Het uit Turijn afkomstige Noise Trail Immersion brengt zijn muziek volledig in het Italiaans. Tja, waarom de bandnaam dan wel in het Engels is, ontgaat me, maar doet het er echt toe? Het vijftal doet op zijn vijfde album een verwoede poging zaken als pijn, chaos en ondoorgrondelijkheid te assimileren tot nummers vol onverbiddelijke venijnigheid en monstrueuze wanorde. De band gaat daarbij niet zozeer voor het willen begrijpen, maar wil bovenal dat je het voelt in je hele lijf.Lees verder ›
Ravenna zal best wel de bakermat zijn voor heel wat Italiaans moois maar is eerst en vooral ook de stad van waaruit dit black/death/punk/crust kwintet opereert onder de naam Stygian. Dreadlands is de debuutplaat en bevat invloeden van The Secret, This Gift Is A Curse, Wake, Dödsrit en nog zo vele andere samen onder een eigen interpretatie. Time To Kill Records is de platenfirma die geloof hecht aan de muzikale boodschap maar vermoedelijk ook aan de tekstuele. Lees verder ›
Jazz. Da’s niet bepaald het eerste waar je aan denkt bij metal. Maar onderzoeker en drummer Luis Mora Matus laat in Dood & Verderf horen dat beide genres enorm veel raakvlakken hebben. Het resultaat klinkt minimaal vernieuwend, en maximaal geweldig. Luis Mora Matus doet momenteel onderzoek op het Koninklijk Conservatorium in Brussel naar de wijze waarop metal en jazz elkaar beïnvloeden. Daarnaast speelt hij zelf nog als drummer in…Lees verder ›
Al jaren vaste prik op de agenda van dBs, de leukste concertzaal van Utrecht: Big Ass Metalfest. Editie 42 was er weer een om in te lijsten met drie bands die graag extreem uit de hoek komen: melodieus blackmetalgezelschap Nether uit (Belgisch) Limburg, de Brits/Nederlandse deathmetaldames van Maatkare en het zwartgeblakerde deathmetalorkest Codex Mortis uit Amersfoort. Alle bands hebben vrij recent nog nieuw materiaal uitgebracht dus niets stond een…Lees verder ›
Soms kom je bands tegen waar je nog nooit van gehoord hebt en dat maakt het net interessant, zo stukjes schrijven. Het is ook niet onlogisch dat dat gebeurt want er zitten zo veel vissen in de vijver dat ik met mijn vishengel enkel maar die vissen vang die gevangen willen worden. Ik weid misschien te veel uit en wellicht zit er nog wel een dichter in me verstopt. Wie weet. Straks schrijf ik in een volgende review nog over draken en prinsessen. Over die laatste gesproken? Iemand ooit Prinsessia gezien? Een kinderserie over... je raadt het al prinsessen. Allemaal voorzien van een andere haarkleur. Als ik kijk naar de bandfoto van dit Italiaanse Hellfox doen de vier bonkige dames ook iets anders met hun haar maar prinsessen lijken het me niet te zijn. Eerder katjes die je best niet zonder handschoenen aanpakt.Lees verder ›
Het maïsritueel of beter geschreven Corn Ritual van het Belgische Fragmentum kwam in mei 2024 tot ons via Gio Smet Records. Dit Warriors Of Chaac is dus de volwaardige opvolger van die EP. Opnieuw is de Maya-cultuur de inspiratiebron voor deze band. De heer Bruggeman, frontman, zat zelf aan de mix- en masteringknoppen en dat is misschien een goede zaak want ik kan me de vorige productie nog herinneren en die was toch te klinisch, klonk te geknutseld. In de meegeleverde biografie was toen zelfs sprake van een moderne metalvariant die zich liet vangen tussen Depeche Mode en In Flames, iets wat ik in de eindconclusie van de review betreffende de EP nog tegensprak.Lees verder ›
Na Oslo en Bergen is het voor Zware Metalen tijd om de derde grootste stad van Noorwegen aan te doen: Trondheim. Ook wel ‘het Jeruzalem van Scandinavië’ genoemd. Het heilige schrijn van Sint-Olav in de Nidaros-domkerk is namelijk een belangrijk pelgrimsoord. Koning Olav II, die het christendom naar Noorwegen bracht, was er in 1031 heilig verklaard. Toen hij in 1030 stierf, ontstond er immers een heilige bron bij zijn graf. De domkerk siert ook de cover van Mayhems legendarische album De Mysteriis Dom Sathanas. En naar verluidt wilden Varg Vikernes en Euronymous dit beroemde bouwwerk opblazen…Lees verder ›
De keuze voor de negende albumtitel van de landgenoten van Epica is buitengewoon interessant. Aspiral heeft niets met medicijnen te maken, maar heeft het wel over het breken van een spiraal. Het breken van de dagelijkse gewoonte en het timmeren aan een nieuwe weg. Het brengt ook met zich mee dat de verwachtingen ongelofelijk hoog liggen, want dat betekent voor mij dat er na de voorganger Omega dus een volledig nieuw pad is ingeslagen. Kan deze symfonische metalband dat waarmaken?Lees verder ›
Loko Mær kwam in 2023 uit via het Belgische Immortal Frost Productions. Voor mij was dit werk van de Zweden van Mara een typisch Scandinavisch blackmetalepos met een weliswaar wat stoffige, doch passende productie. De plaat klokte jammerlijk wel af onder de dertig minuten, wat toch erg kort bleek. Sword Of Vengeance is het vervolg. De uit Jönköping afkomstige bandleden, die worden verzameld rond bandbrein Vindsval, lijken weinig of niks aan het toeval te hebben overgeladen. Ze kiezen immers (en terecht) weer voor dezelfde platenboer en een productie met een zelfde inslag als bij de vorige release.Lees verder ›
Het West-Vlaamse Kortrijk zal begin augustus opnieuw zwart van het volk zien. Alcatraz Metalfest is daarvoor opnieuw de schuldige, met een perfect uitgebalanceerde affiche. Ieder subgenre is vertegenwoordigd, gaande van het goregrindende Gutalax, discometal fenomeen Static-X, black metal legende Emperor, trollenkelder Wind Rose, het Nederlandse Pestilence, het polyvalente Avatar, het Belgische Splendidula en nog tientallen andere bands. Wie er een verlengd verblijf wil van maken in de gezelligste gevangenis…Lees verder ›
Hoe anders dan vorig jaar vindt deze editie van Graspop Metal Meeting plaats op een zonovergoten Stenehei in Dessel. Hoewel er nog steeds plaats is voor de oude garde met bijvoorbeeld headliner Iron Maiden, heeft het grootste metalfestival van de Benelux duidelijk aan verjonging gedaan. Met succes, want ook deze editie is wederom volledig uitverkocht. Optredens van Orbit Culture en Signs of the Swarm staken boven alles uit. Deze keer was Ruben namens Zware Metalen het hele festival aanwezig om verslag uit te brengen. De foto's komen van het persteam van Graspop. Lees verder ›
Margantha is een nieuw gevormde Italiaans/Finse black/deathmetalformatie. Op deze eerste release, de EP Blood Moon Sacrifice, vertelt een oudere dame een legende over een weerwolf die een bergachtige regio zou terroriseren. Die oudere dame zou de grootmoeder zijn van de zanger van de band. Deze dame heeft het verhaal weer van haar grootmoeder enzoverder enzovoorts. Het geeft aan hoe erg de drie heren gesteld zijn op verhalen en conceptalbums.Lees verder ›
Ik hou wel van een buitenbeentje. In de context van Zware Metalen is dat een band die wars van alle platgetreden paden, vastgelegde protocollaire beperkingen en andere restrictieve paradigmata gewoon durft te doen waar hij zin in heeft en zelfbewust kiest voor waar hij goed in is en waar hij zich goed bij voelt, en niet voor wat er van hem verwacht wordt. Onorthodox en met een open vizier het eigen pad bewandelend kan men zo bereiken waar anderen in tekortschieten: grenzen verleggen en de reikwijdte van een genre verruimen. Dergelijke bands geven kleur aan dat genre en laat kleur nu net binnen black metal een zeldzaamheid zijn, letterlijk én figuurlijk.Lees verder ›
We sluiten deze week af met deze 15 nieuwe video’s. Hier zijn Fit For A King, Mortemia, Lorna Shore, Smash Into Pieces, Heaven Shall Burn, Sings of the Swarm, Grailknights, Igorrr, Novembers Doom, Rage, Halestorm, Sinsaenum, Forbidden, Sanguisugabogg en Higher Power. Lees verder ›
Vorig jaar bracht Jerry Cantrell met I Want Blood een plaat uit die zich gemakkelijk staande houdt tussen zijn betere werk. En ja, daar reken ik de albums van Alice In Chains dan zelfs bij mee. Hij zal het vandaag nog maar eens laten horen in de Melkweg die welhaast implodeert onder de druk van de altijd broeierige rock die riffmeister Cantrell, gesteund door zeker niet de minsten, de zaal in slingert. Een fotograaf was even niet voor handen, dus u zult het met onderstaande woorden moeten doen.Lees verder ›
Tributebands schieten de laatste aren als paddenstoelen uit de grond. Wie heeft er niet op een plaatselijke braderie of dorpsfeest een Muse-, U2- of Beatles-lookalike band gezien? Vaak wordt er extreem veel tijd en moeite gestoken om er zo authentiek mogelijk uit te zien en worden kosten nog moeite gespaard om ook net zo te klinken als het muzikale voorbeeld. Net zo vaak is het niveau redelijk hoog en is het best om aan te horen, maar ik krijg er altijd een beetje een goedkoop gevoel bij.Lees verder ›
Een postuum boek is een boek dat wordt uitgebracht nadat de schrijver overleden is. Het gebeurde J.R.R. Tolkien (leuke vraag voor een kroegquiz: weet jij waar die initialen voor staan?), die velen vooral zullen kennen als auteur van De Hobbit en de trilogie In de ban van de ring (The Lord of the Rings). In zijn testament had Tolkien zijn zoon Christopher aangewezen als beheerder. Die kwam het nodige ongepubliceerd materiaal tegen dat zijn vader vele decennia geleden, nog voor hij begonnen was aan het schrijven van In de ban van de ring, al had geschreven en publiceerde deze postuum onder de naam J.R.R. Tolkien. Vier jaar na zijn overleden werd De Silmarillion gepubliceerd en drie jaar later volgde Nagelaten vertellingen (in het Engels: Unfinished Tales).Lees verder ›
Eagles of Death Metal is zo'n band waarvan geregeld vergeten wordt dat ze ondertussen al zo lang bestaan. Jesse Hughes en Josh Homme hebben de band vorig millennium opgericht en ondertussen veel meegemaakt. Hierdoor zullen er weinig mensen zijn die nog nooit van de band uit het Californische Palm Desert hebben gehoord, of ze allemaal drie nummers op kunnen noemen betwijfel ik dan weer. Na 16 jaar is de band eindelijk weer terug in Tilburg. Niet met nieuwe muziek, want het laatste album komt uit 2015, maar wel met een energieke setlist vol fijne en dansbare nummers. Het Tilburgse The New Hip staat na bijna 20 jaar radiostilte weer op het podium om de avond warm te draaien. Fotograaf Bram Geurts was aanwezig voor een verslag.Lees verder ›
Het Zweedse Floating kan gerust als een vreemde eend in de muzikale bijt worden weggezet. Want zeg nou zelf: welke band is het gegeven om chaotische old school death metal op een verregaande manier te verweven met bewogen post-punk? Zeg maar: een allogamie tussen Obituary, Gorguts en The Cure? Hoe afwijkend, contrasterend en eigenaardig wil je het hebben? Het Zweedse duo kreeg het op het debuutalbum The Waves Have Teeth uit 2022 voor elkaar de schijnbare tegenstelling te vertalen naar een experimenteel en emotioneel beladen album.Lees verder ›
Jordfäst's Hädanefter (2021) nam ik nog zelf onder de loep terwijl collega Maarten - zoals gebruikelijk - vellen papier en heel wat inkt verbruikte voor de review van Av Stoft (2022). Deze Zweden hebben na jaren gewerkt te hebben met het Nordvis-label hun platenboer ingeruild voor een nieuwe en staan dus nu op stal bij Black Lion Records voor langspeler nummer drie: Blodsdåd Och Hor. De eerder traditioneel aanvoelende black metal werd op het eerste album, dat kan ik me nog goed herinneren, erg goed uitgevoerd. Toch stopte het duo alle muzikale ideeën in twee nummers. Op plaat nummer drie dachten de beide heren Elis en Jocke dat het toch wel tijd geworden was om de boel om te gooien en hun vertelsels, hun verhalen op te delen in verschillende hoofdstukken. Zo krijg je twee verhalen met telkens vier hoofdstukken. Dat vertelt misschien iets gemakkelijker.Lees verder ›
