De bandnaam Sede Vacante trok meteen mijn aandacht. De term verwijst (zoals lezers van Dan Brown zullen weten) naar de periode tijdens dewelke de troon van de bisschop of paus leeg is tot er een nieuwe aangeduid wordt. Conium is de tweede worp van deze female fronted symfonische metalband die het – aldus het label – sneller en zwaarder aanpakt dan op het debuut en dit met een gedeeltelijk ververste line-up.
Ook aldus het label zullen fans van onder andere Epica, Nightwish en Lacuna Coil zich in het geluid van Sede Vacante kunnen vinden. Deze referenties kloppen slechts gedeeltelijk, want de band wil op Conium vooral potten breken met eenvoudige, toegankelijke catchy nummers. Verwacht hier geen complexe of progressieve epossen maar gemakkelijke songstructuren van het soort strofe-refrein-strofe-refrein-tussenstukje-refrein. Toch weet de band zich te onderscheiden van zijn genregenoten door een donkerder, zwaarder, simpelweg meer metal klinkend geluid. Bovendien kwijt zangeres Stephanie Mazor zich uitstekend van haar taak: ze zingt krachtig en zuiver zonder de sopraantoer op te gaan en kiest op gepaste momenten voor oriëntaals aandoende zanglijnen.
En met Mistaken steekt Conium na de intro sterk van wal. Een eenvoudige maar vette Evergrey riff knalt door de speakers, die vervolledigd wordt door een leuke keyboardmelodie. De Oosters aandoende strofen worden gevolgd door een lichtvoetiger refrein. De tweede helft van het nummer wordt ingezet met een symfonische break die overgaat in een mooi stukje bombast, dat sterk aan Delain doet denken. Het volgende Dead New World verhoogt de intensiteit vanaf het tweede refrein en gaat er halfweg wat steviger tegenaan. In het titelnummer horen we extra vocale afwisseling met Michael die komt meedoen, maar zijn stem moet het duidelijk afleggen tegen die van Stephanie. In het refrein gaat de meezingfactor voor fans van het genre nog wat omhoog en het daaropvolgende Raindrops kent één van de sterkste refreinen van de plaat. Ook de centrale Oosterse riff gaat lekker binnen.
De Rolling Stones cover Paint It Black kapt het album mooi in twee. Ik ben geen echte fan van covers in het algemeen, of men moet al iets geweldig uit de mouw schudden (check zeker de Covember krakers van dit zware internetblad), maar Sede Vacante slaagt erin de klassieker op een originele manier in het eigen bandgeluid binnen te brengen. Melancholy Bled pakt me helemaal in, en niet enkel omdat dit effectief een meer melancholisch nummer is; er wordt hoorbaar met overgave gemusiceerd. Een gedreven, catchy riff met wat keyboardtoetsen, knap verweven met de gitaarmuur, brengt me zo terug naar het debuut van Masterplan en bevat goed geplaatste tempowisselingen.
Maar het album helemaal uitzitten is jammer genoeg minder evident. Er volgt namelijk een trio van minder sterke nummers, met het begin van Wheel Of Misfortune als dieptepunt. Eigenlijk is het moeilijk te geloven dat dit dezelfde band is. Afsluiter Tattoo trekt de scheve situatie nog gedeeltelijk recht, waardoor het album in schoonheid afsluit. Ingetogen pianotoetsen leiden een rustige eerste minuut in, om nadien over te gaan in statig bombast en naar het einde toe verstevigd te worden met harmoniërende metalgitaren.
Heb je wel iets met catchy symfonische metal, dan zijn in het bijzonder de de eerste albumhelft en Melancholy Bled zeker een luisterbeurt waard. Jammer dat Conium opvallend minder sterk eindigt en de songstructuren nogal repetitief zijn. Wat mij betreft toch een ruime voldoende voor deze dame en heren.
Score:
80/100
Label:
Scarlet Records, 2022
Tracklisting:
- Furia
- Mistaken
- Dead New World
- Conium
- Raindrops
- Paint It Black
- Melancholy Bled
- Walk On A Lie
- The Bride
- Wheel Of Misfortune
- Tattoo
Line-up:
- Stephanie Mazor – Zang
- Michael Tiko – Gitaar, zang, keyboards
- Nick Gkogkomitros – Bas
- Jannis K – Drum
Links: