Headlines

Als je in een band speelt waarvan het merendeel van de bandleden zijn roots heeft liggen in verschillende muziekstijlen, dan kan je ook een muzikale potpourri verwachten. Laat het Belgische Cuttermess nu precies aan dat plaatje voldoen. De band brengt met zijn EP Take 'm To The Guillotine na twee jaar intensief repeteren en optreden dan eindelijk zijn debuut. Dat het vijftal de zaken graag goed aanpakt blijkt uit het feit dat de opnamen plaatsvonden in de Hearse Studio, de plek waar in het verleden ook werk van Aborted, Cytotoxin en Wiegedood is vastgelegd. Ook het handgetekende artwork is een mooi visitekaartje en dekt de titel van dit debuut op prima wijze.Lees verder ›

Uit de woestijn van Nijmegen komt een psychedelische desertmetalband genaamd Bismut. Dat is inderdaad een vernoeming naar het zware metaal met dezelfde naam. Retrocausality is een album met een speelduur van een dikke 70 minuten. Wat?! Ze-ven-tig minuten keiharde instrumentale stoner in je fucking oren. Je hoort het goed.Lees verder ›

Soms wil je een kopje koffie gaan halen met muziek op de achtergrond. Het heeft een half uur moeten wachten, want ik was Cross Bringer - The Signs Of Spiritual Delusion aan het luisteren. Wat een intrigerende plaat is dit geworden! De band bestaat uit vier types, en zij hebben in 2019 dit vehikel opgericht. Hoe noem je dit soort muziek? Technische black hardcore denk ik. Denk aan Converge, een furieuze versie van Drottnar en Deathspell Omega, dan ben je een heel eind. Het is overigens niet post of progressief, eerder avant-garde. Alsof de zwartheid van black metal in een innige knuffel ligt met het verheffende van hardcore.Lees verder ›

Een vijfkoppig collectief uit Brazilië dat twee jaar heeft gewerkt aan hun debuut EP en die nu in eigen beheer wordt uitgebracht. 'Nu', dat is eigenlijk behoorlijk relatief. Deze EP zag al het daglicht in maart 2020 maar om één of andere reden wordt er nu pas aan de reviewkoord getrokken, wat ik toch behoorlijk eigenaardig vind. Goed, het kan gebeuren. Melodische death metal en Brazilië, gaat dat samen? En dan een dame aan de microfoon? Absoluut!Lees verder ›

Neen, bij velen ligt Wound Collector niet in het bovenste schap. De Belgische death metal band pleegt regelmatig ontucht met een saxofoon en doet dat op dermate wijze dat menig extreme metal liefhebber een antipathie ontwikkelt jegens deze band. Ikzelf wist niet goed wat er van te maken. Al blijf ik vrij gunstig gestemd als het over Wound Collector gaat, zo viel ook te lezen ten tijde van Eternal Bloodcult. Deze nieuwe plaat is ondertussen een eeuwigheid oud en kreeg nog steeds geen review. Dat komt omdat ik telkens weer begon te twijfelen wat ik er over zou schrijven. Tot nu dus.Lees verder ›

Hoe krijgen ze het toch verzonnen? De maand september was op het gebied van goede releases sowieso al zo vruchtbaar als een school brasems in de maand mei, maar zeker de fan van old school death metal kreeg luistervoer bij de vleet. Na bovengemiddeld goede albums van Skeletal Remains en Carnation, bracht ook dit Zweedse LIK zijn nieuwe album uit. Het viertal schaamt zich net als de twee eerdergenoemde bands niet voor de muzikale voorkeur, of beter gezegd de ode die gebracht is aan Scandinavische bands die van grote invloed waren bij death metal eind jaren '80. Dat we dan praten over een Entombed, Carnage of Dismember moge duidelijk zijn.Lees verder ›

Impending Death is de debuutplaat van Caffas Rain, een gezelschap waarvan we vier jaar geleden al de EP bespraken. Collega Kris Hardermann heeft toen haarscherp de ietwat vreemde bandnaam verklaart, dus kan ik mij louter op de muziek richten. En daarmee zit het wel goed. Sterker nog: daarmee zit het verdomde goed, want Impending Death is een werkje dat 40:32 een glimlach op je gezicht plaatst waar The Joker jaloers van zal worden.Lees verder ›

De bakermat van de tweede blackmetalgolf is natuurlijk Noorwegen. Bands als Immortal, Mayhem, Burzum, Darkthrone, Thorns, Emperor, Gorgoroth en Carpathian Forest worden beschouwd als de grondleggers van dit genre en ook het hier besproken Enslaved behoort tot deze giganten. Nu heeft Enslaved wel overduidelijk een heel ander pad bewandeld…Lees verder ›

En we gaan weer terug naar Zweden voor een portie blackened death metal. Ditmaal is het de beurt aan Trident met hun nieuwe album, North, welke begin oktober dit jaar verschijnt. Nu ben ik niet heel bekend met de band en zijn werk, dus eerst tijd voor wat onderzoek! De band zelf is opgericht in 2007 en heeft een debuutalbum (World Destruction) uitgebracht in 2010, een EP (Shadows) in 2015 en dit jaar nog een single, getiteld Death. Niet gek veel dus, maar uiteraard gaat het om de kwaliteit en niet de kwantiteit. De bandleden dan: een aantal interessante bandnamen vlogen voorbij waar de leden van Trident hebben gespeeld of nog steeds in spelen. Denk daarbij aan namen als Nox Aurea, Death Tyrant, Runemagick, Soulreaper, Lord Belial. Maar wat mij het meeste opviel is dat Johan Norman (aka Reaper) tussen 1994 en 1997 gitaar gespeeld heeft in het legendarische Dissection (één van mijn favoriete bands). Dat heeft mijn nieuwsgierigheid extreem doen aanwakkeren en ik hoop dat er wat Dissection-invloeden te horen zijn in het gitaarspel!Lees verder ›

Battle Dagorath, aaaah. Na Paysage D'Hiver opnieuw eentje waar naar werd uitgekeken. Atmosferische black metal met ambient en industrial elementen, keer op keer verbluffend sterk in staat om mij en vele andere verloren zielen in zijn kielzog mee te nemen en te laten defragmenteren in zijn zwarte gat, tot er niets overschiet dan kosmische energie. Dit is denk ik de vierde keer dat ik Battle Dagorath review, de laatste plaat die hier passeerde was II – Frozen Light of Eternal Darkness. In het verleden belandde Battle Dagorath al in mijn jaarlijst, nu zou dat wel eens opnieuw het geval kunnen zijn.Lees verder ›

Zet een aal op mijn kop en noem me Oempa Loempa. Het eerste deel van Heavy Psych Sounds’ Doom Sessions is pas net uit of deel twee valt alweer op de mat. Goede stonerdoom is bij mij altijd welkom en ik was dan ook blij verrast dat dit keer 1782 en Acid Mammoth hun zware kunsten tentoon mogen spreiden.Lees verder ›

Net als iedereen moesten wij opzoeken wat Oneiric Celephaïs betekent. Dromerige droomstad uit een Lovecraft-boek, dat vat het zowat samen. The Obscure Sibyl zal dan wellicht één of ander personage uit dat boek zijn, de scifi-fans moeten er zich maar eens verder in verdiepen. De progressieve (death) metal waarmee deze Italianen debuteren, is al diep genoeg voor ons.Lees verder ›

Ik moet wel bekennen dat ik deze band er een beetje op uitgezocht heb. Ik vind het leuker een album te recenseren van een band waar ik nog niets van weet. Dat geeft mij een objectief perspectief. Ik had werkelijk nog nooit van Monsterworks gehoord. Toch draait dit circus alweer ruim twintig jaar mee. Daar komt nog eens bij dat de band sinds 2000 al zestien full-lengthalbums heeft uitgebracht, de hier besproken plaat meegerekend. De kennismaking met Monsterworks komt door mijn plotselinge aanraking met Bull Elephant, dat op hetzelfde label zit. Door mijn voorliefde voor progressive metal en het feit dat Monsterworks een sci-fi thema hanteert voor hun albums, was mijn interesse meteen gewekt.Lees verder ›