In de laatste twintig jaar is Steffen Kummerer erin geslaagd om zijn Obscura een gevestigde naam te maken in techdeathland. Of daarbij af en toe een kop moest rollen weet ik niet (de betrokkenen zelf spreken een “amicable” vertrek), maar feit is dat de beste man in 2020 ineens zonder bandleden zat. Bastovenaar Linus Klausenitzer, begenadigd gitarist Rafael Trujillo en mathematisch strakke drummer Sebastian Lanser namen hun kuierlatten om iets verderop te gaan kijken. Als we naar de platenbak kijken zelfs letterlijk iets verderop. Zij noemden hun nieuwe band, waarin we ook Juggernaut-zanger Javi Perera tegenkomen, namelijk Obsidious. Zo zou de Obscura-fan in de ons zo geliefde platenzaken zo maar eens mis kunnen grijpen. Of raak natuurlijk. Bij de eerste tonen van opener Under Black Skies lijkt Obsidious immers dichter bij het oude, warmere Obscura-geluid te blijven dan mastermind Steffen zelf, die op A Valediction uit 2021 resoluut de melodeathafslag nam. Maar schijn bedriegt … (start de intromuziek van een willekeurige soapserie)
Na deze cliffhanger komen we, anders dan in soapseries, toch maar snel tot de kern. Het zal niet verbazen dat de instrumentbeheersing van de muzikanten nog steeds van hetzelfde huizenhoge niveau is als de balbeheersing van ene meneer Messi. Virtuositeit ten overvloede dus op Iconic in dat gekende volle, warme geluid. Wanneer zanger Javi na wat grunts en brute berenschreeuwen zijn stembanden zuiver aanwendt, blijkt echter dat we hier toch wat andere vegetarische kipstuckjes in de kuip hebben. Zijn cleane zang voegt een flinke snok epiek toe die de daarvoor vatbare geest meeneemt in een muzikaal verhaal dat doet mijmeren over de woeste oneindigheid van universum en tijd. Iets concreter dan maar? Als de beste man in zijn zuivere partijen zijn keel samenknijpt, klinkt hij wat als James Labrie terwijl ook Myles Kennedy niet ver weg is. Grote namen natuurlijk die onze Spaanse vriend net niet aantikt, maar laten Labrie en Kennedy dan ook maar eens de diepe grunt en woeste hardcoreschreeuw van Javi aan hun pallet toevoegen en dan praten we verder!
Nu de naam van Labrie toch gevallen is. Het gaat te ver om de muziek van Obsidious, die nog steeds zijn wortels heeft in de techdeath, al te zeer te vergelijken met die van Dream Theater, maar er komt op Iconic toch ook stevig wat progmetal langs. Naarmate de plaat vordert zelfs steeds meer. Ook komt de symfonische toets die in de opener nog ietwat verscholen lijkt te liggen in de diepere lagen van het geluid steeds duidelijker aan de oppervlakte. Het maakt Obsidious vooral een moderne metalband die zijn best doet om diverse stijlen op een eigen manier samen te laten komen in sterke songs. Vaak lukt dat prima. Toch zijn er ook momenten – ik denk aan I Am – waarop de goede bedoelingen van de band (het gevoel van) de songs wat in de weg zitten. Je kent dat wel, zo’n nummer dat van a tot z klopt maar je toch niet helemaal mee krijgt omdat je het te druk hebt met te bewonderen hoe slim alles in elkaar zit. Dat is in een genre als techdeath nog niets eens zo erg, maar daar probeert deze band zich nu juist van los te maken.
De heren van Obsidious laten horen prima op eigen benen te kunnen staan en zetten een behoorlijk eigen stijl neer. Het is te hopen dat de plaat niet tussen wal en schip valt wegens te symfonisch voor de techdeathfanaat en net te heftig voor de symfonische prog-apostel. De kwaliteit van het gebodene staat echter buiten kijf, dus het kan geen kwaad om de hokjes even voor 54 minuten te laten voor wat ze zijn en te kijken of Iconic niet iets voor je is. Wat heb je te verliezen (behalve die 54 minuten natuurlijk)?
Score:
80/100
Label:
Season Of Mist, 2022
Tracklisting:
- Under Black Skies
- Sense Of Lust
- Iconic
- Bound By Fire
- Iron & Dust
- I Am
- Delusion
- Devotion
- Nowhere
- Lake Of Afterlife
Line-up:
- Linus Klausenitzer – Basgitaar
- Rafael Trujillo – Gitaar
- Sebastian Lanser – Drums
- Javi Perera – Vocalen
Links: