Headlines

Een weinig zichtbaar, maar daarom niet onbestaand taboe, die Vaginal Anomalies. Eén dat ongetwijfeld al tot menig Violent Devotion To Kill geleid heeft. Lig, zit of sta je daar met je broek vol goesting en dan legt ze je daar ineens zo’n stel korstmosvormige genitaliën voor. Het zou de eerste niet zijn die z’n shit even verliest. Net zoals anglofielen dat zullen doen, wanneer ze de titels lezen die deze Mexicanen op de tracklist van hun eerste, als full album gecatalogeerde release hebben gezet.Lees verder ›

Een leuke 7" hebben we hier te pakken. Discover uit Zweden, met rauwe d-beat/crust en Earth Crust Displacement met dis-noise crustpunk. U ziet wellicht de genrelabels staan en denkt: 'Waar de fuck gaat dit over?' Laat het me uitleggen.Lees verder ›

Toen werd aangekondigd dat Carcass in 2020 met nieuw materiaal in de vorm van een volledig album (Torn Arteries) zou komen, leek dit klotejaar plots weer een lichtpunt te bevatten. Zij het dan wel eerder een bruinrood getint lichtpunt, want deze band maakt uiteraard zelden een bloedarm album. Uiteindelijk zullen we wel geduld moeten uitoefenen tot 2021 vooraleer we dat album te horen zullen krijgen. Gelukkig is Carcass wel begaan met zijn fans en zijn ze niet vies van een EP’tje links of rechts. Net toen Halloween (hoogdagen voor mezelf en ander gespuis) flink in het water leek te vallen, kroop de EP getiteld Despicable naar boven uit de krochten van de hel. Vier nieuwe songs, waarvan eentje al in 2019 onze oren mocht teisteren: Under the Scalpel Blade.Lees verder ›

Een mens heeft bepaalde behoeften. Soms hebben deze te maken met het uitwisselen van specifieke mensensappen. Als alle lijfelijke vochten zijn geëxtraheerd, richt de schurende begeerte zich soms op iets heel anders: gore riffs en smèrige vocalen. Op dat moment schuift Junior Bruce zijn portiekgordijntje opzij en laat zien wat hij in zijn mars heeft.Lees verder ›

Xenofobie is een samenvoeging van twee Oudgriekse woorden: xenos (vreemd of vreemdeling) en phobos (angst of vrees). Kort gezegd is het een irrationele angst voor alles wat vreemd is. De positieve tegenhanger hiervan is xenofilie, waarbij de voorkeur juist naar het vreemde uitgaat. Hoewel Sojourn al het tweede album is van dit Zeeuwse gezelschap is dit Xeno toch een betrekkelijke vreemdeling in de metalscene. Hoog tijd dus voor een nadere kennismaking! De grote vraag die we hier gaan beantwoorden is: wordt het xenofobie of xenofilie?Lees verder ›

Ik heb mezelf afgevraagd of ik de juiste persoon ben om de nieuwe schijf van Fates Warning te bespreken. Ik ben namelijk al een fan van deze band sinds ik het nummer Anarchy Divine (van het album No Exit) eind jaren '80 van de vorige eeuw voor het eerst hoorde in Vara’s Vuurwerk. Aan de andere kant kan ik putten uit de kennis die ik heb van de imposante discografie die deze band op zijn naam heeft staan.Lees verder ›

Pallbearer is anno 2020 geen onbekende naam meer in het metalwereldje. Het eerste album Sorrow and Extinction, uitgebracht in 2012, werd door critici geprezen en wist meteen al zijn plaats te veroveren in verschillende eindejaarslijsten. Het viertal bracht met de regelmaat van de klok nieuwe albums, die telkens hetzelfde hoge niveau van het debuut wisten te evenaren en zelfs overschrijden. Doom metal kreeg naast de bejubelde godheden als Candlemass en Paradise Lost er een jonger Amerikaans broertje bij om in de gaten te houden.Lees verder ›

Eerder dit jaar werden de eerste twee albums in een nieuw jasje gestoken en volledig opgepoetst. Vervolgens kwam Celestial Season met The Secret Teachings, een nieuw album in de ouderwetse doom/death stijl. Om de boel echt compleet te maken, heeft de band ook de twee demo’s uit de begintijd maar even van stal gehaald en netjes samen op een plaat gezet.Lees verder ›

Vorig jaar was er de EP Black Butterfly en logischerwijs komt er dan dit jaar een vervolg in de vorm van een full-length. Met The Last Viking is Leaves' Eyes, het ex-gezelschap van Liv Kristine, toe aan een achtste langspeler. Ondertussen is dat de tweede met zangeres Elina, met uiteraard ook haar bijdrage op de tussentijdse EP. Jammer wel dat je alle nummers van die EP ook terugvindt op deze nieuwe plaat, met uitzondering van het kerstnummertje dan.Lees verder ›

Zuidoost-Azië is niet alleen een broeihaard voor vieze ziektes, het is ook een plaats waar brutal death gore bands ontstaan vanuit hun voorliefde voor vieze ziektes. Chancroid bijvoorbeeld. Ik doe even een uiterst makkelijke copy/paste: 'Het ulcus molle (synoniemen: chancroid, weke sjanker, zachte sjanker) is een seksueel overdraagbare infectie veroorzaakt door de Gram-negatieve streptobacillus Haemophilus ducreyi. De infectie begint na een incubatie periode van 1-14 dagen als een erythemateuze pijnlijke papel, overgaand in een pustel, daarna ontstaat binnen een dag een pijnlijk, geïndureerd en gemakkelijk bloedend ulcus, variërend in grootte van 3 mm tot 5 cm (meestal 1-2 cm groot).' En dan hebben we het alleen nog maar gehad over de bandnaam... Bestial Perverse Of The Anomalies Psychoneurotic, een vies beestje, zet u even schrap voor een tsunami aan infecties.Lees verder ›

In het leven verliest iedereen weleens mensen die dierbaar zijn. Op zulke momenten troost muziek, of helpt het om de deur naar emotie open te sleutelen. Het IJslandse Sólstafir is zo'n band die bewezen heeft zo'n sleutel in de kast te hebben liggen. Ik zal vast niet de enige zijn wanneer ik zeg dat Necrologue van het album Köld mij menigmaal tot tranen heeft gedwongen in mindere tijden.Lees verder ›

Drie nummers telt dit debuut van Åskog, of nog beter gezegd: twee. Het derde nummer zal alleen verschijnen op de tape-versie van het album Varg. Nu, album is op zich dan weer een groot en beladen woord, je kan het moeilijk een album noemen. Het telt amper veertien minuten muziek. De twee heren Lars en Adam worden bijgestaan door drummer Rod B en bij een eerste luisterbeurt is het me toch nog niet helemaal duidelijk in welke richting de heren willen verdergaan. De eerder mid-tempo riffs hebben veelal een blackmetalondertoon, nu en dan is er een wat thrashy gevoel dat komt bovendrijven. Wat ook opvalt bij die eerste luisterbeurt, het is me toch een rommelig zootje riffs achter elkaar.Lees verder ›

Op het moment dat ik deze recensie schrijf, krijg ik via Bandcamp de melding dat Zombi vandaag nog een nieuwe release heeft uitgebracht: de EP Evans City. Niet geheel vreemd met Halloween voor de deur natuurlijk. Bovendien ben ik in nieuw materiaal van deze band altijd wel geïnteresseerd. Ik wil het echter hebben over de meest recente langspeler van het elektronische duo uit Pittsburgh (Pennsylvania), dat in juli het album 2020 uitbracht, die naar mijn mening een uitstekende instrumentale, elektronische soundtrack voor de pandemie is geworden. Nu komt u als lezer niet naar Zware Metalen voor recensies in dat genre, maar Zombi heeft toch aardig wat lijntjes met de metalscene: het gezelschap zit op Relapse Records, heeft getoerd met verscheidene metalbands en mocht jaren geleden nog openen voor Ghost in Amsterdam. Maar vooral heeft het met 2020 zijn meest metalen plaat ooit gemaakt, dat vooral klink als doom in een synthjasje, als een speciale regenjas die bestemd is voor zure regen.Lees verder ›

Als kind knipte je twee gaten in een tafellaken, trok je dat ding over je kop en huppelde je door het huis terwijl je 'Boooeeeh!' riep naar alle oprecht geschrokken levenden die thuis ronddwaalden. Als je dan ietsje ouder bent pak je er een gitaar bij en ga je deathcore maken om mensen de stuipen op het lijf te jagen. Distant doet dit. Het album Dawn of Corruption is djenty deathcore in de vorm van één grote, gore, vieze breakdown opgeknipt in zes etappes. De mannen komen uit Rotterdam en Bratislava.Lees verder ›

Ik besprak reeds eerder het meest recente werk van het Deense duo Ildskær, het bleek een aangename kennismaking. Nu blijkt dat de heer Skóggangr of beter nog gewoon J. ook in Genfærd speelt. En laat nu net deze band hun tweede langspeler aan ons voorstellen. Waar Ildskaer hun verhaal vertelde vanuit cultuur-historisch perspectief en alzo het Britse bombardement op Kopenhagen - decennia geleden intussen al wel weer - onder de loep nam, doet Genfærd het toch anders. Hier gaat het gewoon om keiharde bloedwraak, zo simpel als het maar kan zijn. Mooi ook hoe deze gedachte direct terugkomt in het artwork. De Franse kunstenaar Maxime Taccardi schilderde dit met zijn eigen bloed, gekke man toch. Ook gek wel dat het album al verscheen in zijn volledigheid ergens begin van het jaar en dat deze pas nu tot op de redactie geraakt is. Misschien heeft de release op tape, via Nebula Aeterna Productions, hier iets mee te maken.Lees verder ›