Headlines

Brutale death metal uit Lafayette, Louisiana. Aan de Franse achternamen van de bandleden te zien, kunnen de heren hun stamboom tot eind achttiende eeuw terug traceren naar Lafayette. Het spreekt me nu reeds aan en ik heb nog nooit van deze band gehoord. Deze band, dat is Golgothan! Wie eind vorige eeuw de film Dogma van Kevin Smith zag, zal deze naam misschien wel herkennen. Het was in die film namelijk een boosaardige demoon gemaakt van menselijke uitwerpselen. En daar is deze band naar vernoemd! Speciale bandnaam, speciale muziek? Ik beluisterde de bands debuutalbum om dit te weten te komen.Lees verder ›

Zijn er grafvelden of is er een kerkhof op de maan? Of vertaal ik de bandnaam nu verkeerd? Neemt niet weg dat dit Franse gezelschap, Lunar Tombfields, - wat eigenlijk een duo is - komt aanstralen met een nieuwe plaat dat zich The Eternal Harvest laat noemen. En inderdaad, opnieuw betreft het hier een uitgave van het Franse blackmetallabel Les Acteurs De L 'Ombre. Direct moeten je voelsprieten dan rechtkomen, want meestal wil dit zeggen dat we toch kwaliteitsvlees voorgeschoteld gaan krijgen. Meestal is echter niet altijd. Lunar Tombfields verzamelt vier erg lange nummers en klokt vervolgens hun debuutplaat af op 47 minuten. De beide heren trachten ons te verleiden door de kant van de atmosferische, melodische black metal op te trekken. En ben je daartoe te verleiden? Dat mag je dan zelf uitmaken.Lees verder ›

Lichtblick is een Oostenrijks blackmetalkwartet dat de keuze maakt om de depressieve toer op te gaan. Waarschijnlijk niet persoonlijk, of toch? In ieder geval is het zo dat hij dit  verkiest voor de muziek. Het Belgische Immortal Frost Productions is de platenboer van dienst, een label dat toch ook wel een neus heeft voor kwaliteit. Dit Abkehr is de opvolger van Phrenesis, een plaat die verscheen, in eigen beheer, ergens in 2018. De Oostenrijkers zijn me onbekend en daar hou ik wel van. Onbevooroordeeld een mening vormen, niet teruggraven naar uitgebracht eerder werk, niet luisteren naar de eerdere platen alvorens dat de recentste muziek is beluisterd.Lees verder ›

Wat doe je als thrash band wanneer je een naam zoekt voor je band? Je duikt in je platencollectie en pakt de titel van je favoriete nummer. De in 2019 opgerichte Duitse band Lesson In Violence deed precies dat en brengt nu zijn eerste album uit. Titel van dit debuut is Thrashfall Of Mankind.Lees verder ›

À La Ruine is de debuutplaat van het Franse gezelschap Archvile King. Eerder bracht het al wel de EP, Vile, uit als eerste kennismaking. Daar stonden maar vier nummers op verzameld, nu krijgen we het dubbele te verwerken. De heer Nicolas M. of noemen we hem beter Baurus, is het enige bandlid en heeft zich verdiept in de kunst van het vermengen van thrash - en blackmetal. Het kwaliteitslabel Les Acteurs De L'Ombre heeft wat gezien in deze heer want zij verdelen ook de plaat. Of dit ook garant staat voor kwaliteit is niet altijd een garantie meer, daar de laatste releases buiten deze van Aorlhac, RüYYn en Pensées Nocturnes me wat te magertjes uitvielen. Hopelijk kan de heer Baurus hier iets aan veranderen. En door een eerste luisterbeurt, van de twee nummers die al op voorhand aan ons werden aangeboden, stem ik me alvast positief.Lees verder ›

Soms durf ik wel eens iets te koken met hetgeen ik in mijn keukenkast en koelkast vind. Ik eindig dan vaak met de vreemdste combinaties. Soms is het een meevaller, maar even vaak moet ik nog meeneemchinees laten leveren omdat mijn eigen creatie simpelweg niet te vreten is. Op muzikaal vlak stoot je soms ook op dergelijke samenraapsels. Op het eerste gezicht vreemde combinaties, die soms de schijn wekken dat het platenlabel wat muzikanten samen plaatste die het nog had liggen. Deze Gods Of Decay past perfect in die schuif. Een gitarist uit Japan werd gekoppeld aan een zangeres uit Georgië. Beiden hebben lijnrecht tegenover elkaar staande culturen én muzikale invloeden. Zo houdt zangeres Anne van gothische, symfonische metal en is gitarist Frost duidelijk opgegroeid met grunge. Tekstueel dweept de Georgische Anne dan weer met moderne literatuur, terwijl de Japanse Frost vooral houdt van de sound van Aphex Twin én diens muzikale tegenpool Portis Head.Lees verder ›

Konvent bracht begin 2020 zijn debuutplaat Puritan Masochism uit en de wereld werd spontaan in een gruwelijke pandemie gesmeten. Nu lijkt het coronamonster eindelijk wat op te klaren en ziehier is de nieuwste schijf van de Deense band. Toeval bestaat niet zeg ik altijd. Lekkere death-doom om een pandemie mee aan te vangen én weer af te sluiten. Moet kunnen!Lees verder ›

Circa Survive, de band bij uitstek voor getergde winterschone vocalen die je naar dat huis in het bos verplaatsen. Je weet wel, dat huis met het bevroren riviertje aan de oprit met kiezels bovenop de begraafplaats. Om Frozen Creek heb ik zeker nooit een traan gelaten. Muziek die me raakt? Doe niet gek.Lees verder ›

Reeds eerder bracht dit Wit -Russisch post-blackmetalgezelschap, Krvvla, een arsenaal aan werkjes uit. De demo’s dan wel singles kregen telkens als titel een letter mee. Goed gevonden. Ook nu doet dit viertal dit trucje dunnetjes over en noemt hij zijn eerste volwaardige langspeler gewoon X. Ook nieuw is de introductie van zang. Het voor mij onbekende Italiaanse label, Brucia records, is de platenboer van dienst. Acht nummers worden afgeleverd in krap zevenentwintig minuten. Je moet het maar doen.Lees verder ›

The Devils of Loudun is een non-fictieroman uit 1952 van Aldous Huxley. Het is een waargebeurd, historisch verhaal van massale demonische bezetenheid, religieus fanatisme en seksuele hysterie die plaatsvond in een klooster in het kleine stadje Loudun, in het zeventiende-eeuwse Frankrijk. En daarmee ook een prima naam voor een metalband, toch?Lees verder ›

Er was een tijd dat radiozenders nog rockmuziek speelden. Echte rockmuziek dan. Geen Imagine Dragons, Coldplay of andere triestige excuses die moeten doorgaan voor eigentijdse rock ‘n roll. Vooral de jaren ‘90 toonden zich een vruchtbare periode voor de alternatieve muziek. Radiohead, Nirvana, Weezer, er was voor ieder wat wils. De verscheidenheid aan altrock was enorm. Ook onze Nederlandstalige landjes hadden hun eigen vertegenwoordigers. Belpop kende bijvoorbeeld gouden tijden met bands als Millionaire, Soulwax, A Brand of Customs. De volgende generatie bands slaagde er echter niet in om dezelfde zendtijd en successen te evenaren.Lees verder ›

Januaryo Hardy is een multi-instrumentalist en alleskunner afkomstig uit Indonesië. We kennen hem van onder andere zijn atmosferische, melodische blackmetalband Pure Wrath. Met het vervolg op Sempiternal Wisdom, een plaat die alweer vier jaar oud is, Hymn To The Woeful Hearts, wordt er ons een nieuw meesterwerk aangeboden door het gerenommeerde Debemur Morti label. Deze nieuwe plaat telt zes, eerder lange, wel uitgesponnen en erg verzorgde blackmetalnummers.Lees verder ›

Blackest Insurrection is het derde album van het Engelse Sidious en wordt bij Zware Metalen aangeleverd met een biografie zoals we die kennen van onze westerburen: vol met superlatieven, de-hemel-in-prijzen en een vleugje chauvinisme. Toegegeven, met een mooi artwork en de drummer van Hecate Enthroned in de gelederen heeft Sidious alvast twee troeven in handen.Lees verder ›

Progmetal. Sinds ik het genre heb leren kennen is het voor mij een vaste waarde in de digitale bibliotheek geworden. Telkens blijf ik mij verbazen over de hoeveelheid variatie die binnen dit genre voorkomt. Van mathematische en dynamische krachtpatserij (Vola) tot de meer traditionele benadering van prog (Dream Theater), het gehele spectrum heeft voor eenieder wat te bieden. Althans, als je iets met progressieve metal kunt.Lees verder ›

Metal uit Taiwan. Ik kende tot voor kort geen van dat eiland afkomstige bands, maar dat ook daar de betere muziek wordt gemaakt, verrast natuurlijk niet. Wij zijn immers met veel. Obsequial Joy is een eenmansproject van een heerschap dat zichzelf Yen noemt en met Show My Mercy een eerste echte wapenfeit uitbrengt. Begin 2015 verschenen er al enkele singles, nu ligt er een EP. De Encyclopeadia Metallum noemt het trouwens een full length, maar Talheim Records Germany heeft het toch echt over een extended play. En met een speelduur van nèt een half uur klinkt dat ook veel logischer.Lees verder ›