Headlines

Toegankelijke death metal. Zo kan je de muziek van het Duitse Deserted Fear misschien het best omschrijven. Melodisch klinkende gitaarriffs en een zang die het midden houdt tussen zuivere vocalen en grunts. Het is eigenlijk geen één van de twee en valt er dus wat tussen. De vorige plaat - Drowned By Humanity uit 2019 - heb ik in de tijd slechts eenmaal beluisterd en direct daarna geclassificeerd tussen ‘meh’ en ‘vergeten dat ik deze beluisterde’. Iedereen heeft wel eens zulke albums beluisterd, dus je snapt vast wel wat ik bedoel. Toen was er ineens dit nieuwe album: Doomsday. Uit nieuwsgierigheid heb deze toch maar eens aangeklikt. Drie kwartier later bleek ik aangenaam verrast te zijn. Deze band is gegroeid en levert met zijn vijfde album direct zijn beste (melodieuze) werk af. Ik leg jullie graag uit waarom ik dit vind.Lees verder ›

Op 4 maart 2022 is het tiende album van de Zweedse heavy metal band Sabaton  uitgebracht onder de titel The War To End All Wars. Dit album bevat net zoals zijn voorganger verhalen uit de Eerste Wereldoorlog. Zoals de mannen zelf zeggen hebben ze met The Great War slechts een fractie van alle verhalen van die periode kunnen behandelen. Met het tweede hoofdstuk duikt de band dieper in de gruwelwereld van de Eerste Wereldoorlog.Lees verder ›

Deze drie heren van As It Is zag ik, aangevuld met wat sessiemuzikanten, nog niet zo lang geleden in het voorprogramma van het machtige Enter Shikari. Het was 2019 en ik bevond me in de 013 in Tilburg. Britney en Mirthe waren blijkbaar niet voor deze heren maar volgens mij voor de hoofdact gekomen. Nochtans deden de heren hun stinkende best om hun gevoelige emorock overgoten met een pop/punk sausje, over te brengen naar de aanwezige menigte. Nummers van de voorlaatste plaat The Great Depression als daar zijn The Stigma (Boys Don’t Cry), The Fire, The Dark en The Wounded World, stookten de temperatuur toch aardig op in de zaal. Aanstekelijk zo zou ik het noemen.Lees verder ›

Sargassus is een Finse postblack- en progband die recent zijn nieuwe EP naar onze redactie stuurde. Ik besloot deze de kans te geven die het ongetwijfeld verdient. Black metal en ik hebben nochtans best een gecompliceerde relatie. Je kan het gerust een knipperlichtrelatie noemen. Postblack en atmosferische black zijn echter gezelliger in de omgang. Deze Sargassus past dus perfect in dat straatje. Althans, dat dacht ik.Lees verder ›

Februari is de maand van de liefde, de maand zonder alcohol en een maand waarin de zon nooit lijkt te schijnen, het kwik nauwelijks boven het vriespunt klimt en alle zin om verder te leven ver te zoeken is. Ik herpak mij! Ik bedoel dat februari zich uitstekend leent tot het beluisteren van doommuziek. Dat is waar deze Virgins Of The Seven Seas tevoorschijn komt. Deze band uit Hamburg, Duitsland maakt doom en stoner en beweert zijn muziek te doorspekken met punk-elementen. Punk is eerder iets voor maart, maar ik zal voor één keer een uitzondering maken. Zonder verdere vertraging klik ik dit nieuwe album aan en gaat de koptelefoon op. The Sacrificed Tape. De titel belooft alvast!Lees verder ›

Prog-metal/Grunge-metal staat er te blinken op het etiket! Ik heb nooit een schijn van kans gehad. Deze promo moest en zou ik dus beluisteren want dit lijkt me volledig mijn ding te zijn. Vooral de grunge-metal intrigeert me enorm. Wat moet ik me hierbij voorstellen? Een zwaardere vorm van Alice In Chains? Een Pearl Jam die verdraagbare, uitstaanbare muziek maakt? Wat er ook van waar zal blijken, deze Cosmic Order ga ik vandaag beluisteren. Ik ken deze band langs geen kanten, dus hij kan me enkel positief verrassen, toch? Na wat opzoekingswerk blijk ik te maken te hebben met een Frans prog/grunge-trio uit Rouen, Normandië. Wel, enchanté mijne heren. Laat maar eens horen wat jullie kunnen.Lees verder ›

Californische desert rock doet me vaak denken aan een bende parende kikkers. Ken je dat niet? Nooit naar Discovery Channel gekeken? Tientallen kikkers vormen soms één grote bal vol parende kikkers. Iedereen lijkt op iedereen te kruipen. Wel, bij de bands uit de Californische desert scene bekruipt me vaak hetzelfde gevoel. Iedereen doet het wel eens met iedereen en bij iedere nieuwe band die gevormd wordt, krijg je er een handleiding bij van wie nu eigenlijk wie is. De leden komen hierbij steevast uit andere, reeds gevestigde bands en er wordt vervolgens een nieuwe band gevormd, alsof er niets aan de hand is. Er was een tijd dat dit supergroepen werden genoemd en deze waren best belangrijk nieuws. Totdat het de standaard-manier van voortplanten werd voor de desertrockbands.Lees verder ›

Hoera een nieuw album van Troll Teeth? Troll wie? Niet mee inzitten. Ik ken deze band ook niet, maar als je jouw band Troll Teeth noemt en je luisteraar een combinatie van stoner en doom serveert, of toch alleszins belooft, wel dan kom je als band snel op mijn radar terecht. Dit album wil ik vandaag heel graag eens beluisteren en met jullie bespreken. De prijs voor domste bandnaam heeft de band alvast, maar je mag nooit een boek beoordelen aan de hand van de omslag of naam natuurlijk. Hetzelfde geldt voor muziekalbums.Lees verder ›

Dagelijks komen er op onze redactie demo’s binnen uit binnen- en buitenland. Vaak van vrij obscure bands waar je nog nooit van gehoord hebt en nooit meer iets van zal horen. Het is hierbij belangrijk dat de bands of hun promotoren goed aanduiden welke muziek een bepaalde demo bevat. Iedereen op onze redactie heeft zo zijn of haar eigen voorkeur qua muziek en een goede omschrijving kan wonderen doen zodat deze effectief wordt opgepikt door één van onze redacteurs. King Bastard stuurde ons in eigen beheer een demo van zijn jongste plaat en de omschrijving luidt kort maar krachtig: psychedelic doom! Boem! Meer is niet nodig om mijn aandacht te trekken. Als het nu nog iets voorstelt is het feest helemaal compleet.Lees verder ›

Vorig jaar schreef ik een recensie over Grief de vorige plaat van het Amerikaanse Everson Poe, waarover ik zeker te spreken was. Het bleek een album met een hoog cinematografisch gehalte, waarbij ik aangaf dat dit misschien niet voor iedereen is. Op The Night Country laat Mae Shults wederom haar demonen los. Gedurende de opname werd Mae zelf opgenomen wegens psychische problematiek. De beste muziek komt vaak voort wanneer de musicus zelf een slechte periode doormaakt, hier zijn talloze voorbeelden van. U kent ze ongetwijfeld wel. Als dit een voorbode mag zijn, dan zijn bij mij de verwachtingen alvast hooggespannen.Lees verder ›

Het leven verandert constant. Bands ontstaan of vallen uiteen, bands veranderen hun sound of slaan aan het experimenteren terwijl nog andere met moeite nog nieuw werk uitbrengen. Middenin deze zee aan veranderingen ligt een golfbreker van betrouwbaarheid en continuïteit. Crowbar brengt namelijk met de regelmaat van de klok nieuw werk uit en slaat hierbij amper of nooit aan het experimenteren. De band levert snoeiharde en soms langzame sludge metal af en dat is op deze nieuwste schijf niet anders. Enkel de bezetting is de laatste dertig jaar verschillende keren gewijzigd. Zanger en wandelende, rokende gitaar Kirk Windstein lijkt hierbij de enige echte constante te zijn. Al lijkt het tegenwoordig wel mee te vallen met dit soort stoelendans. Enkel basgitarist Shane Wesley werkt voor het eerst mee aan een Crowbar-album en ook hij draait ondertussen reeds mee sinds 2018.Lees verder ›

Het is toch ook een rare en bizarre tijd waar wij allen in leven. Het ene is nog niet voorbij (pandemie) of het andere staat al voor onze deur (de oorlog in Oekraïne). Gelukkig hebben we nog steeds muziek, iets wat mensen wereldwijd nog steeds doet verenigen, dus tijd voor een nieuwe recensie. En laat ik voorop stellen dat ik het nieuwe album van het Duitse Warpath geheel random heb uitgekozen en nog vóór de hele Russische invasie begon. Maar nu toepasselijker en herkenbaarder dan ooit luister ik naar de plaat, getiteld Disharmonic Revelations.Lees verder ›

Twee heren, Nihil en Nevel, verenigen zich onder de naam Nyrak. Deze Belgisch/Duitse formatie heeft al menig watertje doorzwommen. Zo vind ik terug dat beide heren bijvoorbeeld nog respectievelijk actief zijn in Lichfield, Voidwork en Gotmoor. Deze laatste blackmetalband bracht recentelijk nog het krachtige Zonderlingen uit. Maar liefst elf nummers hebben de beide heren verzameld op hun debuutalbum dat voorzien is van progressieve blackmetal. Trek er de intro, de interlude en de outro af en je hebt dus acht volwaardige nummers. Niet dat deze veelal instrumentale stukjes niet bijdragend zijn, ze zetten wel degelijk de sfeer, ze laten echter niet toe de band volledig te onderkennen.Lees verder ›