Laat me meteen met de deur in huis vallen dat openingsnummer Strega mijn kippenvelnummer van deze eindejaarsperiode is. Forlesen uit San Francisco laat met Black Terrain hun tweede worp op de wereld los. En wat voor een worp. Een onevenwichtige maar boeiende trip langs lange, kwetsbare, ontroerende passages, zware melancholische ambient, heerlijke doom en een eenmalige, langdurige uitbarsting van black/death.
Op Black Terrain geen traditionele songstructuren met strofe en refrein, maar vier lange nummers, variërend van negen tot negentien minuten, die uit fijn uitgewerkte bewegingen bestaan en in elkaar overvloeien en onderling naar elkaar verwijzen. Zo voelt het album toch als een geheel aan. Er is een overheersend gevoel van desolaatheid, melancholie, tristesse.
Denk bij de bandnaam Forlesen trouwens niet aan “voorlezen”. De bandnaam is te situeren in het Midden-Engels en het betekende “alles verliezen”. Het voltooid deelwoord was “foreloren” en daaruit kwam het huidige “forlorn” voort, een woord dat bij doomfans zeker bekend in de oren zal klinken.
De geluiden en het gevoel waarmee opener Strega van start gaat, brengt Citadel Alunar van Aureole in gedachten. De productie is echter veel transparanter, met veel diepte voor zowel stemmen als instrumenten. De vocale diversiteit is indrukwekkend en steeds van hoog niveau. Zowel Ascalaphus (voormalig lid van Botanist) als Bezaelith (die ook deel uitmaakt van Lotus Thief) hebben een zeer aangename stem en weten hoe ze er gevoel in moeten leggen. Wat ze brengen in Strega is hiervan een uitstekend voorbeeld: tijdens de ingetogen muziekstukken hebben ze een breekbaar karakter, maar spreekt er toch een enorme kracht uit. Droevig, gelaten en toch hoopvol. Forlesen sterkt me in mijn overtuiging dat de meest oprechte en mooiste rustige muziek gemaakt wordt in het metalgenre. De zanglijnen ontroeren en bezorgen me steeds weer kippenvel, zowel tijdens de kalmte als de slepende doom. Ook de samenzang is prachtig: plechtig aanvaarden ze de duisternis.
Hoewel het met zijn negentien minuten het langste nummer is en typische herkenningspunten als strofe en refrein nergens te bekennen zijn, is Strega toch het meest traditionele nummer op Black Terrain. Trage doom en rustige muziek wisselen elkaar af in duidelijk af te lijnen blokken. Luister maar eens naar hoe rond de acht minuten Forlesen de mantra-tour opgaat en een opzwepend crescendo opzet, om behoorlijk plots weer helemaal stil te vallen, waarop een wonderlijk mooi rustig stuk muziek overneemt en opnieuw opbouwt naar een cathartisch einde met een vocaal duister randje.
Het titelnummer is daarentegen een uitgestrekt stuk zware, melancholische ambient. Na een paar minuten is een zwaarmoedige melodie te ontwaren die versterkt wordt door aangeslagen metalakkoorden. Op de achtergrond geeft Bezaelith de menselijke wanhoop in de donkere leegte een stem. Naar het einde toe verwordt dit tot een vormeloze gepijnigde geluidenbrij, om naadloos over te gaan in Harrowed Earth: een onverwachte black/death-aanval van woede, frustratie en razernij. De zang krijst, braakt en gromt en gaat genadeloos door tot de helft van het twaalf minuten durende nummer. Black metal van het hoogste niveau; chaos en opnieuw die melancholische toetsen wisselen elkaar af. Wanneer de agressie wegdeint, volgen de uitputting en de wanhoop. De muziek sleept zich verder, de combinatie van stemmen zorgt voor een sacrale beleving, schakerend tussen dissonantie en harmonie. De muzikale dissonantie wordt meer uitgesproken naar het einde toe, om dodelijk vermoeid stil te vallen.
Saturnine neemt over en kalmeert, althans op het eerste gehoor. In vergelijking met het voorgaande geeft het nummer een vredige indruk, maar de spanning loert steeds om de hoek. De bijna instrumentale afsluiter bestaat voor de eerste acht minuten uit sfeervolle ambient die bijzonder goed tot zijn recht komt met een goede hoofdtelefoon. Na een korrelige onderbreking begint een zorgvuldige opbouw van progressieve doom met een melancholisch (eerder dan droevig) gevoel dat goed bij het afsluiten van het album past, dat op mij persoonlijk een minder grote impact heeft dan de voorgaande nummers. Maar ook dat maakt deel uit van de beleving: na al die intense emoties is het tijd om los te laten en bevrijd de horizon tegemoet te zien.
Black Terrain is allesbehalve een alledaags album. De lengte van de nummers en de opbouw van het album zal sommigen misschien afschrikken, maar hier is ronduit prachtige muziek en een intense beleving te vinden. Jaarlijstjesmateriaal wat mij betreft!
Score:
90/100
Label:
I, Voidhanger Records, 2022
Tracklisting:
- Strega
- Black Terrain
- Harrowed Earth
- Saturnine
Line-up:
- Ascalaphus – Vocalen, gitaar, synth, harmonium, bas
- Bezaelith – Vocalen, bas, gitaar, synth
- Petit Albert – Gitaar, synth, Hammond B3 orgel, achtergrondvocalen
- Maleus – Drum
- Leila Abdul-Rauf – Trompet, glockenspiel
Links: