Shadows – Shadows

Bij menigeen zal het leven het afgelopen jaar door lockdown of anderszins wat op Groundhog Day zijn gaan lijken. Dan neemt het verlangen naar eindelijk eens iets anders (zeg een weekend ijspret) onherroepelijk toe. Een dergelijke kriebel had kennelijk ook huidig Immolation-gitarist Alex Bouks. Hij trommelde zijn voormalig Goreaphobia-bandgenoten op om nu eens geen pot vette death metal te maken, maar een duik te nemen in een bad met klassieke invloeden. Niet meteen stoppen met lezen nu, haters van Bach en aanverwanten onder ons, want in het geval van de heer Bouks hebben die invloeden kennelijk namen als Pink Floyd, Celtic Frost, The Sisters of Mercy, Black Sabbath, Mercyful Fate en Voivod. Stuk voor stuk klinkende namen die dan ook heel wat beloven voor deze naar de band zelf getitelde EP.

Hoewel we geen van voornoemde invloeden willen afdoen als onterecht genoemd (nou vooruit, Voivod horen we misschien niet helemaal, of het moet zijn in de gitaarleads die van voorbij de Outer Limits komen) is het ook niet zo dat alle in gelijke mate om een plek op de voorgrond vechten.

De plechtige voordracht van zanger Jake G (ook T.O.M.B.) maakt dat het geluid van Shadows vooral stevig geworteld is in de new wave van begin jaren ’80 van de vorige eeuw. Daarmee is het vinkje bij The Sisters of Mercy alvast gezet. Waar die act het muzikaal hield bij het beperkte aantal geluiden dat in drumcomputer Doktor Avalanche was geprogrammeerd wordt de basis hier gelegd door zware bassen en doomy gitaarriffs waarover Bouks zijn Floydiaanse (weer een vinkje) leads en solo’s legt. Shadows heeft dan ook een rijker geluid dan de Engelse wave-pioneers.

Opener Ghosts of Old is daarvan een goed voorbeeld. De ijle leads brengen een weemoedige, dreigende sfeer die nog zwaarder wordt aangezet door holle spookachtige vocalen die de luisteraar (naar ik vermoed niet helemaal correct) aanzeggen: “If I were you I’d get on your knees and pray”. Net wanneer we ons na dit nummer verbaasd afvragen waar in hemelsnaam nu die Black Sabbath-verwijzing vandaan komt, dendert de titeltrack de deur binnen met een loodzware riff die inderdaad uit de verminkte vinger van Tony Iommi had kunnen komen. Night Of The Goat Winter Moon laat met zijn gedepersonaliseerde elektronische drums weer een andere kant van Shadows horen: die van een uptempo UNKLE hoewel het zware gitaarwerk ons dat lang verwachte vinkje bij Celtic Frost doen zetten (maar verwacht je niet aan een beulsriff als die van Procreation (Of The Wicked) natuurlijk). Het nummer wordt overigens naar het einde toe vakkundig de nek om gedraaid door een onbegrijpelijk snelle fade-out. De lead van Elders doet wat denken aan het fraaie werk van Greg Mackintosh (Paradise Lost) terwijl de riff vreemd genoeg wat wegheeft van The Gathering ten tijde van Mandylion.

Niet zonder belang is nog dat de klaaglijke zang soms (Sea Of Dust) wel wat wankel klinkt. Ach, we hebben The Sisters Of Mercy-zanger Andrew Eldritch eens zien zeggen dat hij alleen maar op zijn kenmerkende wijze zong omdat hij niet anders kon. Hetzelfde geldt (wat betreft cleane zang) vermoedelijk voor Jake G. En laten we eerlijk zijn, het heeft ook weer zo zijn charme.

Toch is het lange, beduidend anders gezongen Ancient Eyes voor mij veruit de lekkerste (meer van dit de volgende keer graag!) track van de plaat: dapper doorstappende drums, hypnotiserende onderbuikbassen en overstuurde feedback die door Bouks nog net in de vingers wordt gehouden. Het vocale gedeelte wordt hier ingevuld door dunne, hogere stemmen die fraai contrasteren met het stevig geaarde geluid van de instrumenten. Ogen dicht en wegdromen naar andere werelden ver van hier.

Kijk, zo hoef je niet eens je huis te verlaten om nieuwe indrukken op te doen.

Label:

Agonia Records, 2021

Tracklisting:

  1. Ghosts of Old
  2. Shadows
  3. Night of the Goat Winter Moon
  4. Elders
  5. Sea of Dust
  6. Ancient Eyes

Line-up:

  • Alex Bouks – Gitaar
  • Henny Piotrowski – Gitaar
  • Jake G – Zang
  • Lance Walter – Drums, basgitaar, gitaar

Links: