“De ouwe Tom Bombadil is een vrolijk kwastje. Zijn laarzen zijn geel en knalblauw is zijn jasje. Want Tom, die de meester is, heeft geen ooit gevangen. Zijn liedjes zijn sterker en zijn benen zijn langer.” (De Reisgenoten / In de Ban van de Ring – J.R.R. Tolkien)
Als dit het enige is wat bij je opkomt als iemand het heeft over het “Oude Woud”, dan is Old Forest misschien niet de geschikte muziek voor jou. Anderzijds zie ik wel enkele interessante parallellen tussen het schijnbaar zorgeloze personage van Tom Bombadil en de Britse blackmetalband Old Forest. Het zijn beiden namelijk rebellen die zich isoleren in hun eigen nostalgische wereldje, wars van elke vorm van nieuwerwetse inmenging en zich halsstarrig afzetten tegen een moderne wereld die in de ban is van macht (de ring / het geld) en gangbare tendenzen (strijd tussen goed en kwaad / poser bands). Het Oude Woud is voor Old Forest een vlucht uit de realiteit van commercie en politieke correctheid en een terugkeer naar de wortels van het blackmetalgenre. “Gigs are for poser-bands and trend-following fans. Old Forest are neither,” valt er te lezen op hun Facebookpagina: ja, dat vat het wel mooi samen eigenlijk.
Old Forest mag je gerust zien als een oudgediende. In 1998 sloegen Kobold (In the Woods…, ex-The Meads of Asphodel) en Beleth de handen in elkaar en startten hun eenzame kruisvaart tegen de commercialisering van het genre. Trve British underground kvlt black metal dus! Meer dan twintig jaar later kunnen we echter concluderen dat het parcours van de band (ondertussen aangevuld met Kobro (ook In the Woods…, ex-Blood Red Throne, ex-Carpathian Forest) als vaste drummer, zodat Kobold zich kan concentreren op stem en synths) niet zo rechtlijnig en kvlt is geweest als verwacht kon worden. Na het oldschooldebuut Into the Old Forest (1999) volgde een zes-jaar-lang hiaat in de bandgeschiedenis, waarna het iets experimentelere maar vergelijkbare None More Black (2014) werd uitgebracht (blijkbaar was dit album ook al opgenomen in 1999, maar nooit gereleased). In 2015 volgde dan heel onverwacht het melodische, atmosferische post-blackalbum Dagian, dat volledig brak met de compromisloze chaos van de voorgaande platen. Vorig jaar verrasten de Britten opnieuw met Black Forests of Eternal Doom, een sterk album vol symfoblack met doominvloeden (what’s in a name?). Als er dan één jaar later opnieuw een album wordt uitgebracht stel je je toch spontaan de vraag: wat voor nieuwigheden heeft Old Forest nu weer voor ons in petto?
Wel, geen eigenlijk. Back Into The Old Forest is precies wat de titel aangeeft: een terugkeer naar Into the Old Forest. Letterlijk dan, want dit is wel degelijk een heropname van het debuutalbum. Mét Kobold (als Grond) achter de drums, zoals dat toen het geval was, in dezelfde studio als destijds én gebruik makend van de originele instrumenten. Er werd duidelijk niets aan het toeval overgelaten om dat authentieke geluid opnieuw van onder het stof te halen. Maar waarom eigenlijk? Bij een heropname is het toch vooral de bedoeling om het oorspronkelijke geluid wat op te frissen? Wel, Into the Old Forest was in 1999 enkel uitgebracht op CD en recent kwamen een aantal kleinere labels aankloppen bij de band met de vraag om deze Britse cultklassieker ook op vinyl te mogen releasen. Het originele label, Mordgrimm, wou hier echter helemaal niet aan meewerken en toen hun geduld helemaal op was besloten Kobold en Beleth om het dan maar zelf te doen. “Deze versie is ons eigendom en dus kunnen we er mee doen wat we willen.” En dat mag je letterlijk nemen, want Back Into The Old Forest wordt uitgebracht via Kobolds eigen onafhankelijke label Death To Music (D.T.M. Productions, met als slagzin “Fuck The Industry”, vanzelfsprekend), hetzelfde label dat ook al None More Black en de Tales of the Sussex Weald EP-trilogie voor zijn rekening nam. De gevraagde uitgave op vinyl wordt aangevuld met een nieuwe CD-versie en een digitale variant. Dat het album precies twintig jaar na uitgave opnieuw werd ingespeeld en je er dus een soort verjaardagsversie van zou kunnen maken, is dan weer mooi meegenomen. Daarnaast noemt Old Forest het ook een eerbetoon aan de oude meesters uit de jaren ‘90.
Genoeg over de omstandigheden, hoog tijd nu om terug te keren naar het Oude Woud. De originele versie kon destijds op niet al te veel sympathie rekenen bij recensenten, iets waar de twee heren van Old Forest eerder trots dan bedroefd over waren. Het sterkte hen vooral in hun overtuiging dat ze compromisloze, anti-commerciële muziek hadden gemaakt. Ik ben er van overtuigd dat men er tegenwoordig wel veel positiever tegenaan zou kijken, gewoon omdat het die oude, ongecompliceerde, rommelige sfeer van begin de jaren ’90 uitademt. Dat antieke spokerige synthgeluid, die smerige distortie op de gitaren, die brommerige bastonen, die roffelende, doffe drums, dat middelmatig voortkabbelende tempo en een hele batterij sfeerelementjes, zorgen voor de onmiskenbare stijl van de begindagen van het genre. Een stukje orgel hier, wat dungeon synth daar en een beetje eng gefluister ginder: het doet me bijvoorbeeld heel erg denken aan oud werk van Arckanum. Pure nostalgie dus! Wil je nog eens genieten van dat lekker archaïsche geluid, dan is dit echt wel het perfecte album.
Hoewel beide versies dus grotendeels identiek zijn, hoor je toch ook wel enkele verschillen. Alleszins niet in tempo of ritme, want die zijn voor de volle honderd procent hetzelfde. Ik heb bij wijze van experiment eens enkele overeenkomstige nummers van beide albums parallel laten lopen (eentje via streaming, eentje via de media player) en na wat finetuning kan je die dus gewoon samen laten afspelen zonder dat je enig verschil hoort in tempo of ritme. Er zit echter wel wat verschil in het geluid. Dat geluid is op de heropname zeker niet glashelder: daar is echt wel over nagedacht. Maar de geluidsmix zit een stuk beter in elkaar, waardoor de vocalen beter tot hun recht komen, de drums veel minder dof overkomen en alles ook net iets voller, scherper en luider klinkt. Alles scoort muziektechnisch dus een stuk beter, maar hoezeer Kobold en Beleth ook hun best hebben gedaan, Back Into The Old Forest heeft toch wat aan sfeer ingeboet. Het klinkt een stuk minder organisch en het is allemaal net iets frisser en snediger. Het voelt minder aan als A Blaze in the Northern Sky, zeg maar. Veel minder old-school dus en dat was nu net de sterkte van Into the Old Forest.
Hoe dan ook blijft het voor de liefhebber een album om van te genieten. Van de snelle, agressieve eruptie op Grond (Hammer of the Underworld) tot die laatste, epische akkoorden en de demonische lach op Become the Gods of War. Het ruwe, ongepolijste geluid, het lijzige tempo, de ijselijke stem van Kobold en vooral de schoonheid van een eenvoudige, doeltreffende riff: om van te smullen! Wat zeker ook een pluspunt is op (Back) Into The Old Forest, is de afwisseling tussen én binnen de nummers, ook qua atmosfeer. Op Hymn of the Deep worden bijvoorbeeld orgelachtige keyboards op geniale wijze gecombineerd met mannenkoor en scherpe, melodische gitaren, wat samen voor een heerlijk sinistere sfeer zorgt. Met een korte versnelling op het eind voor wat extra slagkracht. Maar dé twee sfeernummers zijn zonder meer de lugubere tweeling Glistening en Shadow Whispers. De eerste omwille van zijn dungeon synths à la Mortiis, de tweede door zijn catchy refrein, jammerende dissonanten, bizarre ritmewissels en algehele fatalistische sfeer. Als je dan kan eindigen met het krachtige en epische Become the Gods of War, dan heb je gewoon een heel fijn album gemaakt. Al is het dan een heruitgave.
Back Into The Old Forest is een relatief kort album, wat er ook voor zorgt dat de nummers nooit de tijd krijgen om te gaan vervelen. Een nostalgisch blackmetalfeestje dus, maar is het ook de moeite/kost van een aanschaf waard? Het origineel is namelijk ook nog steeds te koop via de Bandcamp van Mordgrimm (aan de prijs van een halve CD zeg maar). En de nieuwe albumcover is nu ook niet zo bijzonder eigenlijk. De vinylversie is uiteraard een spiksplinternieuw hebbedingetje, maar de CD-versie brengt op zich weinig nieuws. Dat zal het duo van Old Forest zelf ook beseft hebben, en dus hebben ze deze opgeleukt met twee covers: Når Himmelen Klarner (Burzum) en Shivering Voice of the Ghost (Gehenna). De eerste heb ik nergens gevonden (en was ook niet meegeleverd bij de promo), maar van de Gehenna-klassieker hebben ze toch maar mooi een versie gemaakt in hun eigen stijl: met minder nadruk op de synths en meer op het gitaarwerk.
De eindconclusie: een bijzonder verdienstelijke poging, maar ik denk dat deze heropname enkel maar interessant is voor de LP-adept en voor het eergevoel van de bandleden zelf. Niks mis mee, maar voor de gemiddelde blackmetalliefhebber niet direct een must-have.
Score:
75/100
Label:
Death To Music Productions, 2020
Tracklisting:
- Grond (Hammer of the Underworld)
- Death in the Cemetary
- To Haunt the Old Forest
- Hymn of the Deep
- Glistening
- Where Trees Are Withered
- Shadow Whispers
- Become the Gods of War
Line-up:
- Kobold – Stem, keyboards
- Beleth – Gitaar, basgitaar
Links: