De Britse blackmetalveteranen van Old Forest behoeven voor velen onder onze lezers geen introductie meer, maar geen recensie is compleet zonder een beetje achtergrondinformatie en dus stel ik ze graag nog eens aan u voor. Old Forest, dat zijn eigenlijk Kobold en Beleth. Kobold (onder andere gekend van In the Woods… en The Meads of Asphodel) is verantwoordelijk voor de vocalen en de synths, Beleth voor de gitaar en basgitaar. Tot 2015 nam Grond de drums voor zijn rekening, maar sinds het album Dagian wordt het slagwerk uitbesteed aan Anders Kobro, die ooit actief was in een handjevol “bekendere” bands, zoals Blood Red Throne en Carpathian Forest.
Old Forest is niet zomaar je gemiddelde blackmetalband. Het is een band met een visie. En zoals dat gaat met visies, evolueren die doorheen de tijd. Oorspronkelijk begonnen de heren relatief traditioneel met heel sfeervolle, melodische en zwaarwichtig duistere black metal op Into the Old Forest (1999), maar zelfs toen al onderscheidde de band zich van de massa door zijn uitgesproken bekwaamheid in het creëren van een donker-mysterieuze sfeer, pakkende melodieën, interessante songstructuren én een smaakvol vleugje rock ‘n roll. Toen ik recent nog eens naar Tales of the Sussex Weald (2011) luisterde, viel me voor het eerst op hoe veelzijdig Old Forest eigenlijk is: of ze nu black metal maken in de oude stijl of dromerige synthstukjes componeren, het is elke keer weer relevant en memorabel. En het blijft hangen.
Dat dit een band is die steevast gaat voor kwaliteit geldt overigens voor al hun releases. Zo is het atmosferisch en progressief klinkende Dagian (2015) een uniek kunststukje en vermengt hun symfonisch aandoende metal zich op Black Forests of Eternal Doom (2019) nog meer met doom metal dan het voorheen al deed (denk hierbij qua invloeden vooral aan Paradise Lost). Opnieuw met een behoorlijk progressieve insteek, onder andere door het haarscherpe gitaarspel, de diepgang in de melodieën en het veelvuldig gebruik van cleane vocalen. En zo drijft Old Forest langzaam maar zeker weg van zijn blackmetalroots. Een nummer als Subterranean Soul (jongens, wat een prachtsong!) ligt bijvoorbeeld middenin het progressieve kamp en A Spell Upon Thee is eigenlijk in essentie een doommetalcompositie. Black Forests of Eternal Doom kan je in die zin zien als de culminatie van de evolutie die Old Forest heeft doorgemaakt. Een verfijnd klinkend black/doom amalgaam met zowel moderne als klassieke elementen. Een soort Borknagar in doomjasje. Je zou tevens kunnen zeggen dat de heren de blackmetalschoentjes ondertussen wat ontgroeid waren en de keuze hadden gemaakt om zich een moderner paar aan te schaffen. Old Forest gaat dus niet enkel voor kwaliteit, maar durft ook voor vernieuwing te kiezen.
Amper een jaar later besluit de band echter om het debuutalbum opnieuw in te spelen en uit te brengen via Kobolds eigen onafhankelijke label Death To Music. Dat wordt Back into the Old Forest, in iedere zin een terugkeer naar het verleden. Is het een teken aan de wand? Is de weg terug ingezet? Werpt Old Forest de vernieuwing opnieuw van zich af of is het een éénmalige bevlieging? Dat zal het nieuwe album, Mournfall, nu moeten uitwijzen.
Ik weet niet of ik u nu moet teleurstellen of geruststellen, maar nee, Mournfall is zeker geen resolute stilistische stap terug in de tijd, al lijkt dat uitstapje naar de beginjaren, dat ze vorig jaar dus hebben gemaakt, wel zijn sporen te hebben achtergelaten. Mournfall klinkt namelijk als een logische opvolger van Black Forests of Eternal Doom, maar komt wel een stukje ruiger binnen. Geen gladgestreken plooien hier, maar het weefsel is wat ruwer aan de randjes. Wat vooral opvalt doorheen dit album, is een subtiele vocalisatieshift in vergelijking met dat vorig album. Er wordt al eens vaker teruggrepen naar de traditionele blackmetalkrijs (waar die op Black Forests of Eternal Doom slechts sporadisch werd gehanteerd), een techniek die Kobold uiteraard perfect beheerst. Toch blijft de nadruk liggen op het esthetische en het sfeervolle, en veel minder op agressie. In die zin liggen beide albums dus wél in dezelfde lijn.
Old Forest wijkt met Mournfall zeker niet van het progressieve pad af, maar de menging met de black metal van de beginjaren is hier wel beter uitgevoerd. Het lijkt wel alsof de band na het heropnemen van Into the Old Forest plots beseft heeft dat het met de laatste albums een belangrijke stap heeft overgeslagen. Mournfall kan je dan ook zien als de missing link tussen oude en nieuwe Old Forest.
Er zit heel wat afwisseling in dit album. The Anvils is een pak harder dan Tyrant Spell en ligt door zijn hogere tempo, meer prominente schreeuwvocalen en lage, loeiende/huilende gitaren een stuk zwaarder op de maag (logisch ook, ooit een pakket aambeelden ingeslikt?). De zachte synthslierten die achter het nummer doorspoken en de hamer-op-aambeeldgeluiden geven het nummer net voldoende context mee voor een aangename luisterervaring. De eerste onvervalste doomgeluiden komen opborrelen bij Despair Is My Name, een troosteloze maar o zo gevoelige meezinger met (nog maar eens) een hoofdrol voor de warme stem van Kobold. Het algemene gevoel is dat van een laid-back, melancholische rocksong, maar de wanhoop die met name door de gitaren en de vocalen wordt uitgezonden is loodzwaar voor het gemoed. Op de achtergrond vertellen de synths hun eigen droomverhaal, dat even pakkend als dramatisch is. Als je het mij vraagt één van de hoogtepunten van dit album.
Solitude Apocalypse is een minder opvallend nummer met een reflectief karakter, dat aan het eind wel een catchy synthmelodie opvoert in een modern doomjasje. Shadows Immemorial is dan weer wel een memorabel nummer én een zoveelste luistertip. Van de epische inslagen aan de start tot de epische inslagen aan het eind (ja, dit nummer is redelijk symmetrisch) is dit een (weliswaar triest) feest voor elke doomliefhebber met een voorliefde voor potige riffs, een weelde aan diepsnijdende, liefdeloze melodieën die je niet onberoerd laten en je ook niet meer los zullen laten, en een meezingbaar refrein (“Shadows Immemorial”: of je nu wil of niet, meezingen zal je pt.2). En opnieuw zo’n korte opflakkering van slopende riffs. Ik wil hier ook even de aandacht vestigen op de lyrics, die in hun eenvoud heel doeltreffend zijn.
Zelfs de outro, A Bitter End, is de moeite waard omwille van zijn melodische schoonheid. Na dit doomblackfeestmaal zorgt Old Forest ook nog eens voor dessert. Het cakeje aan het eind smaakt oud en vies, maar zorgt zo ook voor het nodige tegengewicht. De laatste vier korte nummers op Mournfall behoren tot de demo Sussex Hell Hound uit 2001, tot nog toe onuitgegeven. Twintig jaar oud, maar een nummer als Black Alchemist moet kwalitatief zeker niet onderdoen voor het nieuwe werk en verdient dan ook zijn plaats hier. Ook het epische stampertje Sussex Hell Hound is zeker de moeite waard om eens door de speakers te halen.
Persoonlijk drink ik mijn black metal het liefst zwart en met nog wat restjes gruis, maar wat Old Forest hier presteert heeft mijn grenzen toch wat verlegd. De black-doommix benadert de perfectie en op die manier wordt dat zwart toch nog net een stukje donkerder.
Potverdorie, wat ligt het niveau hier weer hoog. Ik heb het album heel wat luisterbeurten gegeven en ondertussen ben ik helemaal overtuigd dat deze een plaats verdient in ieders jaarlijst. En ieders CD-kast. Heerlijk!
Score:
86/100
Label:
Death To Music Productions, 2021
Tracklisting:
- Tyrant Spell
- The Anvils
- Despair Is My Name
- Red Sky in Mourning
- My Haunting Vision
- Solitude Apocalypse
- Shadows Immemorial
- A Bitter End
- The Raven Looks On (Sussex Hell Hound demo)
- Black Alchemist (Sussex Hell Hound demo)
- Sussex Hell Hound (Sussex Hell Hound demo)
- Serpent & Saint (Sussex Hell Hound demo)
Line-up:
- Kobold – Stem, keyboards
- Beleth – Gitaar, basgitaar
- Kobro – Drums
Links: