Bij elk album doet de Belgische doommetalband Marche Funèbre iets bijzonders voor de pers. Voor hun vierde epistel Einderlicht, hield het vrolijke vijftal een luistersessie in café De Pekton. Achteraf vertelden gitaristen Kurt en Peter, bassist Boris, drummer Dennis en zanger Arne anekdotes over de battle of the amps, grasvelden en zelfmoordschlagers. Eerst een recent fenomeen in muziekland.
Hoe zijn jullie betrokken geraakt bij Festiviral, die livestreamopname die onlangs is uitgezonden?
Dennis: “Omdat het jaarlijkse festival Maanrock hier in Mechelen niet kon doorgaan, hadden enkele enthousiaste jongeren het idee om als vervanging liveshows op te nemen op speciale locaties in de stad. Maanrock zelf was niet betrokken, maar er zijn enkele professionals op de kar gesprongen.”
Arne: “Ze zochten Mechelse bands in allerlei genres. Sinds vorig jaar bevindt er zich een nieuwe bibliotheek in een oud klooster en wij mochten daar optreden in de binnentuin. Een plaats waar je normaal niet kan komen, laat staan optreden.”
Hoe is het meegevallen?
Arne: “Dat was best leuk om te doen. Vooral omdat we eindelijk nog eens een doel voor ogen hadden tijdens de lockdown. Toen ik de beelden gisteren (30 augustus) zag, kwam het beter over dan verwacht.”
Boris: “Het voelde uiteraard niet aan als een écht optreden. Er staat geen publiek en de sound is niet zo mindblowing als op een podium. We hoorden alleen de drums en de amps, niemand heeft de zang gehoord. Dat was raar, maar we hebben ons toch volle bak gesmeten. Het oorverdovende applaus en de headbangers moesten we erbij denken (lacht). Die stilte die viel tussen de nummers was het vreemdste.”
De titel gaat niet over de einder, zoals ik eerst dacht, maar over het laatste licht dat je ziet aan het einde van je leven. Waar heb je de term vandaan?
Arne: “In 1998 vroeg iemand van mijn toenmalige band mij om een positieve lyric over zelfmoord te schrijven. Uiteindelijk is die nooit gebruikt. Wanneer we beslist hadden dat het centrale thema van de plaat zelfmoord zou zijn, schoot het me te binnen dat deze tekst daar naadloos op aansluit. Dus vroeg ik de rest of ze het erg zouden vinden om een Nederlandstalige tekst te gebruiken.”
Dennis: “Ik was sceptisch. Zelfs terwijl we het aan het opnemen waren, was ik nog niet overtuigd. De reacties van de niet-Nederlandstaligen (Boris en Markus Storck, de producer) hebben mij overhaald. ‘Je moet dat doen, dat geeft een speciale atmosfeer’, zeiden ze.”
Arne: “Dat Nederlands maakt het voor wie het begrijpt ook veel meer in your face. De titel bedacht ik eigenlijk pas nadat we het zijn gaan aanzien als Marche Funèbre-nummer. Het is een poëtisch en mysterieus woord en dat kan onze muziek wel hebben.”
Mag ik zeggen dat het een vreemde vraag was van die groepsgenoot? Wat kan je positief zeggen over zelfmoord?
Arne: “Wel, het is de ultieme zelfcontrole. Ik beslis wat ik doe met mijn leven en ik ben het beu, salut! (Lacht) Serieus, het is wel één van de belangrijkste doodsoorzaken in het land. Hoewel niemand van ons er ooit aan gedacht heeft, hebben we er al wel mee te maken gehad. Enige tijd geleden hoorden we dat iemand, waarmee we nog samengewerkt hebben, uit het leven was gestapt. En nog dichterbij, heb ik een schoonbroer die het gedaan heeft. Zelfmoord is overal in deze maatschappij. Dus waarom zouden we er dan over moeten zwijgen? Het is nu niet dat de teksten het aanbevelen.”
Maar dat voormalig groepslid dat je die vraag stelde, waarom vroeg hij dat?
Arne: “Geen idee. Hij leeft nog, voor alle duidelijkheid. Hij was en is altijd een vrolijke kerel, maar er zit bij iedereen toch een beetje duisternis in het hart, niet? Doorgaans tonen mensen die niet, maar sommigen doen dat wel. Onze muziek gaat naar die duisternis en de teksten volgen. Op een manier steken we onze hand uit naar mensen om hun emoties te gebruiken. En bij zelfmoord spelen veel verschillende emoties.”
(Lachen) Dennis: “Ja, maar dat is uitgesteld wegens Covid-19 of zoiets.”
Arne: “Er is een welbepaalde zanglijn waar ik meezing op een rustig gitaarstuk en dat voelde de eerste keer inderdaad alsof ik een schlager aan het zingen was. Nu vind ik het één van de beste zanglijnen op het album. Het is een kwestie van eraan te wennen. Daarnet kreeg ik aan de tafel waar ik zat ook een paar vragende blikken toen Einderlicht weerklonk. Voor mijzelf was het niet de eerste keer in het Nederlands, bij Natan waren de teksten ook in het Nederlands.”
Dennis: “Vooral Markus is er wild van. Hij sprak dat hilarisch uit: aainderleicht (lachen).”
De gebruikelijke vraag dan: hoe is het schrijfproces geweest?
Kurt: “Onze benadering is niet zozeer veranderd. Peter komt met iets, Boris komt met iets, ik kom met iets en die riffs laten we horen aan elkaar. Dan zoeken we samen uit hoe we de puzzelstukjes kunnen laten passen. Vervolgens beginnen we de details bij te schaven totdat iedereen er blij mee is. Dat kan soms behoorlijk wat tijd in beslag nemen (lacht).”
Boris: “Vele keren denken we dat iets klaar is en vele keren was er dan toch weer iemand die er een stuk uitpikt dat nog niet helemaal werkt. Pas wanneer niemand er nog zoiets kan uithalen, is het echt klaar. In die context komt de deadline van de studio ons goed uit. Zonder deadline zouden we nooit iets afwerken (lachje).”
Arne: “Sommige details passen we in de studio alsnog aan, omdat je dan met Markus een extra paar oren hebt. Zelfs op het allerlaatste moment heb ik nog een stuk aangepast. In het midden van de laatste nacht schoot er mij nog iets te binnen, dat we ’s anderendaags nog opnieuw hebben gedaan. Het was een hele opluchting om nadien naar huis te kunnen gaan en gerust te zijn dat je alles uit kunnen klaren hebt.”
Accepteert een topproducer als Markus het dat er nog enkele nummers niet volledig uitgeklaard zijn?
Dennis: “Hij weet dat wij voorbereid zijn en alle studiotijd efficiënt zullen benutten. Hij weet ook dat wij graag zijn bijdrage willen en dat we dus ruimte laten voor aanpassingen.”
Boris: “Dat kan gaan om twee variaties van een riff of een woord. We spelen hem dan beide opties voor en hij vindt het niet erg om zijn voorkeur te geven. Als ik sommige verhalen hoor van dingen die hij al heeft meegemaakt met bands, dan zitten wij precies toch in zijn bovenste lade (lachen).
Arne: “Hij stelt ook dingen in vraag. Ben je daar zeker van? Ik zou deze zanglijn grunten in plaats van clean. Heb je er aan gedacht om dit zo te doen… Dikwijls dingen waar wij inderdaad niet opgekomen zouden zijn.”
Peter: “Hij is ook niet te beroerd om een amp te laten overvliegen (lachen).”
Ja, dat vond ik wel straf eigenlijk. Vertel dat verhaal eens?
Peter: “We hebben echt veel tijd gespendeerd om het juiste geluid te vinden. ‘Nu klinkt het uuurrgh maar het moet meer oerrrgh klinken.’, zo waren wij bezig tegen die mens. ‘Daar heb je een Orange amp voor nodig.’, zei hij. Die heeft hij rechtstreeks bij hem laten leveren. Geen sinecure, want ineens stond er daar dus een amp die we nog nooit gezien of gebruikt hadden.”
Dennis: “Het was zo erg dat ze mij meer tijd gegeven hebben voor de drumopnames, zodat zij in het huis vlakbij de studio lang genoeg met hun boxen zouden kunnen klooien (lacht).”
Kurt: “Dat vele uitproberen heeft écht wel geloond. Ik ben wild van de gitaarsound. Elke keer je gaat opnemen, heb je in je hoofd dat je de sound wil verbeteren. Maar hoe je dat gaat doen, is toch altijd een hele klus. Het moet zwaar zijn, maar toch ook fragiel kunnen overkomen en ook duister…”
Peter: “Ons geheime wapen is de Laboga amp gebleken. Als die mensen toevallig meelezen: wij zijn bereid tot een endorsement deal (lachen).”
Arne: “Je moet dat echt zien als een battle of the amps. Je kan een huis bouwen met het materiaal dat opgesteld is geweest.”
Sorry dat ik het vraag, maar op de foto’s zag ik dat daar een degelijke hoeveelheid drank aan te pas komt. Hebben jullie hulp nodig?
(Gelach) Arne: “Het grote voordeel om daar op te nemen is dat je daar ook het huis ter beschikking hebt. Het is dat deel waar je al die versterkers en hydraterende middelen ziet staan. Tussen 9 uur en 18 uur is Markus in de studio en zijn we 100% nuchter en gefocust. Ik kan het weten, want ik heb deze mensen al in een andere staat gezien. Buiten dat tijdsraam is er weinig tot niets te doen in dat huis of in de buurt, dus maakten we het gezellig en probeerden ondertussen wat set-ups uit.”
Dennis: “Dat is een rustige manier van werken. Het klopt dat we graag eens iets drinken, maar alleen om vooruitgang te vieren. We hebben het treffelijk gehouden, ik heb maar één gordijn naar beneden gehaald (lachen).”
Wie heeft er effectief in het graanveld gestaan: jullie of de mevrouw op de cover?
Peter: “Ik ben blij dat je dat vraagt (lachen)! De originele foto is de vrouw. Maar wij hebben de foto wel gerecreëerd in een ander veld. Nadien heb ik ons uit dat veld gephotoshopt en in hetzelfde veld als de vrouw gezet. Met de nodige filters en retouches zie je – zoals nu blijkt – het verschil niet.”
Dennis: “Die fotoshoot was nog wel een grappig verhaal. We waren overtuigd dat de originele foto in een graanveld genomen was. Dus wij op zoek naar een gelijkaardig graanveld. Onze Whatsappgroep stond vol foto’s van graanvelden (lachen). Tot we nog eens goed naar het originele artwork keken: ‘Zeg mannen, jullie weten dat dat een grasveld is hé. (hilariteit)”
Boris: “Daar stopt het verhaal niet. We waren nog volop aan het shooten in het grasveld dat we uiteindelijk gevonden hadden, toen er opeens tractors kwamen aangereden met grasmaaiers. Hadden we daar een half uur later geweest, hadden we daar voor niets gestaan. Gelukkig was de boer heel tof en heeft hij even gewacht tot we klaar waren.”
Peter, proficiat met je kindje dat we hier net eventjes konden zien. Verwekt tijdens de lockdown?
(Hilariteit) Peter: “Toevallig direct na het laatste optreden van Marche Funèbre voor de lockdown. Mijn vrouw en ik wisten dat het die avond één van de beste kansen was, dus tot de grote verbazing van mijn groepsgenoten huurde ik meteen na het inladen een cambio om naar huis te gaan. Ik kon haar moeilijk tot een kot in de nacht laten wachten. De rest ga ik niet aan jullie neus hangen.”
Links: