying Bride. Dit is een erg sterk nummer, bijna even goed als mijn favoriet ‘Deliverance’. Hier en daar ook enorm agressief en erg death getint. Akerfeldt op zijn best zou ik zeggen.
‘By The Pain I See In Others’, het laatste nummer heeft een goeie drive en gaat het live ongetwijfeld goed doen. Ook hier is er weer die voor Opeth typerende sterke combinatie van loeiharde stukken enerzijds en prachtige akoestische melodieën anderzijds. Op het einde zijn nog wat vage psychedelische dingen te horen.
Mijn algemene indruk van deze CD is dat hij beter is dan de vorige, veel beter zelfs. De melodieën zijn nog sterker en het contrast hard / akoestisch komt nog beter tot zijn recht op deze plaat, en de riffs zijn nog waanzinniger, iets waarvan ik bij de vorige albums al versteld stond. De algemene sfeer is trouwens erg duister en deprimerend. Weemoed en kippevel wisselen elkaar af op dit album. Ook tekstueel is deze CD een hoogvlieger, Akerfeldt heeft zichzelf andermaal overtroffen, deze keer met de hulp van Porcupine Tree frontman Steven Wilson, die volgens mij ook gedeeltelijk verantwoordelijk is voor het experimentele karakter van Deliverance. Eventuele vergelijkingen met andere bands zouden uiteraard maar een vage leidraad zijn, Opeth blijft een band met een uniek geluid.
Zonder twijfel één van de beste albums van het jaar. Het wordt een hele opdracht om een nóg betere CD uit te brengen, in feite hou ik na dit meesterwerk wel een beetje mn hart vast wat betreft Damnation, maar ik heb goede hoop dat Opeth ons andermaal gaat verrassen.
Voor meer info en tourdates, check http://www.opeth.com
Deze review is tot stand gekomen door een samenwerking tussen Count Usher en Asherah