Headlines

Nashville, Tennessee is ontegensprekelijk één van de belangrijkste muzieksteden ter wereld. Het is werkelijk belachelijk wat er allemaal uit dat zuiders gat is voortgekomen. Tammy Wynette, Miley Cyrus, Bobby Hebb, Chet Atkins en natuurlijk Johnny Cash. Het zijn er eigenlijk teveel om op te noemen. Misschien kunnen we binnenkort de heren van Noisecult in dat illustere rijtje bij plaatsen. Noise-wie? Noisecult! Een stonerband uit Nashville. Omdat het niet altijd soul of country hoeft te zijn.Lees verder ›

Eén van de voordelen van schrijven bij Zware Metalen, is de constante stroom aan nieuwe muziek die dagelijks onze redactie binnenrolt. Zelfs corona kon deze niet tegenhouden of afremmen. Daar zit soms de grootste bagger tussen, maar evengoed een leuke ontdekking. Het brengt je als luisteraar ook naar landen en continenten waarvan je niet eens wist dat metal er bestond of toegestaan was. Neem nu deze band: Artamene. Een zelfverklaarde heavy progband uit… Iran!Lees verder ›

Sinds het Zweedse Ghost in 2010 debuteerde met Opus Eponymous (waar wijlen Zware Metalen-voorzitter Remi Peterse bij zijn review twijfelde aan de voorspelling van de band dat het dé rocksensatie van de komende tien jaar zou worden: boy, was he wrong!), zat er niet zo’n lange tijd tussen het verschijnen van twee platen. Vier jaar geleden alweer kwam Prequelle uit en sindsdien was het stil in het kamp der Papa Emeritussen, met uitzondering van het singletje Seven Inches of Satanic Panic. Maar dat was in de wereld van Ghost een release die eigenlijk uit 1969 stamde en waarop oervader Papa Emeritus Nihil de vocalen verzorgde (als u zich afvraagt wat u nu eigenlijk leest bent u niet thuis in de Ghost-wereld).Lees verder ›

Thrash metal. Mijn oude liefde. Ik houd van al die klassieke bands! Je hebt natuurlijk de grote Amerikaanse vier (Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax) en de grote Teutoonse/Duitse vier (Sodom, Tankard, Kreator en Destruction). Daarbuiten heb je nog een paar grote Amerikaanse bands die naar mijn onpopulaire mening aanspraak kunnen maken op Anthrax’ plaats bij de grote vier. Ik heb het natuurlijk over Exodus, Testament en misschien zelfs Forbidden of Death Angel. Dit zijn de zogenaamde Bay Area bands, genoemd naar de regio rond San Francisco waar deze bands in de jaren ‘80 het levenslicht zagen. Nog zo’n iconische band die er toen reeds bij was is Vio-Lence! Jawel, Vio-Lence is terug van hééél lang weggeweest.Lees verder ›

Het was al een tijd stil rondom deze Sicilianen. Ze waren soort van dood vanaf 2008, maar schijnbaar hebben de twee heren de wapenen weer opgepakt. Sinds 2019 wordt er blijkbaar weer actiever gespeeld. In 2022 is het tijd voor de EP genaamd Omne Est Paratum. Het is een heruitgave van de debuut-EP met een toevoeging van een derde liedje: Ordo Draconis Orkian. Dit nummer stond niet op de oorspronkelijke EP, maar is een in 1999 opgenomen en onuitgebracht werk.Lees verder ›

Owls Woods Graves is het speeltje van Mgła's live-bassist The Fall en live-gitarist E.V.T. De beide heren brachten al eerder het gelijknamige debuut uit (als EP) en de opvolger Citizenship Of The Abyss. The Fall heeft overigens nog een band die zeker het beluisteren waard is, met name Over The Voids... Voor deze nieuwe plaat, Secret Spies Of The Horned Patrician, kregen de beide heren de hulp op bas en zang van niemand minder dan M., inderdaad ook van Mgła. En dan is de cirkel rond. Owls Woods Graves tapt wel uit een ander vaatje, met name een vaatje vol black metal vermengd met heel wat punk invloeden.Lees verder ›

Eén jaar na hun tweede studioalbum, het veelzijdige Pakana, tonen de Finnen-met-Nederlandse-vocalist van Iku-Turso opnieuw een (zij het beperkt) teken van leven. At The Crack Of Dawn is een EP bestaande uit twee nieuwe nummers én een cover. Zijde A van de cassette bestaat uit een volwaardig nieuw nummer met een speelduur van over de zeven minuten, de B-kant bevat een cover van Ulvers Wolf and the Night (Hymne VIII van het legendarische Nattens Madrigal) en een korte instrumentale outro, genaamd Aurorae.Lees verder ›

Het deathmetalgenre hoeft zichzelf niet per se serieus te nemen en menig band presteert het om, in de hang naar lompheid en brutaliteit, zichzelf en de concullega's te overtreffen. Dat dit soms doorslaat in infantiliteit bewijst het Poolse Offence.Lees verder ›

Hammer Of Dawn opent best sterk. Brotherhood is naar mijn gevoel één van de beste nummers op het nieuwste album. Eerlijk waar, het deed me bij momenten aan het oude Iron Maiden denken, althans tot de track uiteenspat in de verschillende kleuren van power metal. Heerlijk up tempo hoor. Naar het einde toe een obligatoir gitaarsolootje ertussen, u kent dat wel. Ik kan het alvast wel hebben. De trend is hiermee gezet. Ziehier de nieuwe plaat van het Zweedse Hammerfall!Lees verder ›

Toegankelijke death metal. Zo kan je de muziek van het Duitse Deserted Fear misschien het best omschrijven. Melodisch klinkende gitaarriffs en een zang die het midden houdt tussen zuivere vocalen en grunts. Het is eigenlijk geen één van de twee en valt er dus wat tussen. De vorige plaat - Drowned By Humanity uit 2019 - heb ik in de tijd slechts eenmaal beluisterd en direct daarna geclassificeerd tussen ‘meh’ en ‘vergeten dat ik deze beluisterde’. Iedereen heeft wel eens zulke albums beluisterd, dus je snapt vast wel wat ik bedoel. Toen was er ineens dit nieuwe album: Doomsday. Uit nieuwsgierigheid heb deze toch maar eens aangeklikt. Drie kwartier later bleek ik aangenaam verrast te zijn. Deze band is gegroeid en levert met zijn vijfde album direct zijn beste (melodieuze) werk af. Ik leg jullie graag uit waarom ik dit vind.Lees verder ›

Op 4 maart 2022 is het tiende album van de Zweedse heavy metal band Sabaton  uitgebracht onder de titel The War To End All Wars. Dit album bevat net zoals zijn voorganger verhalen uit de Eerste Wereldoorlog. Zoals de mannen zelf zeggen hebben ze met The Great War slechts een fractie van alle verhalen van die periode kunnen behandelen. Met het tweede hoofdstuk duikt de band dieper in de gruwelwereld van de Eerste Wereldoorlog.Lees verder ›

Deze drie heren van As It Is zag ik, aangevuld met wat sessiemuzikanten, nog niet zo lang geleden in het voorprogramma van het machtige Enter Shikari. Het was 2019 en ik bevond me in de 013 in Tilburg. Britney en Mirthe waren blijkbaar niet voor deze heren maar volgens mij voor de hoofdact gekomen. Nochtans deden de heren hun stinkende best om hun gevoelige emorock overgoten met een pop/punk sausje, over te brengen naar de aanwezige menigte. Nummers van de voorlaatste plaat The Great Depression als daar zijn The Stigma (Boys Don’t Cry), The Fire, The Dark en The Wounded World, stookten de temperatuur toch aardig op in de zaal. Aanstekelijk zo zou ik het noemen.Lees verder ›

Sargassus is een Finse postblack- en progband die recent zijn nieuwe EP naar onze redactie stuurde. Ik besloot deze de kans te geven die het ongetwijfeld verdient. Black metal en ik hebben nochtans best een gecompliceerde relatie. Je kan het gerust een knipperlichtrelatie noemen. Postblack en atmosferische black zijn echter gezelliger in de omgang. Deze Sargassus past dus perfect in dat straatje. Althans, dat dacht ik.Lees verder ›

Februari is de maand van de liefde, de maand zonder alcohol en een maand waarin de zon nooit lijkt te schijnen, het kwik nauwelijks boven het vriespunt klimt en alle zin om verder te leven ver te zoeken is. Ik herpak mij! Ik bedoel dat februari zich uitstekend leent tot het beluisteren van doommuziek. Dat is waar deze Virgins Of The Seven Seas tevoorschijn komt. Deze band uit Hamburg, Duitsland maakt doom en stoner en beweert zijn muziek te doorspekken met punk-elementen. Punk is eerder iets voor maart, maar ik zal voor één keer een uitzondering maken. Zonder verdere vertraging klik ik dit nieuwe album aan en gaat de koptelefoon op. The Sacrificed Tape. De titel belooft alvast!Lees verder ›