De Black Sabbath van de jaren ’80. Mag ik Candlemass zo noemen? Zo populair werd de band misschien nooit, maar de muziek is het zware broertje van de band van Ozzy Osbourne. Voor het eerst in de jaren ’80 werd de opwarming van de aarde aan de orde gesteld. Wat zeker bijdroeg aan die opwarming was een gloeiend heet album als Epicus Doomicus Metallicus. Zelfs nu, meer dan 40 jaar na dato weet Candlemass de harten met dat tijdloze album nog te verwarmen. En dan heb ik nog niet eens de albums met Messiah Marcolin en Robert Lowe achter de microfoon besproken!
Even een sprong naar het heden, want anders wordt het een geschiedenisboek. The Door to Doom uit 2019 werd uitstekend ontvangen. Een score van 84 punten kreeg het album van mijn oud collega Vitus-Frank. De kenners weten dat er dan serieus goed werk ligt. Vitus-Frank was immers geen groot liefhebber van de epische kant van doom. Het album betekende de terugkeer van Johan Längqvist. Volgens mij had niemand die zien aankomen. Sweet Evil Sun is wederom het terrein van Candlemass zijn eerste (sessie-)vocalist. Het artwork is van de hand van Erik Rovanperä. Qua kleur (Deep Purple) een duidelijke verwijzing naar de invloeden voor dit album: de 70s. Er zijn vast mensen die het mooi vinden.
Johan Längqvist zijn vocalen passen overal in de muziek. Dat is ook niet gek, want zover mij bekend is dit het eerste album waar de zanglijnen voor hem zijn geschreven. Zijn overtuigingskracht en krachtige timbre pakken regelmatig je aandacht. Een kritische noot is dat zijn zanglijnen niet altijd bevlogen klinken. Natuurlijk doet Johan Längqvist zijn solide interpretatie van de zanglijnen, maar dat is het hem juist. Het klinkt zo solide dat bevlogenheid, en gedrevenheid niet altijd sterk naar voren komen. Hij heeft een vette stem, maar ik mis kwaadaardigheid, of overdreven persoonlijkheid. U snapt wel op wie ik daarmee doel. Het hoeft geen kopietje te worden, maar geef me net een beetje meer je ne c’est quoi en ik voel hem. Op Angel Battle klinkt nog de meeste bevlogenheid, waardoor gelijk de vocale bijdrage eruit springt. Black Butterfly weet met zijn koortje diepgang aan te brengen. Qua riffwerk is het onderhoudend. When Death Sighs is verrijkt met de vocalen van Jennie-Ann Smith van Avatarium (corrigeer me als het iemand anders is). Ik snap er echt niks van. Die stemmen passen totaal niet bij elkaar. Vooral omdat de als achtergrondvocalen ingezette dameszang eigenlijk een leadstem is: Veel teveel saus. Devil Voodoo en Crucified zijn voldoende entertainend, maar ook vergeetbaar eigenlijk. Desondanks klinkt het als geheel wel consistent.
Een plaat met wat uitschieters en minder gedenkwaardige tracks, maar toch eentje met een consistent gevoel. Ik zit verder met een dubbel gevoel. Enerzijds klinkt alles perfect in balans, met hele dikke solo’s. Riffs ga je zeker vinden, maar dat is in de lijn van de verwachting. Anderzijds vind ik de consistentie juist lef missen. Korte audiofragmenten moeten daarnaast in de tracks soms de sfeer toevoegen. Het is niet het meest creatieve album van de band en het haalt het niet bij het passievolle The Door to Doom. Wat het wel is: een typisch en gewoon goed Candlemass werk wat je kan verrassen met lekkere solo’s en chille riffs. Zet hem gerust een paar keer op, maar wees niet verbaasd als je uiteindelijk toch een klassieker van de band uit de kast trekt als toetje.
Score:
80/100
Label:
Napalm Records, 2022
Tracklisting:
- Wizard Of The Vortex
- Sweet Evil Sun
- Angel Battle
- Black Butterfly
- When Death Sighs
- Scandinavian Gods
- Devil Voodoo
- Crucified
- Goddess
- A Cup Of Coffin (Outro)
Line-up:
- Johan Lanquist – Vocals
- Lars Johansson – Gitaar
- Mappe Björkman – Gitaar
- Leif Edling – Basgitaar
- Janne Lind – Drums
Links: