Hoe anders dan vorig jaar vindt deze editie van Graspop Metal Meeting plaats op een zonovergoten Stenehei in Dessel. Hoewel er nog steeds plaats is voor de oude garde met bijvoorbeeld headliner Iron Maiden, heeft het grootste metalfestival van de Benelux duidelijk aan verjonging gedaan. Met succes, want ook deze editie is wederom volledig uitverkocht. Optredens van Orbit Culture en Signs of the Swarm staken boven alles uit. Deze keer was Ruben namens Zware Metalen het hele festival aanwezig om verslag uit te brengen en maakt Birgit de vertaalslag naar gastredacteur om bij te springen. De foto’s komen van het persteam van Graspop.
Psychonaut 12:00 – 12:40 (Marquee, Ruben)
Laten we dit Belgische festival maar aftrappen met een Belgische band. Psychonaut begint zijn set met zware grooves, maar gaat al snel over naar de meer psychedelische kanten van hun muziek. Er zijn er genoeg die net als ik de tent verkiezen boven het hoofdpodium en het is niet moeilijk te zien en horen waarom. Het drietal dat de zang verdeelt over de bassist en gitarist laat meeslepende instrumentale stukken horen die opbouwen tot een stevig crescendo. Hier laten ze alvast de vorige week uitgebrachte single Endless Currents horen van de nieuwe plaat die in oktober moet verschijnen. Een prima vertoning voor een openingsact. De mannen kunnen trots terugkijken op een wereldoptreden in hun thuisland.
Signs of the Swarm 13:15 – 14:00 (Marquee, Ruben)
Buiten loopt de temperatuur op en onder het tentzeil van de Marquee geldt dat des te meer. De deathcore van Signs of the Swarm zet lichamen in beweging. Het publiek geeft gretig gehoor aan alles wat de band van ze wil en dat zorgt voor nog weer een paar extra graden die we moeten verduren. De mannen zetten een van de betere shows van de dag neer met compromisloze breakdowns en een bak energie op het podium. Ze maken reclame voor de nieuwe plaat die eraan zit te komen. We horen Hell Must Fear Me en het nog niet uitgebrachte Natural Selection. Dat is een prima affiche om het volgende album in de gaten te houden. Naast al dat geweld is er ook nog tijd voor een knipoog met een cover van Rob Zombie’s Dragula. Het is 45 minuten cirkelpits en walls of death, dus al is het pas de tweede band van de dag, het shirt plakt al aan het lichaam. Helaas moet ik de knaller van een afsluiter missen, want op het hoofdpodium is de volgende band al begonnen.
The Raven Age 13:20 – 14:00 (Metal Dome, Birgit)
De eerste band die bij mij in fluo aangeduid staat is The Raven Age. Ik zak af naar een goed gevulde Metal Dome voor een band die ik eigenlijk al ken van in het begin, toen nog met hun vorige zanger Michael Burrough. Sindsdien heb ik ze niet echt meer gezien en ik ben dan ook nieuwsgierig hoe ze het tegenwoordig doen.
Gitarist George is de zoon van Steve Harris van Iron Maiden en je kan ze dan ook praktisch altijd samen aantreffen op Graspop. De muzikale invloed die papa Harris had op zijn zoon kan je ook horen in de muziek van The Raven Age.
Starten doen de mannen met Forgive & Forget van hun laatste plaat Blood Omen, die alweer geleden is van 2023. De band heeft het publiek vanaf de eerste noot mee en je ziet op de vroege middag toch al wat hoofdjes op en neer gaan. Zanger Michael James heeft er zin in en schiet van de ene kant van het podium naar de andere kant. De stem van deze Michael heeft een beduidend groter bereik dan die van de vorige Michael en de hoge noten worden (bijna) altijd heel vlot gehaald.
Even later kondigt de zanger aan dat de dag nadien een nieuwe single genaamd Hangman gelost wordt en die spelen ze natuurlijk graag om nog meer hartjes te veroveren.
The Raven Age speelt een leuke set, die op veel applaus en meezingen kan rekenen van het publiek dat toch talrijk is komen opdagen. Afsluiten doen ze met fan favourite Fleur de Lis. Een goed begin van het weekend!
Landmvrks 13:55 – 14:45 (South Stage, Ruben)
Buiten de tent is het effectief direct een stuk koeler, al beukt de zon er stevig op in. Op het hoofdpodium staat Landmvrks, een Franse emocoreband die zichzelf vast niet zo zou omschrijven. Er zitten ook elementen van moderne hardcore in, maar de onderwerpen waar de nummers over gaan vragen toch om een overdreven hoeveelheid oogschaduw. Vorige maand kwam vierde album The Darkest Place I’ve Ever Been uit en die titel zegt toch wel genoeg. Frontman Florent Salfati heeft wel echt die hardcorevocalen, maar rapt ook zomaar een stukje Frans in het nummer Visage. Het is een samenkomen van stijlen en genres die de ene keer al beter op hun plek vallen dan andere keren. In het laatste nummer Self-Made Black Hole zijn zelfs wat slams te onderscheiden. Voor elk wat wils dus vanwege deze act op het hoofdpodium.
Beast in Black 14:55 – 15:45 (North Stage, Ruben)
We blijven bij het hoofdpodium, want misschien wel de beste powermetalact van het moment gaat daar spelen. Beast in Black timmert hard aan de weg, want de band rond gitarist en songwriter Anton Kabaanen heeft een inhaalslag te maken nadat hij onceremonieel uit zijn vorige band Battle Beast is getrapt. Het is aan hem te danken dat de banner, die achter de muzikanten wappert, volledig in het teken van de mangaserie Berserk staat. Een groot deel van de nummers die hij schrijft is daarop gebaseerd. Onlangs kwam zijn droom uit: een officiële samenwerking tussen de band en de manga. Enter the Behelit is de soundtrack voor de Berserk DLC in Diablo IV en die wordt hier gespeeld.
Helaas is frontman Yannis Papadopoulos niet goed bij stem. Het zou ook aan de techniek kunnen liggen, maar het wordt gedurende de set niet beter. De anders zo scherpe vocalist presteert hier niet op het top van zijn kunnen. Ander nieuw nummer is Power of the Beast dat de toon moet zetten voor het nieuwe album dat eind dit jaar zou moeten uitkomen. Met de eurobeat insteek die we hier horen zou die plaat een bijzonder geheel moeten worden. Ik ben benieuwd!
Motionless in White 15:55 – 16:55 (South Stage, Ruben)
Wie wel met recht emocore genoemd kan worden zijn de mannen van Motionless in White. Therapie voor je getergde tienerziel die er met blastbeats en breakdowns zorgvuldig uitgetrommeld wordt. Het meest recente album Scoring the End of the World uit 2022 komt hier ruimschoots aan bod en vroeger dan 2017 gaat de band niet. Deze redactie is niet van die generatie, maar kan de aantrekking goed begrijpen. Het is niet de band waar vroeger naar geluisterd werd, maar met THX- en Universal Studio’s intro’s horen wij ook nostalgische geluiden. Met nummers als Masterpiece wordt het genre in leven gehouden en voel ook ik mij weer even jong. De eerste crowdsurfers zeilen al over het publiek en ondanks de getergde teksten van de muziek zit de sfeer er inmiddels goed in.
Alestorm 17:05 – 18:05 (North Stage, Birgit)
Voor de 7e keer al mogen de mannen van Alestorm het podium op de heilige grond in Dessel betreden. Dit keer wederom op de main stage, die ze ingekleed hebben met 3 grote badeenden en waar praktisch alles hun signature kleur knalgroen is.
Eens de band het podium betreedt (met evenzeer allemaal knalgroene accenten in hun kledij en instrumenten) en de eerste noten van Keelhauled over de weide dreunen, is het feest vertrokken. De band speelt strak, Christopher klinkt zuiver van stem en is ook nuchter, en de hele weide zingt luidkeels mee.
Alestorm doet wat Alestorm doet: de weide laten meebrullen, springen en dansen op hun catchy muziek over alcohol, piraterij en verwante onderwerpen. Wanneer het tijd is om te roeien op Nancy the Tavern Wench, geeft Christopher aan dat het NU wel tijd is om te roeien in plaats van de veel te vroege poging die eerder gedaan werd. Met veel plezier gaat het volk neerzitten om het hele liedje lang van voor naar achter, van links naar rechts te roeien alsof ze zelf op zee zitten.
Veel te snel zit te set erop en wordt er gevraagd om alle middenvingers hoog in de lucht te steken. Op het podium verschijnen knalgroene (wat anders) opblaasbare letters die de woorden FUCK YOU vormen. Jolig wordt er meegezongen over ankers die in donkere plaatsen gestoken worden en onder luid applaus verlaat de band het podium na een knaller van een optreden.
Paradise Lost 17:35 – 18:25 (Marquee, Ruben)
We vluchten de grote tent weer in, want op het hoofdpodium staan naast de drie eenden van Alestorm inmiddels ook de opblaasletters ‘Fuck You’ op de North stage, en dat voelt toch als een persoonlijke aanval. Gelukkig is Paradise Lost daar om een alternatief programma te bieden. En daar hebben meer mensen oren naar, want het is hier goed vol. Ook deze Britse progressieve metalgroep laat meeslepende melodieën horen uit zijn 35-jarige carrière. Het eerste nieuwe werk in vijf jaar, de single Silence Like the Grave, ontbreekt hier echter. Wat we wel horen zijn de sterk vervormde baslijnen op Ghosts en de tempoverschuivingen in Embers Fire. De muziek leent zich niet tot de bewegingen die we vandaag al hebben gezien, maar de ervaren rotten zetten hier wel een gedegen show neer.
De hele show uitzitten kan ik helaas niet, want er staat alweer een andere progressieve band te spelen op het hoofdpodium waar ik wat van wil mee krijgen.
Dream Theater 18:15 – 19:30 (South Stage)
Het is flauw van de organisatie dat de enige progmetalbands van vandaag overlap hebben, maar als je er toch één zou moeten kiezen is Dream Theater een bezoek waard. De groep staat opnieuw vol in de aandacht sinds originele drummer Mike Portnoy zijn plek achter het immense drumstel weer heeft ingenomen. Deze redactie wil liever geen bands beoordelen op drie of vier nummers uit een setlist, maar hier maken we een uitzondering, want de nummers duren doorgaans vrij lang bij deze band. Het slagwerk van Portnoy op nummers als Panic Attack blijft indrukwekkend met de verschillende maatsoorten tussen kickdrums en de rest van de gigantische hoeveelheid trommels en cimbalen. Hier zien we het overdonderde publiek dan ook veel op het gras zitten om het allemaal tot zich te nemen. Dat horen we nog steeds op Midnight Messiah van de nieuwe plaat Parasomnia die begin dit jaar uitkwam. Maar even een uur rustig zitten is er voor mij niet bij, want de Marquee lonkt alweer.
Orbit Culture 19:10 – 20:00 (Marquee, Ruben)
Misschien wel het beste optreden van vandaag wordt verzorgd door Orbit Culture. De Zweden hebben maar een kwartier nodig om iedereen te overtuigen van hun kwaliteiten. Nieuwe singles The Tales of War en Death Above Life bewijzen dat ze hun geluid gevonden hebben en nog lang niet zijn uitgeschreven. Voeg daar Strangler aan toe en de agressieve melodische deathmetal die hier geproduceerd wordt walst over alles en iedereen heen. Strak gitaarwerk, harde vocalen en snijdende cleans maken van Orbit Culture een van de betere opkomende bands van de afgelopen jaren. Elke keer dat ik deze jongens zie ben ik weer onder de indruk. En dat is de rest van het aanwezige publiek ook. De tent galmt na van de stampende klanken van de band en met piepende oren mogen we een oorverdovend applaus teruggeven. Visueel kan er nog het een en ander ontwikkeld worden, maar dit klinkt als een wereldact. In oktober komt de nieuwe plaat uit, en daar kijk ik alvast reikhalzend naar uit.
Perturbator 20:05 – 20:55 (Metal Dome, Ruben)
Voor totaal wat anders moeten we naar die andere tent op het terrein. Acht uur ‘s avonds is eigenlijk veel te vroeg voor een act als Perturbator. Het is nog licht buiten en dan werkt de volledig instrumentale muziek die we brutal synthcore kunnen noemen niet ten goede. Hier horen lazers en strobes de aanwezigen te desoriënteren tot de dreunende klanken het enige is wat nog binnenkomt. Het duo op het podium deelt de verantwoordelijkheden tussen drums en al het andere achter een keyboard en mengpaneel. De riser waar de heren op staan splits twee keer uiteen terwijl er druk op gespeeld wordt, maar de aandacht wordt vooral getrokken door de Romeinse beeldenstorm die zich afspeelt op het scherm achter de muzikanten. Het lijkt op de visuals op de albumcover van Age of Aquarius dat later dit jaar uitkomt en beide singles van de in aantocht zijnde plaat worden hier ook gespeeld.
Dit is een vibe-band waar je gewoon op moet gaan. En dat doen de aanwezigen in het publiek met allerlei verschillende danspasjes. Een toevoeging op de line-up die het tempo breekt tussen alle andere acts. Het wordt gewaardeerd voordat we de headliners opzoeken.
Iron Maiden 21:00 – 23:00 (South Stage, Ruben)
De eerste headliner van het festival is het Britse Iron Maiden. De inmiddels vijftig jaar oude band speelt hier twee uur lang naar eigen zeggen alle nummers die de fans willen horen. Daarnaast is dit de eerste tour met nieuwe drummer Simon Lawson; hij neemt plaats achter een opzienbarend klein drumstel dat we na al die jaren Niko McBrain niet meer gewend zijn. Volgens frontman Dickinson is hij een drummer die je daadwerkelijk kan zien en daar heeft hij dan ook wel weer gelijk in. Na de openingsnummers Murders in the Rue Morgue en Wrathchild wil Dickinson het publiek toespreken, maar laat zich afleiden door een ballonnenactie van Studio Brussel die de Britse heren een fijne verjaardag willen wensen.
De Run For Your Lives tour focust zich op de oude nummers van Iron Maiden en in het bijzonder het album Powerslave. Van deze laatste komen de titeltrack en de hits Aces High en 2 Minutes to Midnight aan bod. En ook nog het volledige Rime of the Ancient Mariner wat bijna een kwartier in beslag neemt. Dat zullen we waarschijnlijk niet opnieuw horen op een volgende tour.
De jaren zijn te horen op het podium, het tempo heeft wel eens hoger gelegen. Maar dat is logisch met bandleden tegen de zeventig ook niet vreemd natuurlijk. De show die ze neerzetten is echter fris en dynamisch zoals we van ze gewend zijn. Nieuwe Eddie-poppen en andere attributen worden door een nog altijd energieke Bruce Dickinson gebruikt om een theatrale draai aan het optreden te geven. Iron Maiden kan nog altijd mee als een absolute wereldtopper in het genre.
Powerwolf 23:10 – 00:40 (North Stage, Ruben)
De afsluiter van de eerste dag is Powerwolf. Die zagen we een paar dagen geleden nog op Into the Grave, maar hier spelen ze net wat langer. De setlist is nagenoeg dezelfde, want in al die extra tijd die ze hier hebben, spelen ze slechts één nummer meer. 1589 past er dit keer tussen, net als het attribuut dat voor dat nummer op het podium moet komen. Geheel in thema wordt toetsenist Falk Schlegel op de brandstapel gegooid en in de hens gestoken. Dat paste in Leeuwarden allemaal niet op het podium, hier wel. Powerwolf pakt hier ook extra uit met de vuurwerkshow en een confettikanon.
Het blijft nog steeds veel praten en vragen om interactie tussen de nummers door, al lijkt het tempo ondanks de extra tijd die de heren hebben wat hoger te liggen. Ook hier kent iedereen de meezingversjes van Armata Strigoi al, dus er wordt weer minder tijd aan besteed. Met een groter publiek komt de band wel beter tot zijn recht. Zoals altijd krijgen we een knallende show van de Duitsers die toch echt wel leuke muziek maken. De showmannen weten zo een waardig einde te geven aan een eerste zonovergoten dag op de Stenehei.
Datum en locatie
19 juni 2025, Stenehei, Dessel
Links: