Muse of the Nightside is een debuutalbum met doom en black metal of iets dergelijks. Volgens het begeleidend schrijven: “Het album verkent dat slagveld tussen het Id en het Ego – het barbaarse primitivisme dat uit elkaar is gescheurd en omgevormd tot griezelige avant-garde vormen.” Gossie.
Wat ze bedoelen is: we klinken als Lugubrum, alleen dan zonder echt de experimentele kant op te gaan. Ze zeggen dat ze jaren hebben gedaan om het juiste geluid te vinden. Dat is niet echt terug te horen in de moeilijk primitieve mix. Als ik mijn keukengerei als drumstel gebruik en een gitaar opneem met de microfoon van mijn laptop kom ik tot eenzelfde resultaat als wat hier wordt gepresenteerd.
Dat wil niet zeggen dat dit slecht in elkaar zit overigens. Over de liedjes is goed nagedacht en er heerst zeker een sfeer van ver’doom’enis. De verrotte ademige grunts dragen bij aan dat sfeertje. Het is een beetje vreemd dat de basgitaar eerder de rol heeft van tweede gitaar. Het geeft een funky twist aan het geheel. Tijdens A Rape on the Plain of Nysa bijvoorbeeld, wanneer de drums beginnen met een bijzonder punky intro. Die drums zijn vooral in de blastbeats best gedurfd voor het eigenlijke niveau van deze heer. Hoewel de heren hun instrumenten op een acceptabel niveau beheersen blijft het allemaal wel bijzonder ondergronds klinken.
Het is ingespeeld met gevoel voor groove. Nee ‘groove’ is een geintje, want het is eerder wat zwalkend, maar het klinkt als een live album dus dan vergeef je een band zulke zaken. Zoiets moet je wel net liggen. Je moet niet hier komen met het idee dat er meer dan twintig euro is uitgegeven aan de opname van Muse of the Nightside. Het leukste onderdeel is Crossroads (Mysterium Triformis) waar op occulte wijze een stuk wordt voorgedragen met een predikersstem. Dat is het: het klinkt allemaal wel sympathiek uiteindelijk.
Als je door de primitieve mix kan luisteren is het best een vermakelijk werk. Behoor jij tot de selecte groep liefhebbers van extreem organisch klinkende doom/death waar af en toe een aardig idee in zit van muzikanten die best aardig kunnen spelen en waar een blastbeat niet wordt geschuwd? Moon Oracle is wellicht jouw ding. Ik mis zelf een paar echt knallende riffs, en dynamiek in de mix. Zonder die dynamiek blijft het allemaal toch vrij oppervlakkig klinken als oefenruimtekwaliteit. De liedjes zelf weten dat niveau ook niet te ontstijgen, vooral omdat alles wat gelijkaardig klinkt. Moon Oracle is een band die de middenmoot nog lang niet ontstegen is.
Score:
65/100
Label:
Signal Rex / Bestial Burst, 2021
Tracklisting:
- The Huntress and the Hunter
- A Rape on the Plain of Nysa
- Rite of Chthonic Mother
- Sinister Decresence
- Crossroads (Mysterium Triformis)
- The 10th Hour
Line-up:
- Harald Mentor – Vocalen
- U – Drums
- Sûrya-Ishtara – Gitaar, basgitaar
Links: