Al jaren vaste prik op de agenda van dBs, de leukste concertzaal van Utrecht: Big Ass Metalfest. Editie 42 was er weer een om in te lijsten met drie bands die graag extreem uit de hoek komen: melodieus blackmetalgezelschap Nether uit (Belgisch) Limburg, de Brits/Nederlandse deathmetaldames van Maatkare en het zwartgeblakerde deathmetalorkest Codex Mortis uit Amersfoort. Alle bands hebben vrij recent nog nieuw materiaal uitgebracht dus niets stond een vlammende avond in de weg. En dat werd het, zo zag Remco Faasen namens Zware Metalen. Nicky van der Schaaf van MetalFromNL deelde haar foto’s.
Buiten is het bloedjeheet, binnen verschijnt J, vocalist en bassist van Nether met muts en hoodie achter de microfoon. De band trapt af met het eerste nummer dat ooit van dit fijne gezelschap verscheen: The Hand of the Unspoken: gelijk ook terug te vinden op debuutplaat Between Shades and Shadows. Misschien dat J’s kledij zijn weerslag heeft op zijn stembanden, want de mans grunt klinkt lekker warm, zeker als met For Your Own Glory het gas er flink opgaat. dB’s stroomt aardig vol voor dit beest van een nummer, deze inktzwarte beuker met die lekkere baslijn. Ook het titelnummer van het vorig jaar verschenen The Blood of Rats gaat erin als een schaap bij een hongerige wolf of een witbiertje op een bloedhete middag als vandaag: het zweet staat al in m’n nek door alleen maar naar J te kijken.
Nu ben ik bekend met het werk van Nether op plaat, maar heb ik mijn ontmaagding als het gaat om een optreden van de band en wat ben ik blij dat dat vandaag plaatsvindt als Bow for Your Redeemer langskomt. Wat een genot om dit te mogen aanschouwen, wat een prachtige zwarte parel is er uit het Belgische deel van Limburg naar Utrecht komen rollen. Festivalorganisators, bookers, programmeurs en wat er nog meer rondloopt aan mensen in metalland die bandjes op een podium zetten: let op dit Nether. Klasse gegarandeerd.
Afsluiter The Obelisk wordt gebracht met een extra zanger: Ward Theunissen, platenbaas van dienst. Maar vooral ook onder de naam Kaos brulboei bij Asgrauw en Meslamtaea. Een omschrijving voor het nummer in één woord? Machtig. The Obelisk krijgt een extra dimensie met een extra zanger aan het roer en sluit daarmee woest deze heerlijke set af.
Dat Maatkare vorig jaar met Rise to Power het debuutalbum uitbracht, was mij ontgaan maar ik ben benieuwd naar deze band die Janneke de Rooy (Beyond the Pale, ex-Paper Doll Decay, ex-AltarEgo) op zang heeft. De dame kan namelijk een aardig potje brullen. Met Maatkare heeft ze een Engelse bassiste (Amie Chatterley (Dakesis), gitariste (Georgia Bell) en drumster (Natalie Gaines) om zich heen verzameld. Met zo’n albumtitel en ronkende woorden op de eigen website maakt Maatkare duidelijk te barsten van de ambities.
In tegenstelling tot haar voorganger achter de microfoon, heeft De Rooy zich wél aangepast aan het zomerse weer: gekleed in jurkje en topje lijkt ze zo van een boulevard afkomstig. Het wordt al snel duidelijk dat de zangeres de sterkste troef is in deze op de Egyptische mythologie geïnspireerde band. De muziek staat nadrukkelijk in haar dienst en dat geldt ook voor de podiumuitstraling van haar kompanen. Muzikaal laten die trouwens hier en daar nogal eens een steekje vallen en het materiaal dat afkomstig is van de debuutplaat is ook minder onderscheidend dan je op voorhand verwacht. Die rise to power zit er misschien wel in, maar daar moet nog wel even flink voor worden geoefend: Maatkare (wel een toffe naam trouwens, Wikipedia verklapt dat dat een Egyptische koningin was) heeft nu nog iets teveel het voorkomen van een schoolband met muzikanten die nog niet helemaal vertrouwd zijn met hun plek op het podium.
Dat de reis naar de macht niet nu al geknakt is, blijkt tegen het einde van het concert als de dames beter in hun rol lijken te komen en er plots wél een band staat te spelen in plaats van vier individuen. De strot van De Rooy is dan nog steeds het bindmiddel maar er komt meer cohesie in het geheel. Nu nog even oefenen op het totale bandgeluid, want hier ontwaken de mummies niet mee.
Afsluiter vanavond is het erg fijne Codex Mortis, één van de vele sterke bands in de Nederlandse extreme scene. We starten de set met Beguiled by the Devil: het eerste nummer dat deze Amersfoortse band nog maar vijf jaar geleden uitbracht. Wat zangers betreft is het vanavond een feestje, want ook Dirk Willems heeft een strot die zeeën doet splijten. Of dan in ieder geval het nabij gelegen Amsterdam-Rijnkanaal. Codex Mortis jaagt door de set heen met diens furieuze blackened death metal: tijd om adem te halen is er niet want na Where the Skulls Reside en Capricious Disembodied Villain wordt Forsaken alweer recht in je smoel afgevuurd. Het is dat er al een band is die Bruut heet, anders had Codex Mortis dit als eretitel kunnen gebruiken. Luister maar eens naar Fire, Screams and Death. Misschien is de naam Bulldozer nog vrij?
Het is niet alleen maar rammen en beuken wat Codex Mortis doet: plek voor subtiliteit is er op z’n tijd ook. Er zitten immers niet voor niets twee gitaristen in de band. Fijn trouwens dat het geluid in de zaal weliswaar gortdroog maar ook loepzuiver is. Codex Mortis wilde geen pottenkijkers bij de soundcheck en dat loont: de laagvliegende turbojet-sound komt kiezelhard binnen. Afsluiter Avernus doet er nog een schepje bovenop: het nummer laat het geluid van een Formule 1-wagen verschrompelen tot dat van een trapautootje: wát een geweldige afsluiter. Niet alleen van deze set maar ook van deze uiterst vermakelijke donderdagavond. Big Ass Metalfest: dat er nog maar vele edities mogen volgen.
Datum en locatie
12 juni 2025, dB's, Utrecht
Foto's:
Nicky van der Schaaf (MetalFromNL)
Link: