Headlines

Voor fans van Parkway Drive of The Ghost Inside staat er op het doosje van de nieuwe langspeler van deze Duitsers, Waves Like Walls. De band uit Ingolstadt bestaat sinds 2012 en speelt inderdaad melodische metalcore/hardcore die in de buurt komt van bovenstaande bands. De kerels hebben echter nog een hele weg af te leggen. Ik zou mijn sportschoenen aandoen en een fikse sprint trekken. De Duitsers hebben potentieel maar er is toch nog een hoop werk aan de winkel.Lees verder ›

Nog niet zo heel lang geleden, begin mei om precies te zijn, mocht ik de Stormlander EP van het Zweedse éénmansproject Cirkeln bespreken. Het bleek een aangename kennismaking te zijn met de black metal omgord door een heavymetaljasje van deze man die zich Våndarr noemt. En kijk, nog niet eens zo gek lang later ligt er nu het eerste volledige album klaar. Om meteen met de deur in huis te vallen: het is een album geworden met maar liefst tien nummers die gebaseerd zijn op de mythische verhalen van Tolkien en anderen. Mooi, maar om daar nu zo een gedrocht van een hoes voor te gebruiken. Nu, het gaat om de muziek en niet om de verpakking hoor ik je denken. Ja, dat is waar doch een metalalbum dat voorzien is van alle toeters en bellen compleet voorzien van schitterend artwork, pak je zeker frequenter vast om nog eens te bekijken, te beluisteren.Lees verder ›

In de jaren '80 ontdekt door niemand minder dan Gene Simmons van Kiss, brengt House Of Lords zijn eerste album uit op zijn platenlabel, Simmons Records. Het titelloze debuut, met daarop nummers als I Wanna Be Loved en Love Don't Lie scoort relatief goed. Ondanks dat de band sindsdien nog tien albums heeft uitgebracht wordt het succes van het debuut nooit geëvenaard. Nu is het tijd voor album nummer twaalf, New World-New Eyes. Laten we een proberen om met nieuwe ogen naar de band te kijken.Lees verder ›

Als je van kwaadaardig zwarte crust houdt, dan ken je Dispyt wel. De zanger van Finntroll speelt er de basgitaar en verzorgt de vocalen. Dit is echter heel iets anders dan Finntroll natuurlijk. De andere kant van de split is voor Bob Malmström, voor mij een nobele onbekende. Schande eigenlijk, want de band gaat al een jaar of tien mee.Lees verder ›

Geen death, geen black, zelfs geen metal? Nou ja, wel een beetje, maar ditmaal hebben we een album met daarop voornamelijk folk rock te pakken! De Duitse feestformatie Feuerschwanz heeft weer een nieuwe plaat vol vertier. Das Elfte Gebot is niet zomaar een album, maar een dubbelalbum. De eerste cd bevat elf nieuwe nummers en cd nummer twee bevat zeven covers van bands uit diverse genres.Lees verder ›

Vandaag gaat het over Black Knight. Niet het Black Knight van Lori 'The Scream Queen' Wilde, maar over de Nederlandse heavymetalband. Heavy metal van de oude school staat op het menu. De Nederlanders actief sinds de jaren '80, maar alleen drummer Rudo Plooy is nog over van de oorspronkelijke bezetting. Road to Victory is pas het derde volledige album van de band.Lees verder ›

Met A Silent Soul Screams Loud completeren de Duitsers van Pyogenesis een trilogie welke werd ingeluid in 2015 (A Century in The Curse Of Time) en 2017 (A Kingdom To Disappear). Hierop staan de veranderingen in de negentiende eeuw centraal: Napoleon, Sigmund Freud, Darwin en Frankenstein zijn enkele prominente figuren die de revue passeren. Voor een conceptalbum klokt A Silent Soul Screams Loud niet heel erg lang. De bejubelde eeuw wordt in bijna veertig minuten samengevat.Lees verder ›

Een paar maanden geleden was ik stevig onder de indruk van Stummfilm - Live from Hamburg, een liveplaat (wat dacht u?) waarop we Long Distance Calling een beladen, sfeervolle set hoorden neerzetten. Vooral de uitvoering van het indringende The Very Last Day was er één om langere tijd stil van te worden. Ik zag dan ook meer dan uit naar de Stummfilm-set die de Duitse instrumentalisten op Prognosis 2020 zouden spelen. Het festival in de Eindhovense Effenaar behoorde echter tot de eerste lichting evenementen die sneuvelde in de coronacrisis, zodat die ontmoeting nog even op zich moet laten wachten. In de tussentijd brengt Long Distance Calling zijn zevende studio-album uit, genaamd How Do We Want To Live?Lees verder ›

Stephan Gebédi is niet alleen zanger/gitarist en bandleider van Thanatos, hij is ook nog eens de archivaris van Nederlands oudste extreme metalband. En dat zorgt ervoor dat hij de 35-jarige geschiedenis (met wat gesmokkel omdat de band er in de jaren ’90 een aantal jaar uitlag) van Thanatos ondersteunt met flyers en foto’s kan toelichten. Veel belangrijker nog is dat er volop oud materiaal op de plank ligt. En anno deze tijd is Bandcamp een mooi medium dat daar een plekje te geven.Lees verder ›

Kent wordt ook wel de tuin van Engeland genoemd. Het is vooral een goede plek om naar paddenstoelen te zoeken. Uiteraard is niet elke paddenstoel eetbaar en bij twijfel niet opeten is het devies. De in Londen wonende Gitarist Tom Walding ging ook regelmatig naar Kent op zoek naar paddenstoelen, maar dan van een heel ander soort. Deze trips resulteerden in geëxperimenteer met geluiden, melodieën en gitaarriffs die uiteindelijk de basis vormde voor het debuutalbum Realm van The Bloody Mallard. Tom zocht vervolgens contact met producent Jarred Hearman (the Prodigy, Mammal en Slipknot) en deze wist het geheel om te zetten in zeven losse, speelbare nummers. Uiteindelijk werden drummer Jake Bradford-Sharp en bassist Raihun Rubin erbij gehaald om Realm in zijn geheel af te maken en op te nemen in de studio.Lees verder ›

Back Into The Old Forest is precies wat de titel aangeeft: een terugkeer naar Into the Old Forest. Letterlijk dan, want dit is wel degelijk een heropname van het debuutalbum. Mét Kobold (als Grond) achter de drums, zoals dat toen het geval was, in dezelfde studio als destijds én gebruik makend van de originele instrumenten. Er werd duidelijk niets aan het toeval overgelaten om dat authentieke geluid opnieuw van onder het stof te halen. Maar waarom eigenlijk? Bij een heropname is het toch vooral de bedoeling om het oorspronkelijke geluid wat op te frissen? Wel, Into the Old Forest was in 1999 enkel uitgebracht op CD en recent kwamen een aantal kleinere labels aankloppen bij de band met de vraag om deze Britse cultklassieker ook op vinyl te mogen releasen. Het originele label, Mordgrimm, wou hier echter helemaal niet aan meewerken en toen hun geduld helemaal op was besloten Kobold en Beleth om het dan maar zelf te doen. “Deze versie is ons eigendom en dus kunnen we er mee doen wat we willen.”Lees verder ›

Eigenlijk zou Make Them Suffer het nieuwe album How To Survive A Funeral pas in juli lanceren. Uiteindelijk verliepen de zaken toch spoediger dan gedacht. Zodoende kunnen we in ieder geval vast digitaal genieten van het nieuwe werk van de Australische deathcore-formatie. Voor goede adviezen moet je bij dit vijftal zijn, want tips om een begrafenis te overleven, die misten we nog op onze aardkloot. Aanvankelijk was ik nog in de veronderstelling dat de spijkerharde singel Hollowed Heart uit 2019 ook op deze plaat zou verschijnen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Make Them Suffer liet op die single wederom deathcore horen waarbij je het liefst wil vechten met een cactus. Ik zal een klein tipje van de sluier oplichten; tracks van dat kaliber vinden we er slechts enkele op deze nieuwe plaat.Lees verder ›

Stout plantje, lief hondje. Kijk, je kan het gek vinden maar hier gaan we mee verder. En het zal snel duidelijk worden waarom. Mora Prokaza is een avantgarde, experimentele blackmetalband uit Wit-Rusland en bestaat uit de twee gestoorde heren Farmakon en Hatestorm. Dit By Chance is hun eerste release via het Season Of Mist-label. Een platenboer die een neus heeft voor kwaliteit in alle subgenres van de metal. Mora Prokaza is een vreemde eend in de bijt en zal op zich al niet stel passen in één of andere platenkast. Het is een speciale bende. Muzikaal zijn er raakvlakken met Shining (qua presentatie), Lifelover (qua songstructuur en thematiek) en Pensées Nocturnes (qua gebruik van wat theatrale muzikale bijklanken). Muzikaal zet het echter een volledig eigen gestoord geluid neer.Lees verder ›

In 2011 maakte Elijah Cirricione een erg moeilijke periode door. Deze periode blijkt nu de voedingsbodem te zijn voor de acht thema's, de acht nummers die hij samen met zijn kornuiten onder de naam Dismalimerence op hun debuutplaat, Tome 1, heeft neergepend. Deze Amerikanen, allen afkomstig uit de grote regio rond Chicago, spelen een blackmetalvariant die niet te brutaal is maar zijn raakvlakken heeft met bands als Woods Of Desolation, Harakiri For The Sky (weliswaar zonder de typische vocalen van JJ) en consorten. Dan zit je onmiddellijk in het schuifje met de gevoelige, beladen teksten en rommel je in de doos tussen stevige gitaren, akoestische partituren maar ook pianothema's en langere, uitgerokken nummers. Voor zij die fan zijn van bovenstaande bands kunnen de plaat direct aanschaffen, de andere die wat meer overtuiging nodig hebben, alvorens hun zuur verdiende centen te investeren, tracht ik tot op zekere hoogte hieronder daarvan te overtuigen.Lees verder ›