Zou het dan echt? Medio augustus kwam het nieuws naar buiten dat de regels omtrent het afstand houden van ten minste één Bruce Dickinson (voor de jonge lezers: dat is de zanger van Iron Maiden, en ja hij is klein) wellicht eind september losgelaten zouden worden. Ongeveer een maand later kwam dan eindelijk het verlossende woord. Zaterdag 25 september zouden de maatregelen tot het verleden gaan behoren. Precies op tijd om een dag later Jinjer en consorten te kunnen aanschouwen in Doornroosje te Nijmegen. Bij Zware Metalen gaven we al veel aandacht aan Jinjer met een recensie van het nieuwe album Wallflowers en een interview met zangeres en boegbeeld Tatiana Shmayluk. Hoog tijd om het drieluik te voltooien dus!
De avond begint vroeg. De deuren openen om 18:30 uur en rond het tijdstip dat de grote wijzer richting de zes gaat, staan de eerste metalfans al gebroederlijk te wachten. Wel wordt direct duidelijk dat iedereen moet zoeken hoe dit ook alweer in zijn werk ging. Het loslaten van de afstand lijkt wat hardnekkiger dan gedacht en de rij met zwart geklede mensen breidt zich dan ook steeds verder uit. Uit alle hoeken en gaten komen de metalfans nu tevoorschijn. Man wat heb ik dit gemist! En ik ben blijkbaar niet de enige. De sfeer in de rij zit er al meteen goed in en als de deuren dan eindelijk opengaan, zijn de eerste knuffelpartijen tussen wildvreemde gelijkgestemden een feit. Eindelijk, we mogen weer!
Nadat er binnen genoten wordt van het goudgele levenselixer, is het snel aftellen naar de eerste band van de avond. Helaas konden de Zweedse mannen van Humanity’s Last Breath er niet bij zijn vanavond. De vervanger werd gevonden in de Oekraïense formatie Space of Variations. Aan dit Oost-Europese viertal de schone taak om de zaal eens goed op te warmen met een mix aan metalcore en elektro. De eerste vier nummers tonen een energieke frontman en een band die zijn uiterste best doet het publiek te vermaken. De vrij generieke metalcore die we hierbij te horen krijgen lijkt nog niet helemaal zijn werk te doen. Al ligt dit wellicht ook aan het publiek dat nog zijn weg moet zoeken in de nieuw hervonden vrijheid.
Halverwege het vierde nummer brengt een dikke breakdown dan toch de zaal in beweging. De eerste moshpit van de avond is een feit en het voelt weer alsof het nooit anders is geweest. Tijdens het voorlaatste nummer sommeert de frontman het publiek zelfs nog om even door de hurken te gaan. Jemig, wat een cliché, maar ook dit voelt als thuiskomen (jump da fuck up!). Als tijdens het laatste nummer de immer actieve zanger tussen het publiek springt om de moshpit aan te voeren, is het feest compleet. Om me heen zie ik lachende gezichten, er worden schouderklopjes gegeven en de realisatie is definitief: we staan hier echt. Space of Variations had maar één taak vandaag. Het publiek laten zien wat een feest het is om live bij een metalconcert te staan. En dat is precies wat hier wordt aangetoond.
Als tweede band mag Hypno5e zijn kunsten vertonen. Na de energieke metalcore van zojuist en met de wetenschap welk geweld ons nog te wachten staan, wellicht een vreemde eend in de bijt. In alles is dit een compleet tegenovergestelde uitvoering op het podium dan de voorganger van zojuist. We horen lang uitgesmeerde composities, trage secties, gesproken woord in het Frans en Opethiaanse progressieve death. De vier heren staan geruisloos in het relatieve duister op het podium en laten het publiek steeds dieper in vervoering geraken. De vocalen staan aanvankelijk nog wat ver weg in de mix, maar als dat euvel verholpen is, is het genieten geblazen. De ogen gaan even dicht. Net wanneer ik denk dat deze Franse goocheltruc zijn werk iets te goed heeft gedaan, barst het publiek massaal uit in gejuich. Blijkbaar heeft iedereen, net als uw schrijver van dienst, gewoon in stilte de muziek staan bewonderen. Af en toe wordt de trance licht onderbroken door de extreem lage bastonen die je trommelvliezen doen klapperen. Hoe kan het ook anders met zo’n imposante basgitaar!
Mocht je toevalligerwijs in Doornroosje beland zijn en je geen idee hebben wie er bovenaan het affiche staat, dan helpt het grote aantal shirts van Jinjer je een heel eind op weg. Het is mooi om te zien dat niet alleen het jonge publiek deze Oekraïense sloopformatie heeft omarmd, maar dat alle leeftijdscategorieën vertegenwoordigd zijn. De zaal lijkt ineens drie keer zoveel gevuld als bij de voorgaande twee bands. Qua aankleding houdt dit immens populaire kwartet er een zelfde stijl op na als zijn Franse voorganger. Bij Jinjer draait het immers allemaal om de muziek. En als we heel eerlijk zijn, toch ook grotendeels om de charismatische frontvrouw Tatiana Shmayluk. Vanaf het eerste moment dat de band het podium betreedt zijn alle ogen op haar gericht.
Jinjer start de professionele slooptocht met Call Me A Symbol van het nieuwe album Wallflowers. Vanaf de eerste tonen is het duidelijk: wat een waanzinnig live-beest is dit! Alles klinkt nog net een tandje intenser dan het studiomateriaal. De energie van de vier muzikanten straalt direct af op de uitzinnige horde sloopkogels, die de ruimte voor het podium in één grote moshpit doen veranderen (dat zou de rest van de avond zo blijven). Na de opener volgt wat ouder werk afkomstig van Macro en Micro, dat meer bijval krijgt van het publiek dan de recente plaatjes. Wat live goed opvalt is de ontwikkeling die Jinjer heeft doorgemaakt met het meest recente studiomateriaal. Het oude werk is meer rechttoe rechtaan, snel en beestachtig bruut. Het nieuwe werk is genuanceerder, technischer en biedt iets (maar dan ook maar iets) meer ademruimte. De vier muzikanten produceren namelijk een imposante muur aan geluid.
De heren en dame zijn in zeer goede doen. De snarentemmers verkeren daarbij in opperste concentratie om de ingewikkelde patronen de baas te blijven. Tatiana rent en springt over het podium, terwijl ze ondertussen de longen uit het lijf schreeuwt. Wat een genot om deze rasartiesten in hun natuurlijke habitat te mogen aanschouwen. De nummers volgen elkaar daarbij in rap tempo op. Er is weinig ruimte voor interactie, want Jinjer is op een missie. Doornroosje moet en zal vakkundig tot op de laatste steen afgebroken worden. In de tussenliggende periode wordt er nog even meegedeind op de reggae van Judgement (& Punishment) en vinden we een gevoelige noot in het prachtig ingetogen Wallflower. Zo gaan we langzaam maar zeker richting het einde van de set. Als Tatiana voorafgaand aan As I Boil Ice doodleuk aankondigt dat ze een nummer hebben gemaakt om op te headbangen, vragen we ons af wat we de afgelopen tijd dan hebben gedaan. Na een korte aftocht krijgen we in de vorm van Vortex nog de kers op de taart. In dit nummer draaien de gitaren als een soort draaikolk om elkaar heen om toe te werken naar die ene magistrale grunt op het einde. Wat een voorrecht om dat live te mogen horen!
Godverreju zeg! Wat een avond, wat een band. En wat een gevoel om weer in een concertzaal te kunnen staan. Slapen zou er later die avond maar moeizaam van komen met al die adrenaline in het lijf. Jinjer, onwijs bedankt!
Setlist:
- Call Me A Symbol
- On the Top
- Pit of Consciousness
- I Speak Astronomy
- Disclosure!
- Judgement (& Punishment)
- Sleep of the Righteous
- Ape
- Retrospection
- Perennial
- Wallflower
- Teacher, Teacher
- As I Boil Ice
- Mediator
- Home Back
- Vortex
Datum en locatie
26 september 2021, Doornroosje, Nijmegen
Foto's:
Victor Peters (Victor Peters Photography)
Link: