Net als whiskey moet rijpen om steeds beter te smaken was dit voor mij ook het geval voor Cold Dark Rain, het debuutalbum van Hvalross. Deze Roosendaalse band bestaat nog niet heel erg lang. Sinds lente 2018 om precies te zijn. De afzonderlijke muzikanten maken al geruime tijd muziek en hebben in een breed scala aan bands gespeeld: punk, heavy metal en (prog) rock. En niet voor niets, want dat hoor je zeker terug op Cold Dark Rain. In oktober 2020 is de plaat al als download uitgebracht via Bandcamp en onlangs ook in eigen beheer, op vinyl.
Terugkomend op het rijpingsproces. Het kostte mij even om aan de muziek en met name aan de zang van Gerben van Oosterhout te wennen. Waar veel platen sterk beginnen is het hier net andersom. De twee sterkste nummers, Playing the Big Game en Geryon, zijn in dit geval de twee laatste nummers. Maar ik zal bij het begin beginnen.
De opener Death from Above klinkt als een degelijk rocknummer, een beetje tam. Een knaller van een openingsnummer is het in ieder geval niet, meer een warming up. Het enige dat opvalt (en mij lichtelijk irriteert) is de matigheid van de zang. En dan niet zozeer de zangkwaliteit van Gerben, maar vooral het Engels dat doorspekt is met een zwaar (Nederlands) accent. Het tweede nummer Trenchfeet begint met een sterkte riff waar drummer Tristan heerlijk op meebeukt. Na een dertigtal seconden wordt het nummer zo aanstekelijk dat je meteen met je voeten gaat meebewegen: ik, als beroepshark, althans. Tot het refrein. Dan is het helaas wederom de zang die zeer houterig Engels klinkt en het nummer geen goed doet. Gelukkig houdt de muzikale aanstekelijkheid wel standhouden. Met het derde nummer, Finally Repent, een wat middle of the road rocknummer, begint het rijpingsproces zijn vruchten af te werpen: de zang van Gerben slaagt met vlag en wimpel. Hij zingt hier wat hoger en af en toe met lange uithalen en dat klinkt goed!
I Shot my Best Friend, met nèt geen drie minuten het kortste nummer klinkt als een stevig rocknummer dat, mocht daar sprake van zijn, de eerste single zou kunnen zijn. Op de zang trouwens niks aan te merken. Oblivion gaat vervolgens door waar het vorige nummer ophield: met degelijke en stevige rock. Helaas zakt het geheel hierna wat in. The Owl heeft wederom wat middle of the road-achtigs en helaas moet ik over de zang hetzelfde zeggen als in het begin. Dit geldt ook voor As I am, het volgende nummer. Het lijkt wel, nou ja lijkt, of de zang beter uit zijn Engelse verf komt in de stevigere en snellere tracks. In Playing the Big Game gaat het tempo gelukkig weer wat omhoog en herpakt Gerben zichzelf. Het nummer heeft heerlijke riffs, af en toe klinkt een double bass uit het drumstel. Het houten plank-effect wordt weer actief. De afsluiter Geryon klinkt, na een kort aanloopje, hoekig a la Helmet’s Meantime. Even lijkt het erop dat, sorry dat ik er wéér over begin, de zang roet in het eten gooit. Dat klopt ook, maar gelukkig van korte duur. Zodra het nummer intenser wordt, volgt ook de zang. En dat klinkt goed. Dat geldt voor het hele nummer trouwens. Greyon is wel mijn favoriet van de plaat. Het gaat van hoekig zwaar naar intens en blijft goed in mijn kop hangen.
Helaas is Cold Dark Rain geen uitblinker. Komt dat dan vooral door de tegenvallende zangpartijen? Nee. De meeste nummers op de plaat klinken wel goed, maar op een enkele na komt er geen een van deze boven het maaiveld uit. Toch wist de plaat mij wel te boeien. En dat komt vooral door de gedachte dat Hvalross veel meer zou moeten kunnen.
Score:
55/100
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- Death From Above
- Trenchfeet
- Finally Repent
- I Shot My Best Friend
- Oblivion
- The Owl
- As I Am
- Playing The Big Game
- Geryon
Line-up:
- Tristan Verrijk – Drums
- Maarten Vermeulen – Basgitaar
- Gerben van Oosterhout – Zang
- Barry Veeke- Gitaar
Link: