Jaaaaa! Hier is hij dan! KK Downing strikes back! Het is ondertussen al ruim tien jaar geleden dat deze meneer uit Judas Priest stapte en ik heb hem al die tijd intens gemist. Aanvankelijk leek het erop dat Kenneth Keith Downing Jr. en zijn vroegere kornuiten in alle vrede en liefde uit elkaar waren gegaan, maar zoals bij de meeste echtscheidingen was dit allemaal maar schijn. De vuiligheid kwam al snel bovendrijven. Het leek erop dat Downing helemaal niet met pensioen wilde en hij gewoon moeite had met de muzikale richting die Judas Priest was ingegaan, alsook de kwaliteit van de live-optredens én de relaties met de overige bandleden. Downing had een time-out nodig, maar wilde Judas Priest niet definitief afsluiten. Hij had al snel spijt van zijn beslissing om de band te verlaten. Toen zijn kameraad van weleer Glenn Tipton ermee ophield na zijn diagnose van Parkinson had hij zelfs gehoopt dat de band hem zou vragen om terug te komen. Het bleef echter oorverdovend stil vanuit die hoek. Ook voor het vijftigjarig jubileum van de band werd Downing niet gevraagd en dat steekt.
KK Downing wilde echter dolgraag terug het podium op om snoeiharde, compromisloze heavy metal te spelen. Als dit niet kon met Judas Priest, dan wel met een eigen band! Downing verzamelde een roedel van talentrijke muzikanten rond zich en noemde dit gezelschap zeer bescheiden KK’s Priest. Hier zie, een dikke middelvinger naar zijn vroegere “vrienden” van Judas Priest. Om dan het mes er nog wat dieper in te draaien en de fans nog wat extra op te geilen, besloot Downing niemand minder dan ex-Judas Priest-zanger Tim “Ripper” Owens aan te nemen als frontman van de nieuwe band. Dat zijn nu twee middelvingers richting hun oude band. Ach, moet kunnen, toch?
Bij Judas Priest zelf vonden ze in ieder geval van niet. KK Downing kreeg prompt het bericht van de advocaten van de band dat de gekozen bandnaam onacceptabel was en dat Downing en Owens dus beter een andere naam kozen. Iets zonder het woord Priest erin vermoeden we. KK Downing stak nogmaals zijn middelvinger uit en zette koppig door. “Als de anderen zichzelf Priest mogen noemen, dan mag ik dit ook.”, zo stelt de man. ”Er spelen tegenwoordig mensen in Judas Priest die ik nog nooit ontmoette, maar ze spelen wel de muziek die ik schreef.”, gaat hij verder. “En dat is oké, maar dan mag ik dat ook”.
Ergens heeft hij wel een punt natuurlijk. De mannen van Judas Priest besloten het erbij te laten en dus kon KK’s Priest begin deze maand zijn debuutalbum aan het grote publiek voorstellen. Samen met Downing en Owens bestaat de nieuwe band uit nog een paar vrij bekende gezichten. Zo strikte Downing gitarist A.J. Mills (Hostile), bassist Tony Newton (Voodoo Six) en drummer Sean Elg (Deathriders). Even zag het ernaar uit dat niemand minder dan Les Binks (ook al ex-Judas Priest) als drummer zou fungeren, maar dat feestje ging uiteindelijk niet door.
De debuutplaat Sermons Of The Sinner is er nu eindelijk en daar ben ik heel blij om. Waarschuwing: fanboy schrijft recensie. KK Downing moet dus al met serieuze bagger komen aanzetten om iets negatief uit mijn pen te krijgen, maar ik kan de meest kritische lezers al direct geruststellen. Dit album is echt goed. Ja, dat is mijn neutrale mening. Er waren natuurlijk reeds enkele singles bekend: Brothers Of The Road, Raise Your Fists en natuurlijk het schitterende Hellfire Thunderbolt en scherpe Sermons Of The Sinner. Deze deden me reeds vermoeden dat er een sterk album zat aan te komen en de heren ontgoochelden niet hoor. Door de plaat te laten beginnen met enkele sterke, uptempo-nummers ben je als luisteraar direct mee in het verhaal. Wat klinkt KK’s Priest lekker strak. Hellfire Thunderbolt kennen we reeds. Ok, het klinkt soms verdacht veel als Nostradamus, maar dit is echt wel een topnummer en is ideaal als opener. Met titeltrack Sermons Of The Sinner gaat de plaat echter pas echt in overdrive. KK’s Priest gaat hier schaamteloos en met volle overtuiging de jaren 90’s Judas Priest-weg op. Ik zit volledig in het album op dit moment, ook omdat ik al deze nummers de voorgaande maanden reeds leerde kennen natuurlijk.
Het eerste nummer dat ik nog niet kende is Sacerdote y Diablo. Leuk hoe de basgitaar afwijkt van de drum en vooral de ritmegitaar volgt maar echt warm krijg ik het niet van deze eerste kennismaking. Nee, dan bevalt de ballade Metal Through And Through me stukken beter! Het nummer heeft een beetje een Iron Maiden-vibe. Theatraal en melodisch, maar bovenal een heerlijk heavy metal-nummer! De scherpe gitaarsolo’s en Owens hoge stem domineren ook de volgende nummers. De plaat dendert op deze manier weldadig door. Het afsluitende nummer Return Of The Sentinel is trouwens opnieuw een schot in de roos. Het lied – met een vette knipoog naar Judas Priests The Sentinal – duurt negen minuten en sleurt zijn luisteraar zonder pardon de moshpit in. Na zes minuten doet het nummer me ineens keihard aan Manowar denken. Het stoort me geenszins! Jammer dat het album erop zit. Ik heb er oprecht van genoten.
Score:
89/100
Label:
EX1 Records, 2021
Tracklisting:
- Incarnation
- Hellfire Thunderbolt
- Sermons of the Sinner
- Sacerdote y Diablo
- Raise Your Fists
- Brothers of the Road
- Metal Through and Through
- Wild and Free
- Hail for the Priest
- Return of the Sentinel
Line-up:
- KK Downing – Gitaar
- Tim “Ripper” Owens – Zang
- A.J. Mills – Gitaar
- Tony Newton – Basgitaar
- Sean Elg – Drum
Links: