Headlines

In afwachting van hun nieuwe album brengt Tygers Of Pan Tang een 4 nummers tellende EP op de markt. Twee nummers daarvan kon je al vinden op hun eerste album Wild Cat uit 1980. De band zelf bestaat trouwens al twee jaar langer. Om het toch een beetje extra interessant te houden, werden die 2 oudere nummers heropgenomen. Dat zorgt natuurlijk voor een betere, warmere productie, een moderner en voller geluid. Nogal wat platen de in New Wave Of British Heavy Metal sfeer uit die periode klonken soms vrij pover.Lees verder ›

Ongeveer een jaar na het verschijnen van Powers That Be ligt er alweer een nieuwe plaat van het Canadese Wreck-Defy in de schappen. Het heeft als titel The World Enslaved meegekregen en is wederom een grote stap voorwaarts voor deze thrash-formatie. Hoewel het gehele album in ruim drie maanden is geschreven, gearrangeerd en opgenomen doet het zeker niet af aan de kwaliteit van de nummers.Lees verder ›

Komt dat zien, komt dat zien! Twee bands voor de prijs van één! Acht nummers en iets meer dan een half uur aan groezelig (g)rauwe black metal, mooi verdeeld over beide deelnemers en ruwweg in 12” vinyl geperst. Mét een duistere bosrand op de cover. Trve in het kwadraat zeg maar.Lees verder ›

The Harvest Moon is het solo-project van Atheos, drummer/vocalist/bassist/percussionist van het Australische gezelschap Vagrond. Alleen werkt het heerschap nu gewoon onder de naam die zijn ouders hem hebben gegeven: Jamie Freeman.Lees verder ›

Kill All The Gentlemen is een (nog onbekende) melodieuze deathmetalband uit Exeter, Verenigd Koninkrijk. De band bracht deze maand zijn tweede album uit en deze gleed vlotjes mijn stereo-installatie binnen. Black Canvas heet de nieuwe schijf en al snel zou mij duidelijk worden dat deze band zeker het deathmetal-gedeelte van zijn muziek vrij serieus neemt. De band gebruikt deze muziek als kapstok, om er vervolgens andere metalgenres aan te hangen. Sta me toe dit te verduidelijken!Lees verder ›

Waar gaan we naar toe? Naar Indonesië en Maleisië als het van deze split afhangt. Dit duo van bands dat al jaren meegaat in de (plaatselijke?) smerige blackmetalondergrond brengt een album uit via Sadist Records/Vrykoblast Productions als ik het goed kan volgen. Het is een split met acht nummers: vier nummers van elk, mooi gelijk en eerlijk verdeeld dus. As Sahar is de langstlopende band van de twee en terroriseert de aardbol al sinds de jaren '80. Hun eerste demo Primitively Eastern Winds kwam uit in 1993. Warkvlt daar in tegen is ruim twintig jaar later ontstaan, in 2013, maar kwamen toen wel meteen met het gelijknamige debuutalbum op de proppen.Lees verder ›

Wie Chiang Mai (Thailand) zegt ziet gelijk hordes met verwende backpackers in een aftandse tuk-tuk rondtuffen en selfies maken bij tempelcomplexen en idyllische berglandschappen. Maar berg uw kotszak even op, en slinger deze rauwe punkrelease van Smellcorpses aan. Deze Thai die tegenwoordig vanuit Chang Mai musiceren, zijn sinds 2015 actief in het veld. Ik kan nog één EP terugvinden met twee liedjes van deze band.Lees verder ›

Met zijn debuut Take Up My Bones levert Arð meteen een pracht van een visitekaartje af. Arð is het soloproject van Mark Deeks, die we kennen van het zwartmetalen Winterfylleth. Geen black metal hier, maar wel plechtige, melancholische, epische doom met een uitgesproken religieuze sfeer. Lees verder ›

Meresin komt uit Polen en debuteert met Black Messiah in het Land der Zware Metalen. De twee bandleden hebben goed opgelet/afgekeken bij de grote broers, want de Mgła-esque maskers worden van stal gehaald en muzikaal gezien lijkt Behemoth een aardig grote inspiratiebron. Op papier is het black metal, maar ook de death metal is niet te missen. Wat meteen opvalt is het gebrek aan snelheid. Pas in het derde nummer, Legions, komen de blastbeats om de hoek en is de Behemoth-puzzel compleet.Lees verder ›

Helge Nørbygaard ontdekte black metal halverwege de jaren '90 en wist toen al dat hij op een dag een album zou schrijven en uitbrengen in deze stijl. Er waren jaren van verslaving, depressie en angst voor nodig om uiteindelijk een debuutalbum uit te brengen. Dit leert althans de achtergrondinformatie. Hoelang er precies over het schrijfproces is gedaan wordt er dan weer niet bij vermeld, maar ik vermoed dat er best een poos overheen is gegaan. De muziek van Helge is gestoeld op black metal maar kent wat genrevreemde invloeden.Lees verder ›

Cryptivore, kent u die uitdrukking? Nee, ik eigenlijk ook niet, maar het lijkt me een fantasierijke naam voor wezens die alleen de onderzijde van een graftombe als bord wensen te gebruiken. En daarmee doemen de walmen van Grave Miasma op. Ook zo lekker smakelijk. Muzikaal tapt Cryptivore echter uit een ander bloedvaatje.Lees verder ›

EFYD staat voor Enjoy Fearing Your Death en komt uit Italië. Opgericht in 2017 als duo (en ook als zodanig live te zien) werd besloten toch als trio verder te gaan. Na twee EP's is Like Shadows het debuutalbum. Geen van de nummers van de EP's heeft het album gehaald. Het zegt iets over de creativiteit van EFYD.Lees verder ›

Een death-/thrashalbum bereikte mijn oren. Het zijn de Grieken van Vicious Knights met een debuutalbum. Eerder werden al twee EP's vrijgegeven die lieten horen dat de heren niet willen vernieuwen, maar desondanks prima beluisterbaar materiaal afleveren.Lees verder ›

Accursed Womb komt uit het noordoosten van de Verenigde Staten en bracht in 2020 twee demo's en een single uit. Vorig jaar werden deze gebundeld op een compilatiealbum en die plaat wordt nu in 2022 opnieuw uitgebracht.Lees verder ›

Negende album voor het Franse melodeath gezelschap Destinity, een band die ik tien jaar geleden leerde kennen middels Resolve in Crimson. Het heeft effectief zo lang geduurd eer er nieuw materiaal uitkwam van deze heren, die er tussen 2014 en 2018 de brui aan gaven. Blij dat ze terug samen zijn: het is namelijk één van de lekkerste Dark Tranquillity-adepten die ik ken, één van de beste Göthenborg-klonen buiten Zweden en één van de sterkste riffdragers als je houdt van melodeath uit het Hoge Noorden.Lees verder ›

Deze band draait vooral rond componist en gitarist Andy Sartori, waardoor het gezelschap weinig verrassend Sartori heet. De groep maakt naar eigen zeggen neo-klassieke heavy metal met melodische, technische en zelfs progressieve toetsen. Ik heb altijd een zwak gehad voor bands die pretenderen traditionele heavy metal te spelen, dus hoefde ik niet lang te twijfelen om dit album eens te beluisteren.Lees verder ›