Headlines

Muse of the Nightside is een debuutalbum met doom en black metal of iets dergelijks. Volgens het begeleidend schrijven: "Het album verkent dat slagveld tussen het Id en het Ego - het barbaarse primitivisme dat uit elkaar is gescheurd en omgevormd tot griezelige avant-garde vormen." Gossie.Lees verder ›

Jaaaaa! Hier is hij dan! KK Downing strikes back! Het is ondertussen al ruim tien jaar geleden dat deze meneer uit Judas Priest stapte en ik heb hem al die tijd intens gemist. Aanvankelijk leek het erop dat Kenneth Keith Downing Jr. en zijn vroegere kornuiten in alle vrede en liefde uit elkaar waren gegaan, maar zoals bij de meeste echtscheidingen was dit allemaal maar schijn. De vuiligheid kwam al snel bovendrijven. Het leek erop dat Downing helemaal niet met pensioen wilde en hij gewoon moeite had met de muzikale richting die Judas Priest was ingegaan, alsook de kwaliteit van de live-optredens én de relaties met de overige bandleden. Downing had een time-out nodig, maar wilde Judas Priest niet definitief afsluiten. Hij had al snel spijt van zijn beslissing om de band te verlaten.Lees verder ›

De meeste lezers van Zware Metalen hebben schijt aan crustbands. Maar ik ga u zeggen: crustpunk heeft ook schijt aan u. Gestaag gaat een band als Illvilja door met melodieuze crustpunk maken zoals dat de Zweden betaamt. Op deze EP, genaamd Mörkret, doet de band dat bovendien behoorlijk verdienstelijk. Ten opzichte van het opgefokte Livet (2019) hoor je hier bijvoorbeeld een stuk minder d-beat en meer neerslachtigheid, black metal en melodie.Lees verder ›

Even leek het alsof CJ McMahon een heuse black/deathmetalband had opgericht toen ik Shamantic in de cd-speler deed. Saturnian Mist is echter een gezelschap van Finse heren. De mannen gaan al een tijdje mee (2006) en brachten twee andere langspelers uit in 2011 en 2015. Het is Saturnian Mist te doen om satanisme, mysticisme en esoterie.Lees verder ›

Als we ons juist geïnformeerd hebben, bracht tHE mÜRGEN dit Educational Hazard vorig jaar al uit. Toch bieden de Italianen die tweede langspeler nu pas aan bij de media. Dat moeten ze zelf weten. Wat ze ook zelf moeten weten is dit: als je je muziek aanbiedt als industrial metal, komt die meestal bij iemand terecht die dat genre lief heeft. Blijkt er dan iets heel anders te horen te zijn, dan hoef je geen hoge educatie genoten te hebben om in te zien dat er gevaar op een kraakrecensie bestaat.Lees verder ›

Wat een bekende naam heeft deze band… Denkt u dat ook al? Voor de thrashliefhebbers zal het vast duidelijk zijn dat het hier gaat om de titel van een nummer van Sepultura. Dat is ook zo gek nog niet, want The Troops of Doom is opgericht door Jairo ‘Tormentor’ Guedz. En laat dat nou de gitarist/bassist zijn op de allereerste split en het debuutalbum van Sepultura!Lees verder ›

Mark Tremonti is allang geen onbekende meer. De Amerikaanse gitarist stond niet alleen aan de wieg van Creed en Alter Bridge, inmiddels timmert hij ook flink aan zijn eigen solocarrière. Daarmee treedt Mark Alter Bridge-zanger Myles Kennedy in de voetsporen aangezien beiden overal en nergens op lijken te duiken en dat niet geheel zonder progressie en resultaat.Lees verder ›

De Britse blackmetalveteranen van Old Forest behoeven voor velen onder onze lezers geen introductie meer, maar geen recensie is compleet zonder een beetje achtergrondinformatie en dus stel ik ze graag nog eens aan u voor. Old Forest, dat zijn eigenlijk Kobold en Beleth. Kobold (onder andere gekend van In the Woods... en The Meads of Asphodel) is verantwoordelijk voor de vocalen en de synths, Beleth voor de gitaar en basgitaar. Tot 2015 nam Grond de drums voor zijn rekening, maar sinds het album Dagian wordt het slagwerk uitbesteed aan Anders Kobro, die ooit actief was in een handjevol “bekendere” bands, zoals Blood Red Throne en Carpathian Forest.Lees verder ›

Maar liefst dertien nummers staan er op de vijfde langspeler van deze uit Aarau afkomstige Zwitsers. Dit Majesty Of Silence brengt melodische black metal of zou dit toch moeten doen. De totale speeltijd van dit nieuwe album overstijgt ruim het uur. Ik ben benieuwd of ik er gedurende de hele tijd mijn volledige aandacht aan kan schenken. Volgens mijn bescheiden mening duurt een degelijke plaat immers niet meer dan een helft van een voetbalwedstrijd, vijfenveertig minuten dus. Daarbij komt dat het oog ook wel wat wil en als je dan zo een gedrocht van een albumcover ziet, dan bedruipt me toch enig ongemak en begint mijn buikgevoel me ook al te waarschuwen. Nu al?Lees verder ›

David Majury, de gitarist van Slomatics ontmoette Jason Higson van Yanomamö op internet zoekend naar fuzzgitaren en versterkers. Grote hobby’s van beide mannen en vandaar deze Split EP.Lees verder ›

Het verhaal van deze band gaat ver terug, zelfs tot in de midden jaren '90. Deze Noren kenden heel wat strubbelingen en ongemakken binnen de band nochtans kon zelfs een auto-ongeluk hen er niet van weerhouden om, weliswaar pas in 2020, hun debuutplaat op te nemen. Deze komt nu uit via het Duitse Folter records. Het kreeg de titel mee, I Ruiner. Ergens in 2009 kwam de EP, Kulde, Pest And Død, voorbijrazen. Tja, als het zolang geduurd heeft om je debuutalbum op te nemen, zou je je de vraag kunnen stellen of het nog wel allemaal de moeite is om deze uit te brengen. Aan de andere kant, als je zo een doorzettingsvermogen hebt om je band en dus je geesteskind in leven te houden, zou je kunnen opwerpen dat dit net wel zo is, dat het effectief de moeite is. De streep trekt zich, zoals altijd, aan de eindmeet.Lees verder ›

Alkmaar, mijn geboorteplaats, is in mijn herinnering nog altijd een gemoedelijke kleine stad. Na het luisteren van de split van de Alkmaarse éénmansprojecten Obskvvr en Levendleed moet ik dit beeld bijstellen. Deze release brengt zoveel verderf en dood dat de geboortegrond van deze split wel een plek moet zijn waar je niet, of in dit geval juist wel, dood gevonden wil worden.Lees verder ›

Boss Keloid uit Wingan, VK is gekend voor ondoordringbare, moeilijk te verteren psychedeliche progressieve sludge. Deze Holy Roar-alumnus kwam in 2018 met Melted on The Inch op de proppen en vormde initieel een zware brok voor mij om te verwerken. Echter, na een paar luisterbeurten vielen de stukjes in elkaar en zo groeide Melted on The Inch voor mij zelfs uit tot beste album van 2018. Het 'hard zijn om hard te zijn' maakte plaats voor melodie en meer volwassen composities. Ook het geëxperimenteer met gitaarpedalen werd erg gesmaakt. Harde momenten waren er overigens nog veelvuldig, maar nu waren ze gekaderd en genuanceerd en daardoor kwamen ze beter tot hun recht. Melted On The Inch is een echte aanrader. Nu is Boss Keloid terug met een vierde plaat via Ripple Music.Lees verder ›

Pas op: heet! Vele platenlabels hanteren tegenwoordig weer de hype-sticker en ook op het debuutalbum van Spiritbox genaamd Eternal Blue vinden we zo'n plakplaatje terug. Toen in 2016 de band Iwrestledabearonce werd opgeheven ging vocaliste en boegbeeld Courtney LaPlante niet bij de pakken neerzitten. Samen met oud-bandlid en partner Mike Stringer richtte zij Spiritbox op. Middels Eternal Blue brengt het collectief zijn debuut uit via Rise Records en zoals geschreven was de hype al behoorlijk groot vóór de release van deze plaat, iets dat niet alleen op het conto te schrijven is vanwege goede prestaties in het verleden met andere bands maar ook vanwege de zelf getitelde EP uit 2017.Lees verder ›