Paranorm – Empyrean

Geschreven door op 09-03-2021 om 19:00.

Death, Kreator en Megadeth: dit zijn bands met een legendarische status en een eigen unieke sound. Dan zijn er bands, zoals Vektor, die hier invloeden vandaan trekken en daar een eigentijdse vorm van briljante metal mee weten te maken. Zo ook het Zweedse Paranorm, zo lijkt het. De heren debuteren met Empyrean: een progressieve trash metal plaat met de nodige invloeden uit death metal. Dat klinkt als een recept voor succes, toch?

Paranorm is in 2007 opgericht door drie vrienden die, toen ze nog op de middelbare school zaten, op een warme zomeravond naar Rust In Peace van Megadeth aan het luisteren waren en daar inspiratie uit putten. Na een tweetal EP’s in 2011 en 2014 zijn de heren klaar om te debuteren met hun eerste langspeelplaat. Zeven jaar heeft het mogen duren (en misschien wel langer?) om de plaat uit te brengen. Wat hebben ze weten te bekokstoven dat dit zo lang heeft moeten duren?

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: epische, technische en progressieve thrash metal met death metal-invloeden! Gelijk met de opener, Critical Mass, hoor je ontzettend strak gitaarspel gevolgd door een epische gitaarsolo. Het tempo zit er goed in en er gebeurt dusdanig veel op de verschillende instrumenten dat het de aandacht blijft trekken. Markus klinkt tevens lekker ‘verrot’, met zijn death growls en screams, en het moge duidelijk zijn dat hier een deel van de death metal-invloeden van de plaat aan te wijden valt.

Dat er inspiratie is gehaald bij een paar van de grootheden der metaal wordt met The Immortal Generation gelijk duidelijk. Wat meer groove en een wat meer klassieke aanpak gaan gepaard met een akkoorden- en rifprogressie zoals je op Symbolic en Human van Death zou kunnen aantreffen. Dan volgt de eerste track dat de naam ‘progressief’ eer aan doet (het is een vrij lang nummer van bijna tien minuten): Edge of the Horizon. Met een akoestische start dat doet denken aan het prachtige Voice Of The Soul (van Death) hoor je opnieuw het hoge niveau van spel dat tot nu toe al weet te schitteren in de voorgaande nummers. Dan slaat het ineens om in een gedempte ‘gallop’-riff dat weer sterk doet denken aan het oude Metallica. Toch blijft de naam Death met regelmaat in mijn gedachten terugkruipen als ik naar de aanpak en sommige composities luister. Deze gedachtengang blijft zich voortzetten met Intelligence Explosion, hoewel ik hier ook een lichte invloed hoor uit de hoek van technische death metal.

Cannibal is een echte stamper vol technisch vernuft, bijvoorbeeld door speels te schuiven met de verschillende accenten in het ritme zonder af te wijken van de maatsoort. De titeltrack is weer een langer nummer met een hoop afwisseling in de accenten en de maatsoort. Daaruit blijkt dat de heren een subliem gevoel hebben voor het schrijven van bijzondere composities, want ondanks het extreem veel afwisselen voelt het geheel wel als één nummer. Dan, na zo’n vier minuten, volgt er een kort intermezzo waar de lead gitaar mag schitteren in een prachtig samenspel met een akoestische gitaar. Voor één minuut is het heerlijk wegdromen maar dit wordt al gauw onderbroken door een epische opbouw naar de rest van het nummer. Ergens wel jammer, want dit ‘rustmomentje in een zee van geweld’ had van mij nog wel wat langer mogen duren.

Heb ik al gezegd dat de Death-invloeden zeer sterk aanwezig zijn op dit album? Als dat nog niet duidelijk was, luister dan maar eens naar de start van Lost Cause. De opbouw van de compositie en waar de accenten zijn geplaatst doen mij sterk denken aan Zero Tolerance van het album Symbolic. Het duurt echter niet lang voor de thrash metal weer terugkeert. De hekkensluiter is Desolate Worlds (Distant Dimensions), dat zijn oorspronkelijke introductie kent als afsluiter op de EP The Edge Of Existence. Deze versie lijkt wat meer geraffineerd en wat meer samenhangend.

Hoe indrukwekkend het album ook moge zijn, helemaal zonder kleerscheuren komt Paranorm er niet van af. De invloeden en inspiraties zijn duidelijk te herkennen en dat maakt het wat lastig om gelijk te kunnen herkennen wat de heren nou zo uniek maakt. Daarnaast mis ik nog een beetje dynamiek in de zang, die veelal beperkt blijft tot één stijl (hoe goed deze ook bij de muziek past). Noem dit aandachtspunten waarmee de band alleen maar groter en legendarischer kan worden.

Zo aan het einde van de rit snap ik nu wel dat het minstens zeven jaar heeft mogen duren vóór Empyrean het daglicht mocht aanschouwen. Het is een heuse geweldenaar in de categorie van progressieve thrash metal en geeft de luisteraar extreem veel om te ontdekken. Het niveau is dermate hoog dat je je toch serieus afvraagt of we niet gewoon in de maling worden genomen. Dit zijn toch echt niet een paar studenten van de middelbare school, maar eerder doorgewinterde soldaten der metaal? Ware het niet voor de twee eerdergenoemde aandachtspunten, dan hadden we hier met een bizarre monsterscore te maken. Desondanks krijgt Empyrean van Paranorm nog steeds een zeer hoge beoordeling en mogen de heren zichzelf echt een schouderklopje geven voor zo’n meesterlijk debuut.

Score:

85/100

Label:

Redefining Darkness Records, 2021

Tracklisting:

  1. Critical Mass
  2. The Immortal Generation
  3. Edge of the Horizon
  4. Intelligence Explosion
  5. Cannibal
  6. Empyrean
  7. Lost Cause
  8. Desolate Worlds (Distant Dimensions)

Line-up:

  • Markus Hiltunen – Zang, gitaar
  • Fredrik Kjellgren – Gitaar
  • Marcus Blom – Basgitaar
  • Samuel Karlstrand – Drums

Links: