Headlines

Januaryo Hardy is een multi-instrumentalist en alleskunner afkomstig uit Indonesië. We kennen hem van onder andere zijn atmosferische, melodische blackmetalband Pure Wrath. Met het vervolg op Sempiternal Wisdom, een plaat die alweer vier jaar oud is, Hymn To The Woeful Hearts, wordt er ons een nieuw meesterwerk aangeboden door het gerenommeerde Debemur Morti label. Deze nieuwe plaat telt zes, eerder lange, wel uitgesponnen en erg verzorgde blackmetalnummers.Lees verder ›

Blackest Insurrection is het derde album van het Engelse Sidious en wordt bij Zware Metalen aangeleverd met een biografie zoals we die kennen van onze westerburen: vol met superlatieven, de-hemel-in-prijzen en een vleugje chauvinisme. Toegegeven, met een mooi artwork en de drummer van Hecate Enthroned in de gelederen heeft Sidious alvast twee troeven in handen.Lees verder ›

Progmetal. Sinds ik het genre heb leren kennen is het voor mij een vaste waarde in de digitale bibliotheek geworden. Telkens blijf ik mij verbazen over de hoeveelheid variatie die binnen dit genre voorkomt. Van mathematische en dynamische krachtpatserij (Vola) tot de meer traditionele benadering van prog (Dream Theater), het gehele spectrum heeft voor eenieder wat te bieden. Althans, als je iets met progressieve metal kunt.Lees verder ›

Metal uit Taiwan. Ik kende tot voor kort geen van dat eiland afkomstige bands, maar dat ook daar de betere muziek wordt gemaakt, verrast natuurlijk niet. Wij zijn immers met veel. Obsequial Joy is een eenmansproject van een heerschap dat zichzelf Yen noemt en met Show My Mercy een eerste echte wapenfeit uitbrengt. Begin 2015 verschenen er al enkele singles, nu ligt er een EP. De Encyclopeadia Metallum noemt het trouwens een full length, maar Talheim Records Germany heeft het toch echt over een extended play. En met een speelduur van nèt een half uur klinkt dat ook veel logischer.Lees verder ›

Nashville, Tennessee is ontegensprekelijk één van de belangrijkste muzieksteden ter wereld. Het is werkelijk belachelijk wat er allemaal uit dat zuiders gat is voortgekomen. Tammy Wynette, Miley Cyrus, Bobby Hebb, Chet Atkins en natuurlijk Johnny Cash. Het zijn er eigenlijk teveel om op te noemen. Misschien kunnen we binnenkort de heren van Noisecult in dat illustere rijtje bij plaatsen. Noise-wie? Noisecult! Een stonerband uit Nashville. Omdat het niet altijd soul of country hoeft te zijn.Lees verder ›

Eén van de voordelen van schrijven bij Zware Metalen, is de constante stroom aan nieuwe muziek die dagelijks onze redactie binnenrolt. Zelfs corona kon deze niet tegenhouden of afremmen. Daar zit soms de grootste bagger tussen, maar evengoed een leuke ontdekking. Het brengt je als luisteraar ook naar landen en continenten waarvan je niet eens wist dat metal er bestond of toegestaan was. Neem nu deze band: Artamene. Een zelfverklaarde heavy progband uit… Iran!Lees verder ›

Sinds het Zweedse Ghost in 2010 debuteerde met Opus Eponymous (waar wijlen Zware Metalen-voorzitter Remi Peterse bij zijn review twijfelde aan de voorspelling van de band dat het dé rocksensatie van de komende tien jaar zou worden: boy, was he wrong!), zat er niet zo’n lange tijd tussen het verschijnen van twee platen. Vier jaar geleden alweer kwam Prequelle uit en sindsdien was het stil in het kamp der Papa Emeritussen, met uitzondering van het singletje Seven Inches of Satanic Panic. Maar dat was in de wereld van Ghost een release die eigenlijk uit 1969 stamde en waarop oervader Papa Emeritus Nihil de vocalen verzorgde (als u zich afvraagt wat u nu eigenlijk leest bent u niet thuis in de Ghost-wereld).Lees verder ›

Thrash metal. Mijn oude liefde. Ik houd van al die klassieke bands! Je hebt natuurlijk de grote Amerikaanse vier (Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax) en de grote Teutoonse/Duitse vier (Sodom, Tankard, Kreator en Destruction). Daarbuiten heb je nog een paar grote Amerikaanse bands die naar mijn onpopulaire mening aanspraak kunnen maken op Anthrax’ plaats bij de grote vier. Ik heb het natuurlijk over Exodus, Testament en misschien zelfs Forbidden of Death Angel. Dit zijn de zogenaamde Bay Area bands, genoemd naar de regio rond San Francisco waar deze bands in de jaren ‘80 het levenslicht zagen. Nog zo’n iconische band die er toen reeds bij was is Vio-Lence! Jawel, Vio-Lence is terug van hééél lang weggeweest.Lees verder ›

Het was al een tijd stil rondom deze Sicilianen. Ze waren soort van dood vanaf 2008, maar schijnbaar hebben de twee heren de wapenen weer opgepakt. Sinds 2019 wordt er blijkbaar weer actiever gespeeld. In 2022 is het tijd voor de EP genaamd Omne Est Paratum. Het is een heruitgave van de debuut-EP met een toevoeging van een derde liedje: Ordo Draconis Orkian. Dit nummer stond niet op de oorspronkelijke EP, maar is een in 1999 opgenomen en onuitgebracht werk.Lees verder ›

Owls Woods Graves is het speeltje van Mgła's live-bassist The Fall en live-gitarist E.V.T. De beide heren brachten al eerder het gelijknamige debuut uit (als EP) en de opvolger Citizenship Of The Abyss. The Fall heeft overigens nog een band die zeker het beluisteren waard is, met name Over The Voids... Voor deze nieuwe plaat, Secret Spies Of The Horned Patrician, kregen de beide heren de hulp op bas en zang van niemand minder dan M., inderdaad ook van Mgła. En dan is de cirkel rond. Owls Woods Graves tapt wel uit een ander vaatje, met name een vaatje vol black metal vermengd met heel wat punk invloeden.Lees verder ›

Eén jaar na hun tweede studioalbum, het veelzijdige Pakana, tonen de Finnen-met-Nederlandse-vocalist van Iku-Turso opnieuw een (zij het beperkt) teken van leven. At The Crack Of Dawn is een EP bestaande uit twee nieuwe nummers én een cover. Zijde A van de cassette bestaat uit een volwaardig nieuw nummer met een speelduur van over de zeven minuten, de B-kant bevat een cover van Ulvers Wolf and the Night (Hymne VIII van het legendarische Nattens Madrigal) en een korte instrumentale outro, genaamd Aurorae.Lees verder ›

Het deathmetalgenre hoeft zichzelf niet per se serieus te nemen en menig band presteert het om, in de hang naar lompheid en brutaliteit, zichzelf en de concullega's te overtreffen. Dat dit soms doorslaat in infantiliteit bewijst het Poolse Offence.Lees verder ›

Hammer Of Dawn opent best sterk. Brotherhood is naar mijn gevoel één van de beste nummers op het nieuwste album. Eerlijk waar, het deed me bij momenten aan het oude Iron Maiden denken, althans tot de track uiteenspat in de verschillende kleuren van power metal. Heerlijk up tempo hoor. Naar het einde toe een obligatoir gitaarsolootje ertussen, u kent dat wel. Ik kan het alvast wel hebben. De trend is hiermee gezet. Ziehier de nieuwe plaat van het Zweedse Hammerfall!Lees verder ›